Υπάρχει κανονισμός της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από το 1993, που προβλέπει αποζημίωση για τους Ελληνες ψαράδες, αν καταστρέψουν τα ψαροκάικά τους. Ο κανονισμός αυτός αποσκοπεί στο να φύγουν από την αλιεία οι μικρομεσαίοι ψαράδες και να την αναλάβουν, εξ ολοκλήρου, επαγγελματίες "μεγαλοκαρχαρίες". Και ήδη - όπως αναφέρεται στο ρεπορτάζ - αρκετοί ψαράδες καταστρέφουν - έμπροσθεν αρμοδίας επιτροπής - τα καφικια τους, προκειμένου να τύχουν της αποζημίωσης.

Ο καθένας - "θαλασσινός" ιδιαίτερα, αλλά κι εμείς οι "στεριανοί" - μπορεί να φανταστεί την απόγνωση και τον ψυχικό πόνο των ψαράδων, όταν αναγκάζονται να καταστρέφουν, με τα ίδια τα χέρια τους, τα καφικια τους. Οταν είναι υποχρεωμένοι ν' απομακρυνθούν από τη θάλασσα, την οποία αγάπησαν με πάθος και συνέδεσαν μαζί της τη ζωή τους. Οταν καλούνται ν' απαρνηθούν το παρελθόν της φυλής μας και να ξεχάσουν τους προγόνους μας, οι οποίοι μεγαλούργησαν στη θάλασσα, ταξιδεύοντας, με τα καράβια τους, στα πέρατα της Οικουμένης.

Δε συγκινούνται οι πολιτικοί εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών πολυεθνικών, μπροστά στον πόνο ψυχής των Ελλήνων ψαράδων.

Οπως δε συγκινήθηκαν μπροστά στην οδύνη των Ελλήνων αγροτών, που εξαναγκάζονται να θάβουν τα αγροτικά προϊόντα στις χωματερές, μ' αντίτιμο ψίχουλα αποζημίωσης, θάβοντας ταυτόχρονα με τους κόπους μιας ζωής και την υπερηφάνεια τους.

Οπως δε συγκινήθηκαν μπροστά στην αγωνία των εργατών, που πετιούνται στην ανεργία, όταν κλείνουν οι βιομηχανίες και η Ελλάδα μετατρέπεται σε "νεκροταφείο εργοστασίων".

Οπως δε συγκινήθηκαν μπροστά στο "βουβό κλάμα" των μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών, που βάζουν "λουκέτο" στα μαγαζιά τους, μη δυνάμενοι να ανταγωνιστούν τα μεγαθήρια των ευρωπαϊκών πολυεθνικών, που κατέλαβαν την ελληνική αγορά.

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ