Για τις ευρω-διαδηλώσεις και τα κινήματα που τις πραγματοποιούν ήταν η επόμενη ερώτηση. Πιο συγκεκριμένα, η Αλέκα Παπαρήγα ερωτήθηκε:

- Ασκήσατε κριτική στα ζητήματα των κινημάτων των ευρω-διαδηλώσεων, λέγοντας ότι δεν αρκεί μόνο να πηγαίνουμε στη Γένοβα και στο Λάακεν και να διαδηλώνουμε. Επειδή συζητήσαμε και λίγο νωρίτερα το θέμα της ανάπτυξης συμμαχιών, θα ήθελα να σας ρωτήσω αν βλέπετε δυνατότητα από το ΚΚΕ, να συνομιλήσει, αγωνιστικά ή πολιτικά, με ομάδες, με κινήματα - δεν αναφέρομαι σε κόμματα αναγκαστικά - τα οποία έχουν κριτική στάση στα ζητήματα που θέτετε εσείς (ΕΕ, ΝΑΤΟ), ή ενδεχομένως ακόμη και να αρνούνται, αλλά να μην έχουν την ίδια κατεύθυνση, την ίδια προοπτική που δίνετε εσείς.

- Α. Π. Κατ' αρχήν δεν είχα κριτική στάση. Θα ήταν σαν να κάνω κριτική στους 3.000 κομμουνιστές που πήγαν στη Γένοβα και στους 300 κομμουνιστές από την Ελλάδα και από τη Γερμανία, μετανάστες, που ήταν στο Λάακεν. Καμία κριτική στάση.

Ποια πλευρά θέλουμε να θίξουμε; Είναι σημαντικές αυτές οι κοινές διαδηλώσεις; Σημαντικές. Δεν υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια. Σαν επιλογή, σαν μορφή, να πας και να διαδηλώνεις μπροστά στην αστυνομία, να συγκρούεσαι έξω από τα βασιλικά ανάκτορα των Βρυξελλών, δεν είναι μικρό πράγμα.

Ομως, εδώ μπαίνει κι ένας προβληματισμός που νομίζω ότι είναι λογικός: Αυτό το κίνημα έχει μόνο αυτή τη μορφή; `Η, για να το πω αλλιώς: Από τη δική μας πλευρά, το μεν πνεύμα είναι πρόθυμο, η δε σαρξ ασθενεί. Εγώ πιστεύω ότι και 10.000 κομμουνιστές θα ήθελαν να πάνε στο Λάακεν. Θέλει χρήματα, θέλει μέσα μεταφοράς, θέλει άδεια από τη δουλιά σου, και εκεί ήταν 3 μέρες. Βέβαια, δε θα πηγαίνουν πάντα οι ίδιοι, πρέπει να πηγαίνουν κι άλλοι. Αλλά καταλαβαίνετε ότι προκύπτει κι ένα ζήτημα.

Αναμφισβήτητα, πρέπει να συνεχιστούν οι κοινές διαδηλώσεις. Αυτοί παίρνουν μέτρα. Αύριο θα πάνε στις Αλπεις. Το κίνημα μπορεί να βρει πάρα πολλές μορφές, τίποτα δεν μπαίνει εμπόδιο. Αλλά η ουσία της διεθνοποίησης της πάλης είναι κοινές δράσεις σε όλη την Ευρώπη, π.χ., την ίδια μέρα, την ίδια βδομάδα. Είναι κι αυτή η μορφή, όχι μόνο σε κάθε χώρα, αλλά σε όλες τις πόλεις της κάθε χώρας. Να τρέμει ολόκληρη η Ευρώπη από τις διαδηλώσεις!

Αυτός είναι ο προβληματισμός και όχι τίποτε άλλο. Είναι γεγονός ότι μέσα σ' ένα κίνημα πρέπει να γεννιούνται και καινούριες ιδέες, να μην υπάρχει τυποποίηση.

Εμείς είχαμε πάρει μέρος όχι μόνο στη Γένοβα και στο Λάακεν, αλλά και σε άλλες κοινές δραστηριότητες, και στη Λισαβόνα και στο Παρίσι πριν χρόνια με την ευκαιρία συναντήσεων κομμάτων. Αυτό σημαίνει ότι για να παίρνουμε μέρος σε διαδηλώσεις, για να σηκώνουμε τη σημαία μαζί με άλλους, σημαίνει ότι έχουμε κάποια επικοινωνία και με άλλους. Δεν υπάρχει κόμμα, δύναμη που είναι μόνο του και συμμετέχει σε διεθνείς διαδηλώσεις. Η συμμετοχή προϋποθέτει ότι δέχεσαι προτάσεις και ιδέες που τις λένε οι άλλοι, τις ακούς και τις παίρνεις υπόψη σου ή τις προσαρμόζεις και στις δικές σου επιλογές.

Αναμφισβήτητα, είμαστε σε μια τέτοια συζήτηση με ομάδες, με κινήματα και με κόμματα. Μάλιστα, το κόμμα μας ξεκίνησε και ορισμένες διμερείς συναντήσεις με κομμουνιστικά κι άλλα κόμματα στην Ευρώπη, όπου ένα από τα αντικείμενα των συζητήσεων είναι οι εξελίξεις στην ΕΕ και ο συντονισμός της δράσης.

Επομένως, είναι μέσα στην κατεύθυνσή μας. Από εκεί και πέρα έχουμε υπογραμμίσει και κάτι άλλο: Μέσα σε αυτό το μεγάλο κίνημα υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις. Επιπροσθέτως να υπογραμμίσω ότι υπάρχουν και εισαγόμενες δυνάμεις, οι οποίες προσπαθούν αυτό το κίνημα να το παρεμποδίσουν.

Υπάρχουν ορισμένες οργανώσεις που έχουν φτιαχτεί, οι οποίες εμφανίζονται ως οργανώσεις της αντι-παγκοσμιοποίησης και την ίδια ώρα είναι συνομιλητές της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στηρίζονται οικονομικά από κυβερνήσεις (κυβέρνηση Ζοσπέν), από τον «Economist».

Εχετε δει εσείς κανένα κίνημα εδώ στην Ελλάδα που αμφισβητεί τη σημερινή κατάσταση, που να χρηματοδοτείται από το ΠΑΣΟΚ ή δεν ξέρω από ποιο περιοδικό; Τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να τους απαγορεύσουμε να πάρουν μέρος βέβαια, αλλά δε σημαίνει ότι πάμε με όλους μαζί.