Αναφέρομαι και εννοώ το μονοπώλιο της Τέχνης και των Γραμμάτων, ακόμα και σε όποιους από κάποιες αυταπάτες ή μεγαλοϊδεατισμούς νομίζουν ότι κουβαλάνε στους ώμους τους την ποίηση, για παράδειγμα, ή το θέατρο ή τη ζωγραφική ή οποιαδήποτε άλλη πνευματική ή καλλιτεχνική έκφραση.

Ομως, το ερώτημα ποιος αγαπάει περισσότερο αυτόν τον τόπο, με οδηγεί σε απαντήσεις που προσπαθώ να τις κρατήσω μακριά από αυτό που οι αρχαίοι μας πρόγονοι αποκαλούσαν "ύβρις".

Παρ' όλ' αυτά, το ερώτημα παραμένει το ίδιο.

Ποιος αγαπάει περισσότερο αυτό τον τόπο;

Εκείνος που βάζει φωτιά και τον καίει, εκείνος που οικοπεδοποιεί και επωφελείται οικονομικά ή αλλιώς από την αποψιλωμένη γη; Εκείνος που εκμεταλλεύεται την απόγνωση του κατατρεγμένου και αφού του παίρνει και τον τελευταίο του οβολό τον αφήνει να πνιγεί ή τον εγκαταλείπει σε μια άγνωστη γη; Αυτός που καταδίδει τον διπλανό του γιατί διαβάζει άλλη εφημερίδα; Αυτός που ψεδομαρτυρεί σε βάρος του άλλου, ο βιαστής, ο εκπορνευτής, ο έμπορος της πορνείας, ο κλέφτης, ο καταχραστής;

Αφήνοντας πολλές κατηγορίες στο περιθώριο, όλοι τις γνωρίζουμε, αναρωτιέμαι και πάλι, ποιος;

Αυτός που διατηρεί μια κατάσταση που ενώ και τον ίδιο ίσως να τον ενοχλεί, εξαιτίας μιας στείρας πολιτικής προκατάληψης, μιας εμμονής στα περασμένα - αυτή η εμμονή δεν έχει σχέση με την αγορά μιας "Μερσεντές" ή μιας "BMW", ενός σκάφους ή μιας βίλας - αλλά στα σχήματα που έχουν μέγεθος και βάθος.

Κι αν ακόμα η μέτρηση του χρόνου δε σημαίνει τόσα, μέσα στον ίδιο χρόνο, όσα εξαγγέλλονται, αλλά γίνεται ορόσημο μόνο για την εισδοχή μας σε οικονομικούς συνασπισμούς ή όποιο άλλο όνομα κι αν έχουν, το ερώτημα ποιος αγαπάει περισσότερο αυτό τον τόπο παραμένει.

Μήπως εκείνοι που θέλουν ν' απαλλαγούν από σφιχταγκαλιάσματα ξένης αγκαλιάς, που διαπιστώνουν την εκμετάλλευση της γης και της ανθρώπινης δύναμης, που διαβλέπουν τις αρνητικές επιπτώσεις που επέρχονται όχι μόνο από τη διατήρηση, αλλά και από τις προσαρμογές σε ξένα μέτρα, είναι η απάντηση στο ποιος;

Αλλά αυτό θα ερχόταν σε σύγκρουση με την αρχική μου διατύπωση ότι κανένας δεν κουβαλάει μόνος του τίποτα, ούτε όλη την αγάπη. Ούτε μπορούμε να παραβλέψουμε ή να αρνηθούμε ότι και μέσα στους πιο συντηρητικούς χώρους δεν υπάρχουν άνθρωποι καλών προθέσεων και διαθέσεων.

Ολοι στην ίδια πατρίδα ζούμε και όλοι συναντούμε ανθρώπους που είναι εγκλωβισμένοι, από αδιερεύνητες προκαταλήψεις, οικογενειακό παρελθόν ή κληρονομιά, σε μια στεγανή περιοχή, εντούτοις η άλλη τους συμπεριφορά, η ανθρώπινη, είναι κόσμια, έντιμη και έχει τις δυνατότητες να μετατραπεί.

Αλίμονο, αν θεωρούσαμε το λαό μας χωρίς σκέψη, εντιμότητα, ευστροφία και ευελιξία.

Το θέμα είναι πώς θα τεθεί το ερώτημα: Ποιος αγαπάει αυτόν τον τόπο, πώς εκδηλώνει την αγάπη του, πώς τη συντηρεί, πώς τη μεταδίδει στο συνάνθρωπό του, και πώς ακόμα αναπτύσσει, και προς τίνος όφελος, τις δυνατότητες που προσφέρει η πατρίδα του.

Εξάλλου, αυτές δεν είναι οι τελευταίες εκλογές.

Ποιος;

Ιωάννα ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ