Κάθε ηφαίστειο εμφανίζεται ως καταστροφή μέχρι να αποδειχτεί η ευεργετική του δράση στο αποτέλεσμα. Η τέφρα του μετατρέπεται σε μια εξαιρετικά γόνιμη γη. Αυτό που είναι καλό για την ανθρωπότητα, είναι κακό για τον καπιταλισμό. Ο οποίος κερδίζει ή χάνει τώρα. Τώρα, για παράδειγμα, χάνουν οι αεροπορικές εταιρείες, τώρα θέλουν να κερδίσουν, κι ας βαφτεί αυτό το κέρδος με αίμα. Εξάλλου κάθε κέρδος με αίμα είναι βαμμένο.

Μαζί τους δε θα βρούμε κοινό τόπο, ας ευχόμαστε, λοιπόν, να γίνουν όλα ένα ηφαίστειο σε έκρηξη. Το τέλος θα είναι καλό για τους ανθρώπους, κακό για τους καπιταλιστές.

Η επόμενη είδηση βρίσκεται σε δύο στοιχεία: Ανώτατη οροφή για όλες τις συντάξεις στα 1.500 ευρώ και αύξηση του χρόνου συνταξιοδότησης των γυναικών τώρα. Και τα δύο ήταν στο πλάνο εξαρχής. Ηθελαν, όμως, να φτιαχτεί το κατάλληλο κλίμα για να περάσουν. Είναι τα δύο επόμενα που θα παρουσιαστούν ως ανάγκη για να σωθεί η χώρα, δηλαδή το ταμείο των καπιταλιστών.

Τόσο καιρό φοβέριζαν τον κόσμο με τον μπαμπούλα ΔΝΤ, από τον οποίο θα μας έσωζε η καλή ΕΕ. Οταν έγινε καθαρό πως ΔΝΤ σημαίνει κατά κύριο λόγο και ΕΕ, άρχισαν να σφυρίζουν κλέφτικα. Ορισμένοι, όπως στον ΣΥΝ, ανακάλυψαν ως και «κατάρρευση κατακτήσεων». Αφήνουμε στην άκρη ότι οι κατακτήσεις δεν καταρρέουν, αλλά ανατρέπονται ή αφαιρούνται. Στεκόμαστε στο ότι κάνουν πάλι πως δεν ξέρουν τίποτα για το φόνο. Για το ότι και αυτοί έχουν οπλίσει το χέρι του φονιά με την υπογραφή τους στη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Γι' αυτό μιλάνε για κατάρρευση, για να μη μιλήσουν για το διαρκή ταξικό πόλεμο, στον οποίο οι ίδιοι έχουν προ πολλού επιλέξει να είναι απέναντι από τους εργάτες. Μιλάνε για κατάρρευση, καλλιεργώντας ακόμα και τώρα αυταπάτες ότι με μιαν άλλη διαχείριση κάτι θα σωθεί. Η ψυχή του οπορτουνιστή φεύγει, το χούι ποτέ.

Χωρίς μνήμη θέλουν να εμφανίζονται κι άλλοι. Αυτοί που τώρα δηλώνουν πως οι προτάσεις Γιαννίτση θα είχαν λύσει τότε το πρόβλημα. Εχουν θράσος, όταν το φέρνουν σε αντιπαραβολή με το σήμερα. Ας ανοίξουν τα κιτάπια τους και θα βρουν στις προτάσεις Γιαννίτση τα 67 χρόνια για σύνταξη, το τριφασικό σύστημα (επίδομα φτωχοκομείου σαν βασική σύνταξη, επαγγελματικό ταμείο και ιδιωτική ασφάλιση) και τη μείωση του ποσού της σύνταξης μέσα από τις αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού της.

Οι εργάτες που αντιστάθηκαν στις προτάσεις Γιαννίτση κέρδισαν χρόνο. Αυτό θέλει να ανατρέψει η αστική τάξη. Στο χέρι των εργατών να κερδίσουν κι άλλο χρόνο, όχι για να χάσουν αύριο, αλλά για να αντιστρέψουν εντελώς το παιχνίδι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κερδίσουν ούτε ένα σεντς οι καπιταλιστές. Υπάρχει λόγος σοβαρός να κερδίσουν οι εργάτες τα πάντα. Τώρα που το θηρίο δε βρίσκει διέξοδο, τώρα δεν του ανοίγεις την πόρτα, το τελειώνεις. Δεν είναι απλό, είναι όμως αναγκαίο.

Μόνον όταν όλα υποταχτούν σ' αυτήν την ανάγκη, θα πάψει το δούλεμα. Οπως από ορισμένους, που ανακαλύπτουν πως ο κόσμος έχει αποδεχτεί τα μέτρα, έχει γίνει Μιθριδάτης, επειδή, λέει, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν προτείνουν ρεαλιστικές εναλλακτικές. Και μόνο το δήθεν κλάμα συνιστά προπαγάνδα αισχίστου είδους. Αλλά η μεγάλη κομπίνα είναι στο αίτημα για «ρεαλιστικές προτάσεις». Εννοούν πάντα προτάσεις εντός του συστήματος που κλέβει τον ιδρώτα των εργατών. Οποτε οι εργάτες μπήκαν σε τέτοια συζήτηση, βγήκαν χαμένοι. Καιρός να ζητήσουν αυτό που τους βγάζει έξω από το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Στον αρθρογράφο που ζητάει να πληρώσουν όλοι ανάλογα με τις δυνατότητές τους απαντάς «ωραία, πληρώστε, εμείς δεν έχουμε». Αλλά το χοντραίνει. Ετσι μετά την ιστορία με τον γεράκο που δήθεν πήγε να δώσει τη σύνταξή του στον Παπανδρέου, μας λένε τώρα πως και όλοι μαζί οι υπόλοιποι στοιχηματίζουμε, και μάλιστα υποχρεωτικά, υπέρ του Παπανδρέου. Γιατί, μαζοχιστές είμαστε; Οχι, αλλά αυτός δημιουργεί την εντύπωση και την αφήνει να δουλέψει.

Παραμονές της απεργίας, μάτια κι αυτιά ανοιχτά, καμιά λύπηση για κανέναν καπιταλιστή, οι εργάτες έχουν να παίρνουν. Και το όπλο τους είναι ένα: Να αφαιρέσουν με κάθε τρόπο από τον καπιταλιστή τη δυνατότητα να τους εκμεταλλεύεται. Η απεργία είναι μία στάση σ' αυτήν τη πορεία. Σ' αυτήν τη στάση οι εργάτες πρέπει να πάρουν μια γερή ανάσα για τη συνέχεια. Για να πάρουν ανάσα, πρέπει να φτάσουν στην απεργία. Γι' αυτό όλες μας οι δυνάμεις.