Κ}ανείς τους δεν εθίγη από την προκλητική επιχείρηση περιστολής της ελευθερίας του Τύπου, που εξαπέλυσε, όχι ο οποιοσδήποτε, αλλά ο ίδιος ο επί της Δικαιοσύνης υπουργός, ζητώντας με εξώδικο, δήλωση μετανοίας από τον "Ρ"! Κανείς τους δεν προσβλήθηκε από το γεγονός ότι, όχι ο οποιοσδήποτε, αλλά ο ίδιος ο υπουργός της Δικαιοσύνης, ελεεινολόγησε κατά του τρίτου σε δύναμη κόμματος του ελληνικού Κοινοβουλίου, λέγοντας ότι "το ΚΚΕ θέλει αίμα"! Κανείς τους δεν προβληματίστηκε από το ότι, όχι ο οποιοσδήποτε, αλλά ο αρμόδιος για θέματα Δικαιοσύνης υπουργός, προέβη σε ετυμηγορία πως το "Ιδιώνυμο" και ο νόμος 509, που έστειλαν χιλιάδες κομμουνιστές, και μαζί τους τη δημοκρατία, στα Μακρονήσια και τα εκτελεστικά αποσπάσματα, είχαν "ισχυρή αιτιολογία"!

Το αντίθετο, μάλιστα. Η εκκωφαντική δημόσια σιωπή της κυβέρνησης συνοδεύεται από ανεπίσημες και μη επώνυμες τοποθετήσεις ανώτατων κυβερνητικών στελεχών, που εκτιμούν τα παραπάνω ως "απολαυστικά"! Η στάση της κυβέρνησης δηλώνει το μέγεθος της επικινδυνότητάς της. Βάσιμα μπορεί, πλέον, να υποψιαστεί κανείς ότι η περίπτωση Γιαννόπουλου δεν καλύπτεται απλώς από την κυβέρνηση. Δεν υποθάλπεται, απλώς, υπογείως και παρασκηνιακά. Βάσιμα μπορεί να υποστηριχτεί ότι το φαινόμενο Γιαννόπουλου καθοδηγείται από την κυβέρνηση. Και δεν πρόκειται, βέβαια, για τη, δήθεν, "ιδιομορφία" του ατόμου, αφού κάθε άλλο παρά σαν ιδιομορφία ορίζεται η χυδαιότητα. Δεν πρόκειται για τον "αυθορμητισμό" του ατόμου, αφού κάθε άλλο παρά σαν αυθορμητισμός ορίζεται η εισαγωγή της πολιτικής Τρούμπας στην προμετωπίδα του δημόσιου βίου.

Η κυβέρνηση καθοδηγεί την ουσία της πολιτικής που αναφύεται και ταυτόχρονα, υπηρετείται, μέσα από πρακτικές σαν αυτές του υπουργού Δικαιοσύνης. Πρόκειται για μια πολιτική, που η προέκτασή της ισοδυναμεί με την καταρράκωση κάθε έννοιας δημοκρατικής ελευθερίας. Μια πολιτική, που οι δρόμοι όπου πορεύεται περνούν από την ποινικοποίηση των κοινωνικών αγώνων και δε σταματούν ούτε μπροστά στην "εξόντωση" των πρωταγωνιστών τους. Αυτή είναι η πολιτική που ορθώνει απειλητικά την αντιδραστικότητά της, μέσα από τις κραυγές "φαιότητας" του Γιαννόπουλου. Αλλωστε, πάντοτε ο αντικομμουνισμός χρειάστηκε τη "φαιά" και "ιδιόρρυθμη" απόδοσή του, ώστε να εκδηλώσει και εμπράκτως την ιδιόρρυθμα σαδιστική απανθρωπιά του.