Σκόπιμα ασαφής η νέα ηγεσία του ΣΥΝ, συνεχίζει να θολώνει τα νερά για το πότε θα συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και υπό ποιους όρους. Ωστόσο, άλλα μεγαλοστελέχη του χώρου δηλώνουν την επιθυμία τους καθαρότερα. Με μόνο μέλημα όλων τους τη συμμετοχή σε μια «καλύτερη» διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης.

Σε συνέντευξή του στο «Βήμα της Κυριακής», ο νεοεκλεγμένος πρόεδρος Αλ. Τσίπρας αρχικά είπε ότι δε θέλει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ: «Είπαμε και μέσα από το συνέδριό μας ότι πολιτική μας στόχευση είναι η διαμόρφωση μιας εναλλακτικής λύσης σε αριστερή κατεύθυνση. Αυτό δεν εξυπηρετείται με την προσπάθεια να λεηλατεί ο ένας το ακροατήριο του άλλου».

Και αμέσως μετά ότι τους θέλει, γιατί πώς αλλιώς θα αλλάξουν οι συσχετισμοί, πώς θα παζαρέψει μια καλύτερη θέση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ; «(...) χρειάζεται οργανωμένη πίεση "από τα κάτω", γιατί χωρίς αυτήν την πίεση δεν αλλάζουν οι σημερινοί συσχετισμοί».

Ακολούθως, χρησιμοποίησε μια ορολογία που ακόμα και στον ΛΑΟΣ άνετα χρησιμοποιούν, ότι για τα δεινά του λαού φταίνε π.χ. πέντε τράπεζες, αποφεύγοντας έτσι να ψελλίσει μια κουβέντα περί καπιταλισμού: «...σήμερα η Ελλάδα κυβερνάται από πέντε τράπεζες και μερικά εκδοτικά - κατασκευαστικά λόμπι», ήταν τα λόγια του και ξαναμίλησε «για αλλαγή συσχετισμών».

Ωστόσο, με μόνη έγνοια τα ποσοστά τους, σε μία συνέντευξη τουλάχιστον 2.000 λέξεων, δεν μπόρεσε να κατονομάσει έστω ένα συγκεκριμένο μέτρο άμεσης προτεραιότητας υπέρ των λαϊκών στρωμάτων. Οπως απέφυγε επιμελώς να απαντήσει ευθέως στις επίμονες ερωτήσεις του δημοσιογράφου, π.χ. για το αν η «αλλαγή πολιτικού σκηνικού», που επαγγέλλεται, σημαίνει νέα κόμματα, ή συμμαχίες κομμάτων ή τι άλλο.

Καθαρότερα μίλησε (στα χτεσινά «ΝΕΑ») ο βουλευτής του ΣΥΝ Μ. Παπαγιαννάκης. Προειδοποίησε (μάλλον τους «δικούς» του) ότι τα ποσοστά του ΣΥΝ θα εξαρτηθούν «σε μεγάλο βαθμό από τη θέση που θα πάρει ως προς την πολιτική πρότασή του για τη διακυβέρνηση της χώρας, την οποία θέλει εναλλακτική». Οτι «εναλλακτική σημαίνει επίσης και πρόταση που εφαρμόζεται σε ένα νέο πολιτικό τοπίο, όπου ενισχύονται ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές συσπειρώσεις που δεν περιορίζονται από τη σημερινή γεωγραφία των πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες και βέβαια δεν πρόκειται να εξαφανιστούν αλλά καλούνται να αναπροσδιορίσουν και αυτές πρόγραμμα και πολιτική προσέγγιση». Προς τούτο στηλίτευσε την «επιδίωξη της μονοκομματικής επιβολής, σε κυβέρνηση ή σε αντιπολίτευση».

Υπογράμμισε δε ότι «μεγάλη ή τουλάχιστον μεγαλύτερη Αριστερά μπορεί να υπάρξει, αν έτσι θέλει να αυτοπροσδιορίζεται, και χωρίς το ΠΑΣΟΚ. Δε νομίζω όμως ότι το όποιο μέγεθός της προκύψει αρκεί για να συγκροτήσει κυβέρνηση, με όποιο εκλογικό σύστημα, κι ασφαλώς όχι με απλή αναλογική».

Χάρηκε, ωστόσο, διότι «αυτό που δικαιούται πάντως ο ΣΥΝ είναι να δηλώνει, όπως και το κάνει προσφάτως, ότι εύχεται τέτοιες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και κατά συνέπεια και στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ ώστε να μπορεί να έχει μαζί του διάλογο, προγραμματικό και πολιτικό, δημόσιο και ανοιχτό, δηλαδή χωρίς προκαθορισμένο τέλος και αποτέλεσμα, ώστε να φανεί αν είναι δυνατό, με πειστικότητα και φερεγγυότητα για τους πολίτες, να προχωρήσει σε κοινές δράσεις σε όλα τα επίπεδα που θα επιβάλλει η κατάσταση και η επιθυμία της κοινωνίας».