Η αύξηση της τιμής του αργού πετρελαίου στην αρχή της βδομάδας, παρά την απόφαση του ΟΠΕΚ για αύξηση της ημερήσιας παραγωγής, ήταν σαν τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι μεγάλες και μαχητικές κινητοποιήσεις ξαπλώθηκαν σ' ολόκληρη σχεδόν την Ευρωπαϊκή Ενωση και δεν ήταν μόνο υπόθεση των οδηγών φορτηγών, έγινε πλέον υπόθεση πλατύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Σιγά σιγά, αυτές οι κινητοποιήσεις απέκτησαν έναν κοινό παρονομαστή, όσον αφορά στα αιτήματά τους. Την απαίτηση για μείωση των φόρων που επιβάλλουν τα κράτη στα υγρά καύσιμα, αλλά και τη μείωση των περιθωρίων κέρδους των μεγάλων πετρελαϊκών εταιριών.

Στην ανακοίνωσή του ο ΟΠΕΚ, ο οργανισμός των πετρελαιοπαραγωγών χωρών, επισημαίνει ότι με την αύξηση της ημερήσιας παραγωγής κατά 800 χιλιάδες βαρέλια, η προσφορά αργού πετρελαίου όχι μόνο ανταποκρίνεται, αλλά και ξεπερνά τη ζήτηση. Επομένως, ο λόγος για την αύξηση της τιμής του αργού πετρελαίου θα έπρεπε να αναζητηθεί αλλού. Πιο συγκεκριμένα, θα πρέπει να αναζητηθεί στην υψηλότατη φορολογία που επιβάλλουν τα αναπτυγμένα κράτη στα παράγωγα του πετρελαίου (βενζίνες, ντίζελ, κλπ.) αλλά και στα κέρδη των πετρελαϊκών εταιριών. Στο διπλανό σχήμα φαίνεται τι συμβαίνει στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν, παραδείγματος χάριν, πληρώνουμε το λίτρο της βενζίνης 100 δραχμές, οι 68 δραχμές πηγαίνουν στα ταμεία του κράτους με τη μορφή φόρων, οι 16 δραχμές στα διυλιστήρια και στις εμπορικές εταιρίες, και οι υπόλοιπες 16 δραχμές στις χώρες που εξάγουν το πετρέλαιο. Κράτος και εταιρίες είναι λοιπόν οι κατ' εξοχήν υπεύθυνοι για την κατάσταση που δημιουργείται.