«

Δυστυχώς, για μια φορά ακόμα, η ηγεσία του Περισσού εγκλωβισμένη στην "ασφάλεια της περιχαράκωσης", αντί να οργανώσει τον πόλεμο που κήρυξε, σαλπίζει την έναρξη της "στρατηγικής πάλης για την εξουσία" και όχι απλώς "τη μάχη χαρακωμάτων ή τη μάχη μέσα στην οποία το εργατικό - λαϊκό κίνημα θα διαπραγματεύεται τι και πόσο θα χάσει"». Πρόκειται για ένα μικρό απόσπασμα από άρθρο της εφημερίδας «Δρόμος», που εκδίδουν συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, με το οποίο εγκαλείται το ΚΚΕ γιατί «προτάσσει το στόχο της "αποφασιστικής αναμέτρησης με τα μονοπώλια"», γιατί «δρα αποσυσπειρωτικά σε κοινωνικό επίπεδο» και δε συμβάλλει «στην αντιμετώπιση της κρίσης» ούτε στο να υπάρξει «μια ενωμένη, όχι ιδεολογικά, αλλά στον άμεσο στόχο, αριστερά». Το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί ομολογία ότι για τον οπορτουνισμό η στρατηγική του ΚΚΕ είναι μόνιμο αγκάθι στα πλευρά του. Γι' αυτό και προσπαθεί να τη συκοφαντήσει με προφανείς λαθροχειρίες. Γνωρίζουν όλοι καλά, και περισσότερο απ' όλους οι ίδιοι οι άνθρωποι του μόχθου, πως δεν υπάρχει μάχη για οποιοδήποτε πρόβλημα όπου οι κομμουνιστές να μην είναι μπροστάρηδες, είτε αυτό αφορά απολύσεις, είτε την οποιαδήποτε παραβίαση δικαιωμάτων. Πως δίνουν καθημερινά μάχη για τη συσπείρωση των εργαζομένων στη μόνη γραμμή που ευνοεί τα συμφέροντά τους.

Η στρατηγική του ΚΚΕ και η πάλη να συγκεντρωθούν δυνάμεις σε αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, όχι μόνο δεν αποτελεί εμπόδιο για την ανάπτυξη ισχυρών, ενιαίων αγώνων για την αντιμετώπιση των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης, αλλά είναι προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητά τους. Γιατί, μόνο στο βαθμό που η εργατική τάξη κατανοήσει ότι και η κρίση και ο τρόπος που μεθοδεύεται το ξεπέρασμά της προς όφελος του κεφαλαίου, οφείλεται στην εξουσία των μονοπωλίων, ότι αυτή είναι η πηγή του προβλήματος που πρέπει να «καταργήσει» με την ανειρήνευτη ταξική πάλη, δημιουργούνται οι συνθήκες και για άμεσα αποτελέσματα, ενώ ανοίγει συγχρόνως η ελπιδοφόρα φιλολαϊκή προοπτική. Αυτήν την προοπτική πολεμάει ο οπορτουνισμός από συστάσεώς του. Να μη δει ο λαός έξω απ' τα όρια του καπιταλισμού. Να παραμένει εγκλωβισμένος, δέσμιος του συστήματος της εκμετάλλευσης και των αυταπατών που του σερβίρουν οι οπορτουνιστές ότι είναι δυνατόν να εξανθρωπιστεί. Να δίνει μάχη «χαρακωμάτων» και να βγαίνει πάντα χαμένος όπως αποδεικνύει η ζωή. Οι εξελίξεις και η πείρα του λαού τον διαψεύδουν και τον αφήνουν εκτεθειμένο. Γι' αυτό προσπαθεί να συκοφαντήσει το ΚΚΕ, αναμασώντας ξοφλημένα επιχειρήματα και περπατώντας ταυτόχρονα δίπλα δίπλα με τις δυνάμεις του συμβιβασμού στο συνδικαλιστικό κίνημα.