INTIME NEWS |
Την περασμένη Δευτέρα μία ακόμα πυρκαγιά, τη φορά αυτή στον αύλειο χώρο εργοστασίου πλαστικών σωλήνων στον Ασπρόπυργο, χτύπησε «συναγερμό» για πολλοστή φορά. Η περιοχή μπορεί ανά πάσα στιγμή να τιναχτεί στον αέρα. Αυτό είναι γνωστό και έρχεται να επιβεβαιωθεί κάθε λίγο και λιγάκι. Μόνο τα δύο τελευταία χρόνια άλλωστε έχουν συμβεί πολλά:
- Στις 22/6/2021 έκρηξη σε εγκαταστάσεις φόρτωσης υγραερίου στον Ασπρόπυργο, σε κατοικημένη περιοχή, μια ανάσα από τα «Ελληνικά Διυλιστήρια» και από εργοστάσια χημικής βιομηχανίας, με 3 τραυματίες.
- Τέσσερις μήνες πριν, έκρηξη σε υποσταθμό του ΑΔΜΗΕ, σε απόσταση 200 μέτρων από το προηγούμενο ατύχημα.
- Στις 7/2/2021 πυρκαγιά στο Κέντρο Υπερύψηλης Τάσης Ασπροπύργου. Εκεί όπου, όπως αποδείχθηκε, ο αυτομετασχηματιστής κατασκευάστηκε το 1986, ο διακόπτης το 1972 και τέθηκαν σε λειτουργία το 1991!
- Στις 19/6/2020 μεγάλη φωτιά σε επιχείρηση ανταλλακτικών και λιπαντικών στη Λεωφόρο ΝΑΤΟ στον Ασπρόπυργο.
- Στις 31/1/2020 έκρηξη στη «Motor Oil» στους Αγίους Θεοδώρους.
Σε μια τέτοια περιοχή, λοιπόν, δεν έχει πραγματοποιηθεί ποτέ (τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια) μια άσκηση με ευθύνη του κράτους για την άμεση εκκένωση της περιοχής, οι χιλιάδες εργάτες που περνούν εκεί τη μισή ζωή τους δεν έχουν ενημερωθεί με επίσημο τρόπο τι να κάνουν σε περίπτωση ατυχήματος. Κανένας δεν γνωρίζει πόση ώρα χρειάζεται για την ασφαλή μετακίνηση μέρους ή του συνόλου των εργαζομένων σε ασφαλές σημείο άπαξ και σημάνει συναγερμός. Τα μέχρι τώρα δείγματα, με τα συχνά ατυχήματα, όπως στα ΕΛΠΕ με τους 5 νεκρούς το 2015, ή η πυρκαγιά σε εταιρεία ανακύκλωσης τον Ιούνη του 2015 στον Ασπρόπυργο, που μετέτρεψε όλη την Αττική σε «θάλαμο αερίων», είναι συνεχή προειδοποιητικά μηνύματα προς τις κρατικές υπηρεσίες, αλλά η ανταπόκριση είναι μηδενική.
Η ύπαρξη σχεδίων στα χαρτιά, χωρίς αυτά να έχουν ποτέ επικαιροποιηθεί, χωρίς να έχουν γίνει ασκήσεις ετοιμότητας, χωρίς να έχει ποτέ ενημερωθεί ο πληθυσμός, η ανεπάρκεια υποδομών, οδών διαφυγής, μέσων και οργανωτικών μέτρων για την περίπτωση που θα απαιτηθεί εκκένωση της περιοχής σε κάποιο ατύχημα, είναι ορισμένες μόνο από τις πλευρές που αναδεικνύουν ότι η όλη δραστηριότητα στην περιοχή είναι ένα παιχνίδι διαρκείας με τη φωτιά.
Το ζήτημα της πυροπροστασίας σε αστικές και βιομηχανικές περιοχές είναι μεγάλο και σύνθετο.
Απέναντι σ' αυτήν την πραγματικότητα, διαχρονικά οι αστικές κυβερνήσεις βεβαιώνουν ότι η πιθανότητα εκδήλωσης ενός ατυχήματος δεν είναι μεγάλη, γιατί «λαμβάνονται μέτρα ώστε να μην εκδηλωθεί» και γιατί «υπάρχει νομοθεσία που προστατεύει». Αυτά δεν αντέχουν καν σε κριτική, μιας και είναι γνωστό ότι η νομοθεσία είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των μεγαλοβιομηχάνων και των επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται σ' αυτές τις περιοχές. Ακόμα και αυτή η ελάχιστη προστασία που μπορεί να προβλέπεται, δεν εφαρμόζεται. Κάθε εργοδότης εξετάζει αν και ποια μέτρα θα λάβει με κριτήριο την επίδραση που θα έχουν αυτά στην κερδοφορία του.
Ταυτόχρονα, το αστικό κράτος θωρακίζει την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου με την απουσία ουσιαστικού ελέγχου για την εφαρμογή της υπάρχουσας νομοθεσίας, αλλά και με τη διατήρηση κενών στη νομοθεσία, ώστε αυτή να μην εφαρμόζεται αποτελεσματικά.
Το πρόβλημα γιγαντώνεται αν αναλογιστεί κανείς ότι και η άλλη έξοδος από το Λεκανοπέδιο, αυτή του άξονα Αθηνών - Λαμίας, περνάει μέσα από μια τεράστια βιομηχανική ζώνη, όπου επίσης μπορεί να σημειωθεί ατύχημα μεγάλης έκτασης. Εύκολα σκέφτεται κανείς τι κινδύνους γεννά το γεγονός ότι το Λεκανοπέδιο μπορεί ουσιαστικά να «κλειστεί» από τις δύο αυτές εξόδους, που και οι δύο είναι παγιδευμένες, αφού περνούν μέσα από τις βιομηχανικές ζώνες.
Ο πολύωρος εγκλωβισμός εκατοντάδων οδηγών στην Εθνική οδό στο ύψος της Κινέτας, στην πυρκαγιά του 2018, ο εφιάλτης που έζησαν και ο οποίος περιγράφεται μέσα από μαρτυρίες, με τις φλόγες να διασχίζουν το οδόστρωμα και τους καπνούς να προκαλούν ασφυξία, είναι ίσως μια μικρογραφία σε ενδεχόμενο ΒΑΜΕ ή άλλη έκτακτη κατάσταση (π.χ. σεισμό) που πιθανώς θα απαιτήσει μαζική μετακίνηση κόσμου και βαρέων οχημάτων.