Παρεμβαίνοντας στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με θέμα την πρόσβαση των γυναικών στην επιστήμη και την έρευνα, ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κ. Αλυσανδράκης τόνισε:

«Το κείμενο της Επιτροπής, αλλά και η έκθεση δεν πετυχαίνουν να συνδέσουν το θέμα επιστήμης - έρευνας με το γενικότερο γυναικείο ζήτημα. Δεν παρουσιάζουν ποσοτικά στοιχεία που θα έδιναν σαφή εικόνα της κατάστασης. Πέρα από κάποιες στατιστικές για την αναλογία των φύλων στις πανεπιστημιακές σπουδές και στην ερευνητική απασχόληση, υπάρχει τεράστια απόσταση. Επιπλέον, στα κείμενα υπάρχει μια σύγχυση ανάμεσα στις έννοιες "επιστήμη" και "έρευνα", που είναι βέβαια διαφορετικές.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα των κειμένων είναι ότι δεν εμβαθύνουν στο θέμα και δεν αναδεικνύουν τα αίτιά του. Πράγματι, η αόριστη αναφορά στην ύπαρξη διορθωτικών φραγμών ή ακόμα στο ότι η επικρατούσα νοοτροπία στον τομέα της έρευνας είναι γενικά αρσενική, δεν μπορούν να θεωρηθούν ως σοβαρές απόπειρες ερμηνείας της κατάστασης. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα άγνοιας ούτε ανεπάρκειας. Είναι έλλειψη πολιτικής βούλησης να φτάσουν στην ουσία του προβλήματος.

Η ανικανότητα αξιοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων και κυρίως του ανθρώπου, καθώς και η έλλειψη ίσων ευκαιριών, είναι βασικά χαρακτηριστικά του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό έχει σημαντικές επιπτώσεις ιδιαίτερα στα πιο ευαίσθητα κοινωνικά στρώματα, όπως είναι οι νέοι και οι γυναίκες. Δεν είναι τυχαίο ότι στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, η κατάσταση και κοινωνική θέση των γυναικών ήταν πολύ καλύτερη από ό,τι στη Δύση.

Η κοινωνία στην οποία ζούμε έχει δημιουργήσει ένα πλαίσιο εχθρικό προς τις γυναίκες. Π. χ. η πολιτική της ολοένα και μεγαλύτερης συρρίκνωσης της κοινωνικής πρόνοιας και κατεδάφισης των δημόσιων συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης έχει ως αποτέλεσμα η γυναίκα να δέχεται μεγαλύτερη πίεση να αφοσιωθεί στον παραδοσιακό της ρόλο. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τις γυναίκες επιστήμονες, που έτσι αδυνατούν να συνδυάσουν την υψηλού επιπέδου επαγγελματική τους δραστηριότητα με τις άλλες τους υποχρεώσεις. Το πρόβλημα σίγουρα δε λύνεται με τη λεγόμενη ευελιξία, ούτε με τη μερική απασχόληση, αφού η έρευνα δεν μπορεί να γίνει χωρίς αφοσίωση και σταθερή εργασία.

Για πολλές από τις προτάσεις που γίνονται στο ψήφισμα κανείς δε θα είχε αντίρρηση, όπως οι πληρέστερες στατιστικές, οι τράπεζες γυναικών, εμπειρογνωμόνων, τα δίκτυα γυναικών επιστημόνων, η ισχυρή εκπροσώπηση των γυναικών στις επιτροπές που θεσπίζουν πολιτικές κ. ά. Ομως αυτά τα μέτρα από μόνα τους δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Πολύ περισσότερο, το πρόβλημα δε λύνεται με ποσοστώσεις.

Χρειάζεται μια άλλη πολιτική που θα σέβεται τον άνθρωπο γενικότερα και τις γυναίκες ειδικότερα. Που δε θα έχει ως κινητήρια δύναμη το κέρδος των λίγων και ως στόχο την εκμετάλλευση των πολλών. Δεν περιμένουμε, βέβαια, από την Ευρωπαϊκή Ενωση να ακολουθήσει μια τέτοια πολιτική. Περιμένουμε όμως από τους λαούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης να την επιβάλουν».