Μέχρι τώρα η ανατίναξη του οχτάωρου και η επιβολή του "ελαστικού" χρόνου απασχόλησης, προβαλλόταν κυρίως ως "μονόδρομος", ενίοτε μάλιστα ως "επώδυνος, πλην όμως υποχρεωτικός, μονόδρομος". Να, όμως, που τώρα πια άρχισε να λανσάρεται και ως όραμα! Ως η "αυγή μιας άλλης κοινωνίας"! Ως η "απελευθέρωση" των νέων! Ως ένας "νέος τρόπος ζωής, πιο ευέλικτος χρονικά και με μεγαλύτερη ποικιλία, που αναδύεται και φαίνεται να κατακτά τη νεολαία". Ακόμα ακόμα και ως η "νέα επανάσταση στο ωράριο της εργασίας"!

Οχι, δεν είναι απλώς διεστραμμένοι. Δεν είναι απλώς κατάπτυστοι. Είναι αυτοί που, ενώ επιχειρούν να σκοτώσουν ακόμα και την ελπίδα, τολμάνε να πουλάνε οράματα. Είναι αυτοί που, ενώ ερωτοτροπούν με τον Μεσαίωνα, μιλάνε για "νέα εποχή". Είναι αυτοί που, ενώ ρίχνουν ομαδικά τη νεολαία στην πυρά της ανεργίας, κοιτάζουν πώς θα την αλείψουν "μέλι" πριν την κάψουν. Είναι αυτοί που, ενώ - στην καλύτερη περίπτωση - μετατρέπουν κυρίως τους νέους σε εργατικό δυναμικό δεύτερης κατηγορίας με μισή δουλιά, μισές αποδοχές, μισή έως καθόλου ασφάλιση, δε διστάζουν να τους εμφανίζουν και ως... χειροκροτητές της επεκτεινόμενης εξαθλίωσης, που στη γλώσσα του πρωθυπουργού πήρε το χαρακτηρισμό του "απασχολήσιμου νέου". Να τους εμφανίζουν ακόμα και ως πειραματόζωα πρωτοφανούς αντοχής. Να τι γράφει σχετικά το συγκεκριμένο δημοσίευμα: "Οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα οι νέοι έχουν επιδείξει μια πρωτοφανή ευελιξία και προσαρμοστικότητα", "έχουν μεταβάλει πλήρως καθεστώτα και συνήθειες περί την εργασία"..!

"Εικοσιτετράωρη κοινωνία" (!) λοιπόν, είναι ο τίτλος του "ΤΙΜΕ", που θα μπορούσε να είναι ένα σύνθημα που τα λέει όλα. Ολα, όσα θέλουν να επιβάλουν οι απανταχού καπιταλιστές, πολύ περισσότερο αν συμπληρωθεί και με τον υπότιτλο που καταρρίπτει την "εργάσιμη μέρα"! Γιατί, εργάσιμη μέρα θα πει οχτάωρο. Θα πει κανονικό ωράριο εργασίας. Θα πει - στην προέκτασή της - κοινωνική ασφάλιση, Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, κανόνες και δικαιώματα. Ενώ, αντίθετα, "εικοσιτετράωρη κοινωνία", θα πει αυτό που ο Μαρξ - προκειμένου να περιγράψει τις συνθήκες εργασίας της Αγγλίας του περασμένου αιώνα - αποκαλούσε "εργοστασιακή μέρα", στα πλαίσια της οποίας ο εργοδότης έχει πλήρη δικαιοδοσία πάνω στον εργάτη. Θα πει δουλιά χωρίς δικαιώματα. Θα πει δουλική εργασία. Αυτό ακριβώς είναι το όραμά τους. Η μετατροπή των εργαζομένων σε μηχανές που μιλάνε. Που θα είναι "ελεύθεροι" να αναλαμβάνουν μόνοι τους την κοινωνική τους ασφάλιση ή να πεθαίνουν ανασφάλιστοι. Που θα είναι "ελεύθεροι" να λύσουν μόνοι τους το στεγαστικό τους πρόβλημα ή να ξεπαγιάσουν στις στοές των μεγαλουπόλεων. Που θα είναι "ελεύθεροι" να δουλεύουν... μερικώς σε όσες δουλιές βρουν χωρίς να συμπληρώνουν ένα κανονικό μεροκάματο ή να περάσουν στο περιθώριο της μακράς ανεργίας.