Παιδιά στην πιο τρυφερή ηλικία τους, από 5 - 14 χρονών, εξαναγκάζονται να δουλεύουν, να ωθούνται στην αγορά του σεξ, να εμπλέκονται σε πολεμικές συρράξεις, να ζητιανεύουν στους δρόμους και να μη διαφέρουν σε τίποτα απ' τα αδέσποτα ζώα.

Είναι τα παιδιά που αντιπροσωπεύουν το ένα δέκατο του σημερινού πληθυσμού της Γης. Είναι τα παιδιά που δεν έχουν μέλλον και δεν κάνουν όνειρα. Είναι, εν τέλει, τα παιδιά χωρίς παιδική ηλικία.

Λίγες μέρες πριν, έγινε γνωστό ότι πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι - το 1/6 της ανθρωπότητας - θεωρούνται λειτουργικά αναλφάβητοι. Δεν μπορούν, δηλαδή, να διαβάσουν ή να υπογράψουν με το όνομά τους, δεν μπορούν να συμπληρώσουν καν μια απλή αίτηση.

Ομως επί της ουσίας δε μιλά κανείς ή αν μιλά επισημαίνει δευτερεύουσες πλευρές.

Ουδείς απ' τους κυρίαρχους - αν και το γνωρίζουν - δεν τολμά να κατονομάσει ευθαρσώς ότι η γενεσιουργός αιτία αυτής της κατάστασης βρίσκεται στο ίδιο το σύστημα. Οτι αυτή η κατάσταση επιδεινώθηκε την τελευταία δεκαετία με την επιδρομή των πολυεθνικών σε βάρος των λαών. Οτι η εισβολή της ελεύθερης αγοράς στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες "απελευθέρωσε" - και έστειλε στους δρόμους - μαζικά τα παιδιά.

Στα ρώσικα, τα παιδιά αυτά αποκαλούνται "μπεσπριζορνίκι" (εγκαταλειμμένα) και η λέξη αυτή είχε ν' ακουστεί στην πρώην ΕΣΣΔ απ' τη δεκαετία του 1920.

Και, τώρα, στο "παγκόσμιο χωριό", η "χαμένη γενιά" των παιδιών αγκαλιάζει όλες τις χώρες. Μεγαλώνει και στη χώρα μας την ώρα που οι ταγοί του εκσυγχρονισμού βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι βαδίζουν το δρόμο προς την ΟΝΕ.

Επιπλέον οι εκσυγχρονιστές κυβερνήτες μας δείχνουν ικανοποιημένοι για ταμέτρα διάλυσης της Κοινωνικής Πρόνοιας, του Δημόσιου Συστήματος Υγείας και Παιδείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης και των δημόσιων οργανισμών. Ολοι αυτοί οι τομείς, αν και αναπτύχθηκαν στρεβλά και έγιναν υποχείρια των κομμάτων της εξουσίας, εντούτοις αποτελούσαν μια προστατευτική ομπρέλα για την ελληνική οικογένεια και τους νέους.

Και τούτες τις μέρες η Ελλάδα νιώθει τα σκιρτήματα από τα αγωνιστικά ξεπετάγματα των μαθητών που αγωνίζονται για την κατάργηση του νόμου Αρσένη.Φτώχεια, αγραμματοσύνη, δυστυχία. Το τρίπτυχο, δηλαδή, της σύγχρονης βαρβαρότητας, για το πιο τρυφερό κομμάτι της ανθρωπότητας.

Απ' την άλλη μεριά ο πλούτος συγκεντρώνεται στα χέρια όλο και λιγότερων με επικίνδυνες για την ίδια την ανθρωπότητα επιπτώσεις.

Κατά τ' άλλα, η ανθρωπότητα γιόρτασε αυτές τις μέρες και τα πενήντα χρόνια απ' την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.