Είναι δύσκολο να αποφασίζεις κάθε στιγμή με ποιον θα πας και ποιον θ' αφήσεις, πόσο μάλλον, όταν έρχεται η ώρα της σύγκρουσης. Ολοι, όμως, κάποια στιγμή αποφασίζουν. Στέκονται ή από δω ή από κει. Ετσι είναι η ζωή. Αυτό έκανε και η ομάδα Κωστόπουλου. Ουδέν μεμπτόν. Το πρόβλημα αρχίζει, όταν, ενώ έχεις κάνει την επιλογή σου, αξιώνεις απ' όσους επιμένουν να είναι απέναντι να πέσουν μαζί σου στο βούρκο.

Ψάχνουμε μέρες τώρα να βρούμε μία τοποθέτηση της ομάδας τους, που να μην πατάει σε δύο βάρκες. Που να μην παριστάνει τη φιλεργατική, στο ίδιο κείμενο που καλεί την εργατική τάξη να πάει σε διάλογο με τους δυνάστες της. Και οφείλουμε να ομολογήσουμε πως δεν έχουμε μάθει να αποδεχόμαστε, ως επαναστατικές θέσεις, αυτές που είναι απλά τραβεστί.

Βρίσκουμε μόνο έναν εμετικό αντικομμουνισμό. Είτε έμμισθος ήταν από κάποιους κραγμένους του παρελθόντος, είτε απλό απότοκο ακραίου οπορτουνισμού για τους σημερινούς συνεχιστές, είναι αδιάφορο. Το αποτέλεσμα μετράει μόνο. Χτυπάνε ό,τι είναι όρθιο. Με την αυταπάτη πως οι εργάτες δεν έχουν μνήμη και κρίση.

Δυστυχώς γι' αυτούς, το εργατικό κίνημα δεν είναι κάτι αόριστο. Είναι μετρήσιμο. Αίμα δεν είναι μόνο αυτό των εκτελεσμένων. Είναι κι αυτό, που φτύνουν καθημερινά οι κομμουνιστές για να μπορούν να κοιτάνε στα μάτια τους συντρόφους τους στη δουλιά και τον αγώνα. Και χρειάζεται να φτύνεις αίμα, για να οργανώσεις έστω κι έναν εργάτη. Η εργατική τάξη ξέρει να μετρά ποιος φτύνει αίμα στο πλάι της.

Οι νεόκοποι αντικομμουνιστές δεν απευθύνονται στο ΚΚΕ. Απευθύνονται στην κοινωνία και λένε «κλείστε τ' αυτιά στους κομμουνιστές, είναι αυριανιστές»! Δεν το κάνουν από πολιτική βλακεία. Χτυπάνε το ΚΚΕ, για να χτυπήσουν το εργατικό κίνημα. Για να σπείρουν απογοήτευση. Μπορούμε από τώρα να «διαβάσουμε» την ανακοίνωσή τους την επομένη της απεργίας. Αφού κάνουν ό,τι μπορούν για να μείνει ο κόσμος στο σπίτι του, θα βγουν μετά να μιλήσουν για τις «ιστορικές ευθύνες του ΚΚΕ», για να δικαιολογήσουν τον πηγεμό των σημερινών χειροκροτητών τους στον «κοινωνικό διάλογο» σαν ανάγκη πια, αφού «το ΚΚΕ απογοήτευσε τον κόσμο», «διέσπασε τους εργάτες» και άλλα τέτοια. Θα τους απογοητεύσουμε.

Αυτωνών έχουν μόνο μια σφραγίδα, αυτήν των Βρυξελλών.

Τα δικά μας γράφουν: Ζώνη, γιαπιά, «Καρφούρ», μεταλλεία, «Πεταλούδα», «Ετμα», «Δάριγκ». Γράφουν: Μπλόκα αγροτών, σταμάτημα ΝΑΤΟικού τρένου, έφοδος στο Ακτιο και τον Αραξο. Τα δικά μας διαβατήρια έχουν σφραγίδα έγκρισης από την κατάληψη του υπουργείου Εργασίας, τον αποκλεισμό του Μαξίμου. Απειρες εγκρίσεις βίζας για είσοδο, νόμιμα ή παράνομα, στους χώρους δουλιάς. Εκεί σφραγίζουμε καθημερινά τα διαβατήριά μας, αιτούμενοι καθημερινά στην εργατική τάξη και το Κόμμα της να μας παρέχουν την τιμή να καταθέσουμε και την επόμενη μέρα το «έχει μας» στο όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ. Μόνο έτσι μάθαμε από άξιους στην εποχή τους δασκάλους να παίρνουμε κάθε μέρα έγκριση για την παραμονή μας στο «Ριζοσπάστη».

Οχι πως δεν έχουμε παραλείψεις και λάθη. Μύριες οι παρατηρήσεις, για να γίνουμε άξιοι κομμουνιστές δημοσιογράφοι. Κανείς, όμως, μέχρι τώρα δε μας ζήτησε να γίνουμε αντιΚΚΕδες, για να μας πει «μπράβο».

Και το τόλμησε τώρα ο Θεωνάς.

Ε, όχι!