Αλλο ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα, αυτό του Στ. Μάνου, επιχειρείται να πλασαριστεί στο πολιτικό σύστημα της χώρας ως δήθεν κάτι καινούριο, ενώ στην πραγματικότητα δε διαφέρει σε τίποτα από την πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη ή της ΝΔ.

Επειδή ακριβώς το νέο κόμμα δεν έχει να επιδείξει τίποτα περισσότερο από τα "αδελφά" υπάρχοντα κόμματα, το βάρος στη χτεσινή εκδήλωση για την επίσημη παρουσίασή του δόθηκε στο μάρκετινγκ. Ετσι, σημασία δόθηκε στο σήμα (ο ταύρος), στο χρώμα (το κόκκινο) - αταίριαστο στο γκριζόμαυρο φόντο της ιδεολογίας και πολιτικής του - και στο όνομα ("Οι φιλελεύθεροι"). Φιλοδοξία του νέου κόμματος είναι να καταφέρει, αν επιτύχει στις ευρωεκλογές να αναδείξει ευρωβουλευτή, να παίξει ένα ρόλο "οδηγού" στο πολιτικό σύστημα, ώστε να το ωθεί σε ακόμα πιο άγριες νεοφιλελεύθερες κατευθύνσεις.

Το νέο κόμμα, προκειμένου να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, αυτοανακηρύσσεται σε εχθρό του "κομματικού κατεστημένου", αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς όταν προσπαθεί να διαφοροποιηθεί από τα άλλα νεοφιλελεύθερα κόμματα. Απαντώντας στο ερώτημα, που οι ίδιοι θέτουν, "ποιο κενό θα καλύψει" το νέο κόμμα, το μόνο που βρίσκει είναι το κενό στη "σοβαρότητα, αξιοπιστία, αποτελεσματικότητα και διορατικότητα". Κατά τα άλλα, ο Στ. Μάνος επιχείρησε να πείσει ότι μπορεί να εκφράσει ένα ρεύμα που είναι πλειοψηφικό στην κοινωνία και το οποίο κανένα από τα "παλιά" κόμματα δεν μπορεί να εκπροσωπήσει. Ωστόσο, μια ματιά στη λίστα με τους "ιδρυτές" του κόμματος αποδεικνύει ότι ξεκινά με "παλιά υλικά", αφού σε αυτούς περιλαμβάνονται γνωστοί πούροι νεοφιλελεύθεροι πανεπιστημιακοί (Μπήτρος, Χαριτάκης, κ.ά.), στελέχη ιδιωτικών επιχειρήσεων και τραπεζών, κλπ.

Εξάλλου, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το νέο κόμμα θα χρησιμοποιείται μόνο στις γενικότερες εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ δε θα συμμετέχει στους μαζικούς φορείς ούτε θα διαθέτει τοπικές οργανώσεις.

Τέλος, μια ματιά στις "αρχές, στις αξίες και τους στόχους των Φιλελευθέρων" είναι αρκετή για να πείσει ότι το νέο κόμμα είναι γεμάτο "αρχαία σκουριά".