«Ακριβώς επειδή δεν πρόκειται για μία συγκυριακή διαχείριση θα ήθελα να κάνω και εγώ λίγη παρελθοντολογία εκ μέρους του ΚΚΕ», σημείωσε, κατά τη διάρκεια της ομιλίας της η Αλέκα Παπαρήγα. «Δε θα πάω στον Εμφύλιο Πόλεμο, αλλά στη δεκαετία του '80. Πιθανόν να χρησιμοποιήσω ορισμένα ονόματα για να υπάρχει απόδειξη σε αυτό που λέμε. Σε καμία περίπτωση όμως δεν έχει να κάνει με προσωπικές επιλογές. Είναι επιλογές που προέρχονται από τους κόλπους συγκεκριμένων κομμάτων, στον καταμερισμό ευθύνης που έχει το κάθε πρόσωπο, γιατί δεν είναι ζήτημα προσωπικών επιλογών. Οι προσωπικές ευθύνες μπορεί να βρεθούν στα πλαίσια του κάθε κόμματος. Εμείς δεν κάνουμε διαχωρισμούς γιατί για εμάς το κάθε κόμμα έχει ενιαία ευθύνη.

Ακριβώς για να αποδείξουμε ότι υπάρχει ένας μακροπρόθεσμος σχεδιασμός, για να υπάρξει μία κοινωνική ρεβάνς πριν ακόμα από τις ανατροπές συσχετισμού δύναμης του 1990 και αυτή η κοινωνική ρεβάνς μεθοδεύτηκε ακόμα από τις αρχές της δεκαετίας του '70. Και είναι η κοινωνική ρεβάνς να παρθεί όχι στην Ελλάδα - η μεθόδευση, η επεξεργασία άρχισε σε άλλα κέντρα, οπωσδήποτε της τότε ΕΟΚ και άλλα διεθνή κέντρα - είναι μία κοινωνική ρεβάνς σε ό,τι κατάκτησαν οι λαοί μετά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο σαν αποτέλεσμα των μεγάλων εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων και κάτω από την επίδραση της ύπαρξης και του σοσιαλιστικού συστήματος.

Το 1987, κύριε πρωθυπουργέ, ήσασταν υπουργός Εθνικής Οικονομίας. Ξαναλέω ότι δεν το βάζω σε προσωπική βάση το ζήτημα. Δεν είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής, ούτε ένα πρόσωπο μπορεί να ρυμουλκήσει ένα κόμμα, κανένα κόμμα. Και το πιο αντιδραστικό, προσωποπαγές κόμμα, δε ρυμουλκείται από ένα πρόσωπο και δεν τα λέω αυτά για να παίξουμε σε διάφορα παιχνίδια που παίζονται αυτήν την περίοδο της αυστηρής και τυπικής προσωποποίησης των ευθυνών.

Το 1987 στέλνετε στον υπουργό Υγείας τις προτάσεις σας, ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας, σε ένα σχέδιο νόμου που ετοίμαζε ο υπουργός Υγείας για την κάλυψη των ανασφάλιστων. Εκεί μέσα λέτε μιία ιδέα πολύ κοινότοπη στα πλαίσια του καπιταλισμού, ότι αν αυξηθούν οι παροχές, θα υπάρξουν ελλείμματα. Γιατί τα ελλείμματα δεν είναι καινούρια, δεν ανακαλύφθηκαν τώρα.

Πού είμαστε αντίθετοι; Οχι στην αριθμητική, στη λογιστική απεικόνιση του προβλήματος, αλλά στην άποψη ότι τα ελλείμματα προέρχονται από τις παροχές. Τότε οι εργοδότες τα κατέβαλαν όλα; Τότε γινόταν όλα καλά, έστω σε αυτή τη διαχείριση των πόρων του ασφαλιστικού συστήματος; Αυτό είναι ένα σκεπτικό που υπήρχε τότε για την κάλυψη των ανασφάλιστων. Εκεί είναι που θα αυξανόταν η ψαλίδα. Αυτό είναι πολιτική επιλογή, είναι πολιτική κατεύθυνση.

Και τότε καταθέσατε προτάσεις. Βέβαια τότε δε μιλούσατε καθολικά για τους εργαζόμενους, αλλά άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση: Να αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης των γυναικών και άλλα θέματα που είχαν σχέση με συντάξεις αναπηρίας και τότε δεν αντιμετωπίζατε το πρόβλημα των συντάξεων «μαϊμούδων» - η αύξηση των ορίων, η κατάργηση των κατώτατων ορίων κλπ.

Πάμε στην περίοδο της ΝΔ. Το πρόγραμμα της ΝΔ τι έλεγε πριν το 1990; Θα εγγυηθούμε τα κατώτερα όρια, δίνουμε εγγύηση για τις κατακτήσεις. Ερχονται, λοιπόν, οι νόμοι Σιούφα, οι οποίοι ήταν σε ριζική αντίθεση με το προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ.

Το 1992 έρχεται η λεγόμενη πρόταση Τζουμάκα - πάλι δε θέλω να το προσωποποιήσω το ζήτημα - η οποία πραγματικά προκάλεσε τότε έκρηξη. Ηταν πάρα πολύ σκληρή. Τι έλεγε η πρόταση Τζουμάκα; Αυτά που σήμερα μπαίνουν στο τραπέζι.

Δεν πρόκειται λοιπόν για μία συγκυριακή επιλογή. Και τότε δεν υπήρχε ο εθνικός στόχος της ΟΝΕ. Ακόμα ήταν η φάση που γινόταν η συζήτηση για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Αλλά τα συμφέροντα του κεφαλαίου υπάρχουν ανεξαρτήτως των συνθηκών και των προγραμμάτων σύγκλισης και σταθερότητας. Τα προγράμματα αυτά δημιουργούνται για να υλοποιήσουν τις βασικότερες επιλογές.

Μάλιστα ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» - και δεν είναι τυχαίο - έλεγε να φύγει το σχέδιο της ΝΔ και ότι οι προτάσεις Τζουμάκα είναι οι πιο γνήσιες και οι πιο καλές. Και ξέρουμε ότι το περιοδικό αυτό εκφράζει απόψεις που δεν έχουν καμία σχέση με την κοινωνική ευαισθησία και μάλιστα εκείνη την περίοδο. Εκεί είναι δημοσιευμένα στοιχεία ότι οι νόμοι που ψηφίστηκαν το 1992 περιέχουν πολύ περισσότερες προτάσεις που είναι μέσα στις προτάσεις του ΠΑΣΟΚ ή τις προτάσεις της ΝΔ και πολύ λιγότερες προτάσεις από την επίσημη επιτροπή Φακιολά που είχε γίνει.

Το 1992 ο Κ. Σημίτης έγραψε στα ΝΕΑ ένα άρθρο, στο οποίο μιλάει καθαρά για την τριαξονική σύνταξη, αυτή που σήμερα πιο καθαρά προωθεί η Γερμανία, όπου επίσημα αναγνωρίζει τη συνεισφορά της σύνταξης ή των παροχών που προέρχονται από τα ιδιωτικά ασφαλιστικά ταμεία. Εδώ στην Ελλάδα ακόμα κάτω από την πίεση του κινήματος, δεν μπαίνει στους επίσημους υπολογισμούς και μπαίνει καθαρά η ενιαία εθνική σύνταξη, η άλλη σύνταξη η οποία θα είναι κυρίως από τις τσέπες των εργαζομένων και αυτή που θα είναι πάλι από τις τσέπες των εργαζομένων από τα ιδιωτικά ασφαλιστικά ταμεία. Είναι δημοσιευμένα αυτά και όχι στο "Ριζοσπάστη". Είναι στα ΝΕΑ, ο "Ριζοσπάστης" δεν παραποιεί.

Τι θέλουμε να πούμε με αυτό; Είναι ταξικές επιλογές και υλοποιούνται από τη μια ή την άλλη κυβέρνηση ανάλογα με τη δυνατότητα που έχει να χειραγωγήσει και να υποτάξει το κίνημα. Αυτά τα επικαλούμαστε και για μια άλλη πλευρά. Αποδεικνύεται ότι όταν ο λαός αντιδράσει, όχι παίρνοντας μέρος στον «κοινωνικό διάλογο» και όχι συζητώντας τους όρους του διαλόγου, αλλά όταν ο λαός αντιδράσει αγωνιστικά έχει τη δυνατότητα να ματαιώσει αυτά τα μέτρα.

Το γεγονός ότι επίσημα τα μέτρα αυτά έρχονται το 2001 και όχι το 1992 ή το 1996 αυτό είναι μια μερική νίκη του λαού που θα είναι όμως πύρρειος νίκη, αν ο λαός δεν παρέμβει ορμητικά, αν το οργανωμένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το κίνημα των μικρομεσαίων και της αγροτιάς δεν παρέμβουν να αποσπάσουν κατακτήσεις, να μετριάσουν την κατάσταση και στην πορεία να ανατρέψουν αυτούς τους συσχετισμούς και αυτήν την πολιτική, διότι από το «παράθυρο» τα μέτρα αυτά θα τα ξαναφέρετε. Αυτή είναι η θέση μας.