Μια ματιά να ρίξει κανείς στην «εκπολιτιστική» εκστρατεία του Αλεξάνδρου, στις ρωμαϊκές και βυζαντινές εκστρατείες, στις περίφημες Σταυροφορίες, που διέδιδαν το χριστιανικό πνεύμα της Δύσης στη βάρβαρη Ανατολή, στην εποχή της Ιερής Συμμαχίας, στους δύο παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των λογή λογής Κάιζερ ή του χιτλερικού φασισμού, φτάνοντας στο σήμερα της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, θα δει ότι κάθε φορά, κατά τη λαϊκή ρήση, το κρέας βαφτίζεται ψάρι, προκειμένου να εκπληρωθούν οι επιδιωκόμενοι στόχοι της ιδεολογικής και πολιτικής προπαγάνδας των Μέτερνιχ της ιστορίας. Ο πρώτος, μάλιστα, διδάξας σημείωνε στο προσωπικό του ημερολόγιο την εποχή του με την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης: «Πέρα από το Δούναβη τετρακόσιες χιλιάδες άνθρωποι θα κρεμαστούν και θα παλουκωθούν. Γεγονός χωρίς καμιά σημασία». («Η Επανάσταση του '21», Επιστημονικό Συμπόσιο ΚΜΕ σελ. 116).

***

Στο βωμό της εξυπηρέτησης αυτών τους των συμφερόντων ρίχνονται όλα τα μέσα και φυσικά δε θα μπορούσε να λείπει και ο τομέας της εκπαίδευσης, αφού αποτελεί κατ' εξοχήν μοχλό αναπαραγωγής του συστήματος. Με περίσσιο κυνισμό, που αγγίζει τα όρια της θρασύτητας, πρόσφατη εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας, εκπορευόμενη από τη Δ/νση Σπουδών του υπουργείου, προτρέπει να συμμετάσχουν οι εκπαιδευτικοί και τα αντίστοιχα σχολεία της χώρας σε διαγωνισμό ποίησης και ζωγραφικής, που διενεργεί η UNESCO μαζί με τη γενική γραμματεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τη βοήθεια του ΥΠΕΠΘ, ο οποίος διαγωνισμός έχει τίτλο για το έτος 2000 «Τα τύμπανα της Ειρήνης».

Κρίνεται σκόπιμο, για να αποδειχτεί ο φαρισαϊσμός τόσο των ηθικών αυτουργών αυτής της απάτης, όσο και των υπηρετούντων αυτούς, να παραθέσουμε συγκεκριμένα σταχυολογημένα σημεία της εγκυκλίου: «...Πρέπει να υπενθυμίσουν στα παιδιά ότι από τα αρχαία χρόνια χτυπούσαν το τύμπανο, για να στείλουν τους άνδρες στον πόλεμο. Σήμερα καλούμε τα παιδιά να χτυπήσουν το τύμπανο, για να οδηγήσουν τον κόσμο στην Ειρήνη...». Επίσης, έχει καθιερωθεί και ο διαγωνισμός «Το βραβείο του δασκάλου». Αφορά τους δασκάλους, που θα βοηθήσουν τους μαθητές τους στην ανάπτυξη του παραπάνω θέματος... Ειδική Εθνική τελετή (SIC! Ευρωπαϊκό έθνος!!!) θα διεξαχθεί στις Βρυξέλλες την Τρίτη 21 Μάρτη 2000, με τη συμμετοχή των επιλεγέντων μαθητών, με τη συνοδεία των δασκάλων τους - σε εθνικό επίπεδο - απ' όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ».

***

Αραγε, όλοι αυτοί οι «15» της Ευρώπης ποια τύμπανα ηχούσαν τότε; Της Ειρήνης ή του πολέμου; Προχωρούν, όμως, εκτός από τη στρέβλωση της ιστορικής γνώσης των μαθητών, έτσι όπως τη βίωσαν οι δεύτεροι ως αυτόπτες μάρτυρες της εποχής της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, και στο επιστέγασμα αυτής της συνειδησιακής προσαρμογής με την επιβράβευσή της, με τι άλλο, με το ταξίδι στην πολυπόθητη πρωτεύουσα στις Βρυξέλλες. Θεωρούν μαθητές και εκπαιδευτικό προσωπικό τόσο φτηνούς όσο οι εαυτοί τους. «Τι λοιπόν, ημπορώ να τους είπω διά να τους καταπείσω ότι δεν καταλαμβάνουν τι εστί δίκαιον; Να τους κράξω ατίμους; Αλλά αυτοί το έχουν διά προτέρημα. Να τους ενθυμίσω πόσον είναι ανάξιοι εις το να ωφελήσουν την πατρίδα και πόσον επιτήδειοι εις το να τη ζημιώσουν; Αλλ' αυτοί καυχώνται εις αυτό...» (Δ. Φωτιάδη, «Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης», Ανωνύμου του Ελληνος, σελ. 227, τ.1).

***

Αυτή τη λογική καλείται κάθε εκπαιδευτικός, κάθε δάσκαλος που σέβεται τον εαυτό του να την αντιπαλέψει. Αυτή την κυνική πρόκληση, που βάλλει ευθέως την αξιοπρέπειά μας και μας θεωρεί άβουλα όντα, χωρίς μνήμη καλούνται να την αντιμετωπίσουν και τα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαιδευτικά σωματεία, προτρέποντας τα μέλη τους να απέχουν από αυτή την επαίσχυντη διαδικασία φαρισαϊσμού και υποκρισίας.

Κι αυτό γιατί: «Οποιος σήμερα θέλει να πολεμήσει την ψευτιά και την αμάθεια και να γράψει για την αλήθεια έχει να ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. Πρέπει να έχει το θάρρος να γράψει την αλήθεια, παρ' όλο που παντού την καταπνίγουν. Την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει παρ' όλο που τη σκεπάζουν παντού. Την τέχνη να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο. Την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θα αποχτήσει δύναμη. Την πονηριά να τη διαδώσει ανάμεσά τους...» (Μπ. Μπρεχτ «Πολιτικά κείμενα», εκδ. «Στοχαστής», σελ. 8).