Για τη διγλωσσία της κυβέρνησης στο θέμα του Ασφαλιστικού ρωτήθηκε, επίσης, η Αλέκα Παπαρήγα. Και η απάντηση:

«Εγώ νομίζω ότι η κυβέρνηση βρέθηκε πραγματικά στριμωγμένη την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2001. Αν οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, ή οι δυνάμεις που κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό κίνημα, συνέχιζαν αυτή τη σθεναρή τακτική, έχω τη γνώμη - δεν ξέρω, το λέω και με μια επιφύλαξη - ότι η κυβέρνηση δε θα ήταν εύκολο να περάσει όλα όσα ήθελε.

Κλείνει όμως ο κύκλος των κινητοποιήσεων γιατί δεν μπορεί οι κινητοποιήσεις να ξεδιπλώνονται συνέχεια. Κλείνουν, ξανανοίγουν, κλείνουν, ξανανοίγουν. Αρχίζει όμως η έκπτωση και από κόμματα και από κεντρικά συνδικαλιστικά όργανα.

Να σας πω πιο συγκεκριμένα. Κληθήκαμε και πήραμε μέρος στην Εθνική Συνδιάσκεψη της ΓΣΕΕ. Εκεί μίλησε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, μίλησε μετά ο τότε γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Σκανδαλίδης και συνεχάρη τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ και τη ΓΣΕΕ, γιατί επιτέλους έβαλε μυαλό και υιοθέτησε τις θέσεις της κυβέρνησης. Αυτά έγιναν επίσημα.

Υπήρχαν αιτήματα τα οποία ούτε καν τα έθεσε η ΓΣΕΕ. Αλλά επιπλέον, δεν είναι ζήτημα αιτημάτων μόνο, έβαλε ορισμένες βασικές ιδέες αυτό το κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Δηλαδή στην ουσία έβαλε τους νόμους της αγοράς στην κοινωνική ασφάλιση.

Αλλά πρέπει να υπογραμμίσω ότι και από την πλευρά του Συνασπισμού η ομιλία ήταν η εξής: μπράβο στη ΓΣΕΕ για το σημερινό πλαίσιο. Και μέχρι σήμερα παραμένει, ότι ο διάλογος πρέπει να γίνει με βάση το πλαίσιο της ΓΣΕΕ. Αυτό σημαίνει ότι δυνάμεις που εκείνη τη στιγμή βαδίσαμε μαζί και χτυπήσαμε μαζί, παρά τις όποιες διαφορές είχαμε, στη συνέχεια αλλάξανε το βηματισμό. Κορόιδο είναι η κυβέρνηση να μην αξιοποιήσει την εμφάνιση μιας τρύπας σ' ένα μέτωπο που αντικειμενικά υπήρχε, χωρίς να έχουν προηγηθεί συμφωνίες, με την παρέμβαση των εργαζομένων;

Επομένως επέρχεται δριμύτερη. Μάλιστα λέγεται τώρα ότι επέρχεται με την έκθεση Σπράου, με όλα αυτά. Αυτά, δεν τα λέμε μόνο εμείς, αυτά τα διαβάζουμε στον Τύπο και αυτά που λένε ότι τα δημοσιεύματα είναι ψεύτικα, οι ίδιοι τα δίνουν για να περάσουν μπροστά, για να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη.

Αλλά έφερα αυτό το παράδειγμα με τις γυναίκες, που δεν είχε ειπωθεί ανοιχτά. Ολος ο προβληματισμός είναι, ότι πρέπει τα φύλα να είναι ίσα στις υποχρεώσεις. Αλλά τι θα πει ίσες υποχρεώσεις; Αυτό είναι μέτρο το οποίο λειτουργεί σε βάρος των γυναικών.

Η όλη φιλολογία που αναπτύχθηκε, και θα επιμείνω γιατί αυτό δεν το είχαν πει, ότι οι θετικές διακρίσεις υπέρ των γυναικών - λέω θετικές διακρίσεις με την έννοια να τις βοηθήσουν να κάνουν το βήμα προς τα μπρος για την εξίσωση - τις κάνουν μη αρεστές στην εργοδοσία.

Αρα είναι το εξής: η μητρότητα έρχεται σε σύγκρουση με το συμφέρον της εργοδοσίας. Εμείς το πιστεύουμε ότι έρχεται σε σύγκρουση. Γιατί η εργοδοσία δεν ενδιαφέρεται ούτε για μητρότητα, ούτε για οικογένεια, ούτε για τίποτα. Ναι, αλλά ένα κίνημα δεν μπορεί να υιοθετήσει αυτή τη θέση. Να πάμε στο ρεαλισμό και στο εφικτό; Τελειώσαμε. Με αυτή την έννοια έρχονται τα χειρότερα.

Να σας πω ένα άλλο. Λέει έκανε πίσω ο υπουργός Υγείας στα θέματα των απογευματινών ιατρείων. Τι έκανε; Αντέδρασαν πανεπιστημιακοί γιατροί, οι οποίοι τα θέλουν όλα δικά τους, οι οποίοι δεν αντιπαλεύουν από τα αριστερά την κυβερνητική πολιτική, αλλά την αντιπαλεύουν από τη σκοπιά των δικών τους συμφερόντων. Και ήρθε σε μια συνεννόηση με τους καθηγητές, θα τους δώσει κάτι, λίγο πάνω - κάτω, να συμφωνήσουν για να περάσει όμως το κύριο: η παρουσία της ιδιωτικής Υγείας επίσημα και όχι μόνο με το φακελάκι μέσα στα δημόσια νοσοκομεία.

Εμείς είμαστε αισιόδοξοι, ότι αν το λαϊκό κίνημα γίνει δυναμικό, ενωτικό και αποφασισμένο, τότε θα υποχρεώσει την κυβέρνηση να κάνει παραχωρήσεις. Φυσικά θα κοιτάξει πώς θα τις πάρει πίσω στην πορεία, αλλά μπορεί να την υποχρεώσει και αντί να συζητάει με τους πανεπιστημιακούς γιατρούς συν - πλην με τα συμφέροντά τους, να συζητήσει με τους εργαζόμενους τι θα τους δώσει.

Μπορούμε να το πετύχουμε αυτό χωρίς να έχουμε αυταπάτες ότι ένας αγώνας μπορεί να φέρει άμεσες λύσεις σε όλα. Μπορεί να γίνει αυτό. Δηλαδή, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το κίνημα της αγροτιάς, των μικρομεσαίων να φτάσουν σ' ένα σημείο που οι πάνω να μην μπορούν πια και να καταλαβαίνουν ότι πρέπει να παραχωρήσουν ορισμένα πράγματα;

Ακριβώς αυτό θα δώσει τη δυνατότητα στο λαϊκό κίνημα να αποκτήσει κουράγιο και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του για να προχωρήσει για πιο ουσιαστικές και ριζικές λύσεις προς τα μπρος. Γιατί κι αυτά που θα σου δώσουν, θα στα πάρουν πίσω στα επόμενα χρόνια».