Θέλω να μεταδώσω την εμπειρία μου από τη δίμηνη Οικονομική Εξόρμηση που ακόμα τρέχει. Ο χώρος δράσης μου είναι το Πανεπιστήμιο. Χώρος δύσκολος, πολύ περισσότερο που δουλιά της ΚΟΒ είναι να ανοιχτεί και στους καθηγητές, πέρα από τους εργαζόμενους σε αυτό. Δοκίμασα μεγάλη έκπληξη βλέποντας ότι πάρα πολλοί καθηγητές, άσχετα από τον πολιτικό χώρο στον οποίον ανήκουν, δέχτηκαν με χαρά σχεδόν όχι μόνο να δώσουν χρήματα για το ΚΚΕ - επαναλαμβάνω, ακόμα και αν διαφωνούν πολιτικά με αυτό - αλλά και να συζητήσουν μαζί του για τα προβλήματα του κλάδου (αφού η Οικονομική Εξόρμηση συνοδεύεται και με αντίστοιχο πολιτικό άνοιγμα κάθε φορά).

Υπάρχουν προβλήματα στον κλάδο των καθηγητών των Πανεπιστημίων, υπάρχει απογοήτευση από τις συλλογικές διαδικασίες έτσι όπως γίνονται σήμερα. Υπάρχει, όμως, και δίψα για κάτι που θα αλλάξει αυτή την κατάσταση. Μου φαίνεται παράξενο που το αναφέρω, αλλά το Κόμμα μας μπορεί να παίξει ρόλο σημαντικότατο στην αντιστροφή αυτού του κλίματος, ακόμη κι εκεί που οι δυνάμεις του είναι περιορισμένες. Είναι επίσης κόσμος με μεγάλη διάθεση να συζητήσει για τα προβλήματα της Παιδείας, ειδικότερα βέβαια αυτά που έχει μπροστά της η ανώτατη εκπαίδευση. Ανησυχούν πολύ για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα αλλά και για ό,τι η σημερινή πολιτική πάει να περάσει. Και είναι πολλοί αυτοί που βρίσκουν κοινό τόπο με τις θέσεις του Κόμματος.

Ο κόσμος αυτός περιμένει πολλά από εμάς. Εμείς πρέπει να αρπάξουμε την ευκαιρία. Μπορούμε να το κάνουμε. Σκέφτομαι: αν αυτό γίνεται σε ένα χώρο που οι αντιλήψεις δεν είναι ξεκάθαρα ταξικές, πόσο περισσότερο μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας στο χώρο της εργατιάς. Εκεί που η καθημερινή βιοπάλη βάζει ακόμη πιο επιτακτικά τα πολιτικά ζητήματα. Εκεί που ο λόγος μας μπορεί πολύ πιο γρήγορα να πιάσει τόπο - και εκεί που πρέπει να πιάσει τόπο άμεσα - μας περιμένουν με περισσότερη ανυπομονησία. Ας μην απογοητεύσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Ας τους δώσουμε την προοπτική που μόνο το Κόμμα μας μπορεί να δώσει.