Δε θα κάτσω τώρα εγώ να διαφωνήσω με τους "ειδικούς", αντιπαραβάλλοντας επιχειρήματα του τύπου "ένας ιερωμένος δεν μπορεί να συγκρίνεται με την Ρούλα", διότι θα "τα βρω μπαστούνια" μπροστά στο αντιεπιχείρημα ότι "η αίγλη και η δημοτικότητα του Αρχιεπισκόπου οφείλεται στο γεγονός ότι ο κόσμος επιστρέφει στην Εκκλησία". Ούτε θα μπω στη "λούμπα" του λαϊκισμού να ισχυριστώ ότι Πρόσωπα της Χρονιάς μπορούν να ανακηρυχτούν απλοί άνθρωποι του λαού, που δεν εμφανίζονται στην τηλεόραση για να επιδειχτούν και να επιδείξουν, αλλά διακρίνονται για τα προσόντα και τις ικανότητές τους μέσα στον κοινωνικό χώρο τους. Διότι θα μου απαντήσουν οι "ειδικοί" με το εξής αφοπλιστικό και συντριπτικό, σε βάρος μου, ερώτημα: Και ποιος τους ξέρει όλους αυτούς, αφού δεν τους δείχνει η τηλεόραση; Γιατί, το θέμα είναι πώς φαίνεσαι κι όχι ποιος είσαι.
Οπως εκείνη η μαθήτρια που διαδήλωνε ανεβασμένη στους ώμους του συμμαθητή της, με σφιγμένη τη γροθιά και φωνάζοντας τα συνθήματα, "Δε θα περάσει" και "Κάτσε καλά Γεράσιμε", που θα μείνουν στην ιστορία του μαθητικού κινήματος.
Οπως εκείνος ο ναυτεργάτης που κρεμιόταν από το σχοινί, ακροβατώντας πάνω από τη θάλασσα και, σαν άλλος Κυναίγειρος, πάλευε, με χέρια, πόδια και δόντια να κρατήσει το καράβι για να μη φύγει, δερνόμενος άγρια από τους λιμενικούς.
Οπως εκείνος ο αγρότης από την Καρδίτσα, με το τρακτέρ που "σφύριζε" συνεχώς στα "μπλόκα" της Εθνικής Οδού, εκφράζοντας την οργή για την αδικία και το πάθος του αγώνα της αγροτιάς.
Οπως εκείνος ο συνταξιούχος που διαδήλωνε την πείνα της σύνταξής του στους δρόμους της Αθήνας, κρατώντας στα χέρια του τη μαγκούρα για να στηρίζεται στο περπάτημα και να προφυλάσσεται από τα ρόπαλα των ΜΑΤ του "εκσυγχρονισμού".
Ολοι αυτοί και πολλοί άλλοι που δεν τους ξέρουν οι τηλεθεατές, δεν πρόκειται ποτέ ν' ανακηρυχτούν Πρόσωπα της Χρονιάς. Και δικαίως, θα έλεγα, καθότι δεν αποτελούν "διάττοντες αστέρες" μιας χρονιάς, αλλά διαθέτουν διάρκεια και λάμψη παντοτινή, καθώς δεν είναι "χρειαζούμενοι" και "καταναλώσιμοι", αλλά "δημιουργικοί" και "ωφέλιμοι".
Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ