Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα ΝΕΑ

Ειδικά όταν το εμπόρευμα είναι μόνο ένα κι ακούς τους εμπόρους να ανταγωνίζονται δήθεν για το ποιος προσφέρει το καλύτερο περιτύλιγμα.

Ετσι και στην αστική πολιτική. Το εμπόρευμα που πρέπει να πουληθεί πάση θυσία είναι η πολιτική που αυξάνει τα κέρδη του κεφαλαίου. Πελάτης που πρέπει να αγοράσει ο εργάτης που πρέπει να αποφασίσει ποιος θα τον κλέψει. Οχι λιγότερο, αλλά πιο κομψά. Πίσω απ' τον πάγκο οι έμποροι παζαρεύουν τη μεταξύ τους σχέση, το ποσοστό συμμετοχής τους στο κέρδος. Εδώ και ο ρόλος του εκλογικού ποσοστού που συνεισφέρει ο κάθε έμπορας στον κοινό κορβανά.

Ολο το σκηνικό, λέει ο Λαλιώτης - και κάτι ξέρει από την εμπειρία του - στήνεται για να βελτιωθούν οι συσχετισμοί στο εσωτερικό της παράταξης. Ασφαλώς και είναι μία η παράταξη στην οποία αναφέρεται. Οτι παρουσιάζεται με διαφορετικά εκλογικά σχήματα αφορά μόνο στη δυνατότητα του ψαρά να χρησιμοποιεί περισσότερα από ένα εργαλεία για να αυξήσει την ποσότητα της ψαριάς.

Το κρίσιμο είναι η συνείδησή τους ότι αποτελούν «μία παράταξη». Κι ό,τι ισχύει στο μεγάλο παζάρι ισχύει και στο μικρό, το εσωκομματικό. Οπου το θέμα δεν είναι τα «αριστερά» χαρακτηριστικά της σύμπλευσης του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ, αλλά το πώς θα γίνει το πάντρεμα έτσι που να μείνει η πίτα ολόκληρη.

Εγραφε χτες ο Παναγιώτου στο «Εθνος»: «Αυτό που σώζει τον Τσίπρα είναι που δεν έχει πρόγραμμα». Δεν είναι σωστό. Το Σάββατο το πρωί απαντώντας στον Χασαπόπουλο στο MEGA είπε ευθέως «είμαστε υπέρ του διαχωρισμού των μαλακών από τα σκληρά ναρκωτικά». Κι αυτό είναι από τις παρωνυχίδες στο προγραμματικό πλαίσιο που με αρκετή σαφήνεια στην πράξη έχει διατυπώσει. Την ώρα που μιλάει γενικά για κίνημα χωρίς να προσδιορίζει τα χαρακτηριστικά του, συνοδεύει την ασάφεια με πράξεις: Στηρίζει με χέρια και με πόδια τη ΓΣΕΕ! Οταν μιλάει γενικά για μέτωπο στο Ασφαλιστικό, το προσδιορίζει, παράλληλα, αρνούμενος την κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων. Κι εκεί που δίνει ρέστα είναι όταν τουμπάρει την πραγματικότητα για να τη φέρει στα μέτρα της διαχείρισης: Ισχυρίζεται, για παράδειγμα, ότι σαν αποτέλεσμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής κυβερνάνε πέντε τράπεζες! Δηλαδή, ότι δεν είναι η οικονομική βάση που καθορίζει τα όρια της πολιτικής διαχείρισης, αλλά ότι είναι η πολιτική διαχείριση που καθορίζει τη λειτουργία μιας δεδομένης οικονομίας χωρίς να την ανατρέπει. Μια τέτοια διαστροφή επιτρέπει να εμφανίζεται ο καθένας ως καλός διαχειριστής που δε χρειάζεται να πειράξει την οικονομική βάση. Σε μια τέτοια συνθήκη μπορεί να εμφανιστεί ως και αντικαπιταλιστής!

Ασχετο: Κόσσοβο ήτανε και πάει. Τώρα το προτεκτοράτο έχει και βούλα ανεξάρτητου κράτους. Για το οποίο η πρώτη αναγνώριση έγινε από το στρατό κατοχής με την ονομασία KFOR - είναι αυτοί που περνάγανε από την Ελλάδα για την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, ποιος θυμάται... Και ο οποίος στρατός κατοχής ανακοίνωσε ότι δεν αλλάζει τίποτα για την παρουσία του στην περιοχή κι ότι θα παραμείνει για να διασφαλίσει τη σταθερότητα. Από ποιον κινδυνεύει η σταθερότητα; Γιατί οι μόνοι που οδήγησαν σε αποσταθεροποίηση είναι ακριβώς αυτοί. Οι ευρωατλαντικοί. Ανοιξαν τον ασκό του Αιόλου κι ας ετοιμαζόμαστε...