Με ιδιαίτερη σκληρότητα μεταχειρίζεται η πολιτεία μερικές δεκάδες πολιτικούς πρόσφυγες από την Τσεχοσλοβακία, οι οποίοι αναγκάστηκαν να μείνουν και να εργαστούν μακριά από την πατρίδα τους πάνω από 40 χρόνια και μετά τον επαναπατρισμό τους δε λαμβάνουν σύνταξη. Αν και το ελληνικό κράτος δεσμεύτηκε βάσει διακρατικών συμφωνιών να αποδώσει στο ακέραιο τα ασφαλιστικά δικαιώματα αυτών των ανθρώπων, καταπατεί τις συμφωνίες, οδηγώντας 60 περίπου υπερήλικες σε φυσική εξόντωση. Από την πλευρά του το υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων απαντά στα δεκάδες απελπισμένα γράμματα των πολιτικών προσφύγων ότι θα ρυθμίσει νομοθετικά το θέμα, προκειμένου "να εκκαθαριστούν οριστικά αυτές οι εκκρεμότητες που αναφέρονται σε ιστορικά και πολιτικά γεγονότα μιας πολυτάραχης περιόδου για το ελληνικό έθνος", δεν προχωρά όμως στην υλοποίηση.

Με τις επιστολές που έχουν σταλεί σε υπουργεία και σε κρατικούς φορείς δίνεται το ιστορικό της υπόθεσης που καταδεικνύει περίτρανα το μέγεθος της αναισθησίας της κυβέρνησης, η οποία χρόνια τώρα εμπαίζει αυτούς τους ανθρώπους.

Πρόκειται για πολιτικούς πρόσφυγες του Εμφυλίου που επαναπατρίστηκαν από την πρ. ΣΔ Τσεχοσλοβακίας το 1990, ενώ στο μεταξύ είχε υπογραφεί το 1985 διακρατική συμφωνία με τη ΣΔ Τσεχοσλοβακίας που περιλάμβανε διευθέτηση για τα ασφαλιστικά όλων των πολιτικών προσφύγων. Η Τσεχοσλοβακία κατέβαλε το ποσό των 24 εκατ. δολαρίων και η ελληνική πλευρά δεσμεύτηκε να συνταξιοδοτήσει τους πολιτικούς πρόσφυγες, οι οποίοι, ας σημειωθεί, ερχόμενοι στην Ελλάδα έφεραν ο καθένας 12.000 ένσημα, που αντιστοιχούσαν σε 40 χρόνια βαριάς και ανθυγιεινής εργασίας.

Σύμφωνα με το νόμο 1539/85 αναγνωρίζεται σε όλους τους πολιτικούς πρόσφυγες ανεξάρτητα από τον αριθμό των ενσήμων που έφερε ο καθένας 4.050 ένσημα για την κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ, εφόσον κατοχυρώσανε δικαίωμα συνταξιοδότησης λόγω ηλικίας.

Ακολούθησαν, ωστόσο, στη συνέχεια απαράδεκτες τροποποιήσεις της συμφωνίας και μάλιστα μονομερώς με διάφορες υπουργικές αποφάσεις και τέλος αναγνώρισαν σε όσους δε θεμελίωναν δικαίωμα σύνταξης λόγω γήρατος, σε πρώτη φάση μόνο 1.500 ένσημα από τις 12.000 που είχε ο καθένας. Σε μια δεύτερη φάση θα αναγνωρίζονταν τα υπόλοιπα, όταν οι πολιτικοί πρόσφυγες θα θεμελίωναν δικαίωμα σύνταξης λόγω ηλικίας και όπως υποστηριζόταν από το κράτος θα υπολογίζονταν μαζί και τα ένσημα που θα έβγαζε ο κάθε εργαζόμενος στην Ελλάδα.

"Αυτή η τελευταία φάση ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε, κι έτσι εμείς που είχαμε 12.000 ένσημα στο εξωτερικό και πολλοί έκαναν και 1.000 με 1.500 ένσημα και στην Ελλάδα δεν παίρνουμε ούτε την κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ και κυριολεκτικά λιμοκτονούμε", λέει ο Σ. Κακουλίδης ένα από τα θύματα της κρατικής αναλγησίας.

"Γυρίζουμε απελπισμένοι στους δρόμους, κυνηγώντας ένα μεροκάματο για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, όμως κι αυτό πολύ σπάνια το βρίσκουμε. Οι περισσότεροι είμαστε πάνω από τα 65 και έρχονται στιγμές που λέμε ότι δε θα μπορέσουμε να αντέξουμε αυτή την παράλογη κατάσταση, ότι θα τρελαθούμε. Γιατί, για μας όλη αυτή η υπόθεση είναι ένας τεράστιος παραλογισμός. Δουλέψαμε τόσα χρόνια στην ξένη χώρα, η Τσεχοσλοβακία πλήρωσε όλα τα ποσά στη χώρα μας για να συνταξιοδοτηθούμε από το ΙΚΑ κι εμείς όχι μόνο δεν παίρνουμε τίποτε αλλά από πάνω μας εμπαίζουν. Μας λένε από τα υπουργεία ότι έχουμε δίκαιο αλλά υπάρχουν νομοθετικές ρυθμίσεις που κατοχυρώνουν αυτή την αδικία που γίνεται σε βάρος μας. Πώς είναι δυνατό όμως ο νόμος να καταπατεί διακρατικές συμφωνίες; Πώς είναι δυνατό να μας φέρονται με τόση απανθρωπιά; ".

Α. Ν.