* * *

Πρωτομαγιά 1999, και η εργατική τάξη της Ελλάδας, της οποίας η άρχουσα τάξη και η κυβέρνηση συμμετέχουν στον πόλεμο, οργανώνεται μαχητικά σε πλατύ ταξικό αντιπολεμικό μέτωπο. Η άρχουσα τάξη καλεί σε "εθνικό συναγερμό", δηλαδή σε "ταξική ειρήνη", για υποταγή της εργατικής τάξης και όλου του λαού και ενεργητική στήριξη της πολεμοκάπηλης αντιδραστικής αντεργατικής πολιτικής της. Επιδιώκει, επισείοντας τους κινδύνους από τις συνέπειες του πολέμου, (ενός πολέμου που και η ίδια συμμετέχει ενεργά), τη θωράκιση της δικής της αστικής εξουσίας. Προπαγανδίζει ότι τα οφέλη από την πολιτική και την ταχτική της στον πόλεμο, θα είναι οφέλη για όλους. Και για τους επιχειρηματίες και για την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές μάζες, ενώ οι ζημιές μικρές...

Προπαγανδίζει ότι με την ταχτική της, με την αναβάθμιση του ρόλου της στα Βαλκάνια, με την οικονομική διαχείριση των κεφαλαίων που θα διατεθούν για την ανοικοδόμησή τους, στην οποία και διεκδικεί μερίδιο, με τις αποζημιώσεις που θα επιζητήσει για τις ζημιές προς όφελος των επιχειρηματιών, τα σχέδια ακόμη μεγαλύτερης διείσδυσης της πλουτοκρατίας, θα ωφεληθούν και η εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα. Και η ΟΝΕ επιστρατεύεται ακόμα, για να πείσει για την αναγκαιότητα αποδοχής της εμπλοκής της Ελλάδας στον πόλεμο... Η απάτη σ' όλο της το μεγαλείο!

Ολα αυτά σημαίνουν ακόμη πιο στυγνή εκμετάλλευση της εργατικής τάξης της Ελλάδας, αλλά και κάλεσμά της να συμβάλει στην επιτυχία των σκοπών της πλουτοκρατίας στα Βαλκάνια, δηλαδή στην εκμετάλλευση των γειτονικών λαών.

* * *

Μπροστά στην εργατική τάξη μπαίνει το καθήκον της ταξικής δράσης της, κόντρα και στο συμβιβασμένο τμήμα μιας εξαγορασμένης κάστας εργατικής αριστοκρατίας, για τις δικές της διεκδικήσεις. Μα ταυτόχρονα επωμίζεται ένα ακόμη διπλό καθήκον. Να γίνει η εμπροσθοφυλακή του αντιιμπεριαλιστικού, αντιπολεμικού κινήματος στην Ελλάδα. Και είναι διπλό καθήκον γιατί διεκδικώντας τους δικούς της στόχους πάλης, κόντρα στα συμφέροντα των επιχειρηματιών, κατανοεί ότι ταυτόχρονα πρέπει να προτάξει την αντιπολεμική της δράση ως το βασικό μέτωπο ενάντια στους ταξικούς της αντιπάλους. Ετσι υπερασπίζεται η ίδια τον εαυτό της από την καθολική επίθεση που δέχεται από το κεφάλαιο, τόσο με τον πόλεμο όσο και με τις μεταρρυθμίσεις, για την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ, προς όφελος της ολιγαρχίας. Αλλά ταυτόχρονα υπερασπίζεται την εργατική τάξη, το λαό της Γιουγκοσλαβίας στον πόλεμο που τον ανάγκασαν οι ιμπεριαλιστές να διεξάγει.

Η πάλη ενάντια στη "νέα τάξη" είναι κοινή. Οι αποφάσεις των σιδηροδρομικών να απεργήσουν για να μη μεταφέρουν πολεμικό υλικό στα Βαλκάνια, των ναυτεργατών, των σωματείων των λιμανιών να εμποδίσουν την έξοδο στρατιωτικού υλικού στο πεδίο του πολέμου, των υπαλλήλων πολιτικής αεροπορίας να μη διευκολύνουν την εναέρια διέλευση των ΝΑΤΟικών, δείχνει το δρόμο.Η εργατική τάξη της Ελλάδας την Πρωτομαγιά, σταθμό στη δική της ταξική πάλη, έχει διεθνιστικό χρέος απέναντι στους Γιουγκοσλάβους, να αντιπαλέψει τον κοινό εχθρό και το εκφράζει με την εναντίωση στη δική της κυβέρνηση για απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο.Αυτόν τον ίδιο εχθρό που όταν δεν μπορεί να καταπιέζει με ειρηνικά μέσα, όταν δεν του φτάνει να εκμεταλλεύεται με ειρηνικά μέσα καταφεύγει στη βία του πολέμου.

Ο πόλεμος δεν είναι μόνο η φρίκη του θανάτου. Δεν είναι μόνο οι υλικές καταστροφές. Δεν είναι μόνο οι βαθιές αγιάτρευτες πληγές που αφήνει στους εμπόλεμους λαούς, και σ' αυτούς που διεξάγουν δίκαιο πόλεμο, όπως οι Γιουγκοσλάβοι, και εκείνων των οποίων η άρχουσα τάξη διεξάγει τον άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως είναι οι λαοί των κρατών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Μαζί μ' όλ' αυτά, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι το πιο βίαιο μέσο στην ιστορία για την ακόμη μεγαλύτερη καταπίεση και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, για το χτύπημα της ταξικής πάλης. Αλλωστε ο πόλεμος γίνεται γιατί τα μονοπώλια θέλουν να διασφαλίσουν, το καθένα για τον εαυτό του, καλύτερους όρους και συνθήκες δράσης για μεγαλύτερα κέρδη. Τον πόλεμο δεν μπορεί να το διεξάγει το κεφάλαιο χωρίς τους λαούς, μα στρέφεται ενάντια στους λαούς.

"...Ο σημερινός πόλεμος είναι πόλεμος ιμπεριαλιστικός... πόλεμος που στρέφεται αποκλειστικά στην κατάκτηση των αποικιών, στη ληστεία των ανταγωνιζόμενων χωρών και στο αδυνάτισμα του προλεταριακού κινήματος μέσω της εξώθησης των προλεταρίων της μιας χώρας κατά των προλεταρίων της άλλης χώρας. Γι' αυτό υποχρέωση των σοσιαλιστών όλων των εμπόλεμων χωρών είναι η άμεση και αποφασιστική.... καταγγελία όλων των εθνικών συνασπισμών και της κοινωνικής ειρήνης σε όλες τις χώρες. Η έκκληση προς τους εργάτες όλων των εμπόλεμων χωρών να διεξάγουν δραστήρια ταξική πάλη τόσο οικονομική, όσο και πολιτική ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους, την αστική τάξη που βγάζει ανήκουστα κέρδη από τις πολεμικές προμήθειες και που έχει την υποστήριξη των στρατιωτικών αρχών για να βουλώσει το στόμα των εργατών και να δυναμώσει την καταπίεση εναντίον τους". (Λένιν, "Απαντα", Τόμος 26, Σελ. 127)

Ετσι τοποθετούσε το συνεπές εργατικό κίνημα τα καθήκοντά του στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η επικαιρότητα αυτών των καθηκόντων είναι που καθοδηγεί τον ταξικό πόλο του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, τη δράση του ΠΑΜΕ, στο 10ήμερο της Πρωτομαγιάς, με κορυφαία στιγμή την ίδια την Πρωτομαγιά. Ανάλογους στόχους βάζει το αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, με επικεφαλής τη συντονιστική επιτροπή κατά του πολέμου, σαν ελάχιστο περιεχόμενο κοινωνικοπολιτικής συσπείρωσης για απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο, όπως:

• Η κυβέρνηση να άρει την υποστήριξή της και την υπογραφή της στην απόφαση του ΝΑΤΟ για τον πόλεμο.
• Να επιστρέψει το Α/Τ "Θεμιστοκλής", που βρίσκεται στην Αδριατική, κάτω από τις διαταγές του ΝΑΤΟ. Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα.
• Να σταματήσει οποιαδήποτε διευκόλυνση προς το ΝΑΤΟ από την Ελλάδα. Καμιά χρησιμοποίηση λιμανιού, αεροδρομίου, εναέριου χώρου, οδικού και σιδηροδρομικού δικτύου για την παροχή υπηρεσιών ή μεταφορά στρατιωτικών δυνάμεων και εφοδίων.
• Να φύγει το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια.
• Καταδίκη του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ.

Η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να είναι στην πρωτοπορία αυτού του κινήματος.

Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ