Σε θυμάμαι να τρέχεις στις συναυλίες διαμαρτυρίας ενάντια στην καταστροφή του Πάρκου Ελευθερίας από τη δυναστεία του Λαμπράκη. Να φωνάζεις ανάμεσα στα ξεριζωμένα δέντρα πως δεν πρέπει να χαθούν όλα, να γίνουν ίσιωμα. Πως δεν πρέπει να θεωρούμε φυσιολογικό να μας κλέβουν την ανάσα, πως δεν μπορεί, ψάξου Αθήνα, δεν παραδόθηκες ποτέ, για να παραδοθείς τώρα.

Να μιλήσουμε, ας πούμε, για εποχές, όχι πολύ μακρινές, που οι αιρετοί ξενυχτούσαν με τους απολυμένους εργάτες των εργοστασίων, των δήμων τους και κάμποσες φορές τα γκλοπ έπεσαν και στα δικά τους κεφάλια. Ας μιλήσουμε γι' αυτές τις εποχές, που απαιτούσαν από τις κυβερνήσεις τα κλεμμένα λεφτά των δημοτών τους στο δρόμο και όχι με χειροφιλήματα στα βρώμικα χέρια αυτής της εξουσίας. Ας μιλήσουμε γι' αυτούς, τους λίγους, που σήμερα πατούν στ' αχνάρια που αφήνει το όραμα μιας Τοπικής Αυτοδιοίκησης, γεννημένης στα ελεύθερα βουνά της σκλαβωμένης Ελλάδας της Κατοχής.

Σε πήγα μακριά; Μπορεί να 'χεις και δίκιο. Φαίνονται πολύ μακρινά όλα αυτά, όταν σήμερα ο δήμαρχος θέλει να γίνει αφεντικό μιας επιχείρησης με την επωνυμία "Δήμος ΑΕ". Που ονειρεύεται μια πόλη που θα την περπατούν γιάπηδες με "κινητά" και χλαμύδες. Που θέλει να γίνει "χαλίφης στη θέση του χαλίφη", χρησιμοποιώντας σαν σκαλοπάτια τα όνειρα των δημοτών του. Που όχι μόνο δεν ντρέπεται, αλλά και διαφημίζει την απόφασή του να ασελγήσει πάνω στην Αυτοδιοίκηση, ξεκινώντας με παράτες στο σύμβολο της ασυδοσίας και των πραγματικών αφεντικών αυτού του συστήματος. Κάποτε, ακόμη κι αν μόνο σαν σκέψη έπαιρνες χαμπάρι τέτοια πράγματα, ξεσηκωνόσουν. Τώρα; Τώρα μοιάζουν όλα τόσο φυσιολογικά, που ίσως φτάνεις να πεις πως "δε γίνεται αλλιώς". Εύχομαι, βέβαια, να μην έφτασες σε αυτό το σημείο. Εύχομαι να ψάξεις να βρεις αυτούς που κάνουν το λαδάκι στο καντήλι του κάθε Λαμπράκη, να τελειώνει...