Τα επιχειρήματα υπέρ της προσφυγής στο ΔΝΤ καταγράφει με σαφή τρόπο στο κύριο άρθρο της η κυριακάτικη «Καθημερινή», απηχώντας την κυρίαρχη αντίληψη στους κόλπους της πλουτοκρατίας. Προβάλλοντας τα θετικά σημεία μιας τέτοιας επιλογής, η εφημερίδα επισημαίνει, πρώτον, ότι «η χώρα δεν θα κηρύξει στάση πληρωμών» (σ.σ. αδιάφορο, βέβαια, αν χρεοκοπήσει ο εργαζόμενος λαός) και, δεύτερον, «θα αναγκασθεί (σ.σ. η χώρα) να λύσει προβλήματα που κανένας πολιτικός δεν τολμούσε να αγγίξει λόγω του πολιτικού κόστους και θα έχει μια σημαντική ελπίδα να βάλει τάξη στα του οίκου της». Από την άλλη, αναγνωρίζει ότι θα υπάρξουν ορισμένα ...μικροπροβλήματα, όπως ότι «πολλές χιλιάδες συμπολιτών μας θα βρεθούν σε δεινή θέση για ένα διάστημα» ή, ακόμα, ότι «θα ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας κοινωνικής έκρηξης». Ωστόσο, έχει και γι' αυτό έτοιμη την απάντηση: «Εδώ που φτάσαμε, ο πρωθυπουργός, αλλά και η αντιπολίτευση πρέπει να σταματήσουν να σκέπτονται το κόμμα και το "μαγαζάκι", αν θέλουν να έχουν μια τελευταία ευκαιρία να αποδείξουν στον ελληνικό λαό ότι είναι σε θέση να διαχειρίζονται τις τύχες του». Με άλλα λόγια, να ενισχυθεί η αρραγής ενότητα του μετώπου των κομμάτων του κεφαλαίου και να υπάρξει πλήρης συστράτευση στον πόλεμο κατά της εργατικής τάξης και των δικαιωμάτων της. Ομως, όπως συνήθως συμβαίνει με τα σχέδια επί χάρτου, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή το λαό, ο οποίος είτε το θέλουν είτε όχι θα έχει τον τελευταίο λόγο για το πού θα πάνε τα πράγματα...