Πολλά γράφτηκαν και συνεχίζουν να γράφονται, σχετικά με την απομάκρυνση του Ο. Λαφοντέν από την κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία, καθώς και από την προεδρία του SPD. Πέρα, όμως, από τις διάφορες "φιλολογίες", η απομάκρυνση έρχεται να επιβεβαιώσει και υπογραμμίσει ορισμένες απλές αλήθειες. Πρώτον, στο πλαίσιο της "παγκοσμιοποιημένης", υπό την κυριαρχία των πολυεθνικών, οικονομίας δεν υπάρχει παρά ένας μόνο τύπος διαχείρισης, αυτός του νεοφιλελευθερισμού. Δεν υπάρχουν "τρίτοι δρόμοι" και άλλα τέτοια παραμύθια για αφελείς. Δεύτερον, θάφτηκαν οριστικά οι "προσδοκίες" που καλλιεργούνταν με ένταση και εδώ περί "αριστερού Μάαστριχτ". Η Μπούντεσμπανκ και οι τραπεζίτες κυριαρχούν απόλυτα, ενώ το Σύμφωνο Σταθερότητας - που τάχα τέθηκε σε αμφισβήτηση - παραμένει ακλόνητο στη θέση του. Οι Γερμανοί βιομήχανοι, που τάχα φοβήθηκαν από τα φορολογικά μέτρα του Λαφοντέν και έσπευσαν να εκβιάσουν με μετεγκατάσταση των εργοστασίων τους (!), δεν κρύβουν τη χαρά τους γιατί αποκαταστάθηκε η ηρεμία και δρομολογείται η επιστροφή στην οικονομική "ορθοδοξία".

Τρίτον, αποδείχτηκε ακόμα μια φορά, ότι οι "καθαρές λύσεις" - προσφιλής έκφραση του Κ. Σημίτη - δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια άνευ όρων υποταγή στις οδηγίες και στα συμφέροντα των πολυεθνικών, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ένταση της αχαλίνωτης αντιλαϊκής επίθεσης.

Αυτός είναι και ο λόγος που το Μέγαρο Μαξίμου αισθάνθηκε την ίδια ανακούφιση με αυτή των "αγορών" για την απομάκρυνση Λαφοντέν.