Φυσικά, οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι η μετα-ΟΝΕ εποχή και το «δεύτερο κύμα εκσυγχρονισμού», που έχει σχεδιαστεί, θα είναι ένας εφιάλτης για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, με ολέθριες συνέπειες ιδιαίτερα για τα ασθενέστερα λαϊκά στρώματα, τα οποία θα εξωθηθούν ακόμα περισσότερο στη φτώχεια και την ανέχεια. Αυτά που πλήρωσαν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα στην πορεία προς την ένταξη στην ΟΝΕ αποτελούν ένα πολύ μικρό μέρος των συμφορών που ...εγγυάται η μετά ΟΝΕ εποχή, την οποία επαγγέλλονται. Παρ' όλα αυτά οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ επιδιώκουν, φυσικά όχι τυχαία, να δώσουν το «όραμα» της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στη διαχείριση που ασκούν, επικαλούμενες το νεφελώδη όρο της «μετα-ΟΝΕ εποχής». Ψαρεύουν στα θολά νερά, που έχει δημιουργήσει η κυρίαρχη προπαγάνδα. Εδώ ακριβώς είναι που επιλέγουν να θέσουν τα ερωτήματα και τα εκβιαστικά διλήμματα, διά στόματος των αρχηγών τους.

* «Ποια παράταξη μπορεί να μεγιστοποιήσει τα οφέλη για τη χώρα κατά τη διαπραγμάτευση της ένταξης στην ΟΝΕ; (σ.σ. πρόκειται για μεγάλο ψέμα, γιατί καμία διαπραγμάτευση δεν μπορεί να γίνει στο πλαίσιο του Συμφώνου Σταθερότητας που ισχύει για τις χώρες του Ευρώ και και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να υπάρξει διαπραγμάτευση προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων).

* «θα συνεχίσουμε την τροχιά της ανάπτυξης και της ευημερίας ή θα αρκεστούμε σε όσα ήδη πετύχαμε;». Η κατάλληλη απάντηση: «όχι, ευχαριστούμε δε θέλουμε άλλη τέτοια ανάπτυξη και ευημερία». Ανάπτυξη και ευημερία υπήρξε και την προηγούμενη τετραετία και πρώτοι και καλύτεροι οι εργαζόμενοι γνωρίζουν πολύ καλά πόσο και πώς «επωφελήθηκαν» από αυτήν.

* «Θα διευρύνουμε τους μηχανισμούς κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης ή θα χάσουμε και όσα κερδίσαμε από τους άπειρους οπαδούς του νεοφιλελευθερισμού;». Οι μηχανισμοί αλληλεγγύης του εκσυγχρονισμού δεν αφορούν παρά μόνο όσους φθάνουν... στα πρόθυρα του Αδη και τότε αναλαμβάνουν να δώσουν κάποια φιλοδωρήματα ή να τους παραδώσουν τη φιλανθρωπία των μεγάλων ευεργετών. Τα πάντα, από υγεία, παιδεία, μέχρι και υπηρεσίες και λειτουργίες του κρατικού μηχανισμού θα παραδοθούν στο κεφάλαιο. Οσο για το δεύτερο σκέλος του διλήμματος, πράγματι η κυβέρνηση Σημίτη μπορεί να καυχάται ότι διαθέτει πλούσια εμπειρία στην επιβολή του νεοφιλελευθερισμού, σε σύγκριση με την ηγεσία της ΝΔ.

* «Η μετα-ΟΝΕ εποχή, η νέα εποχή κουβαλά υπαρκτά ερωτήματα: Μπορεί η νέα εποχή να κτιστεί με υλικά του '80; Μπορούν οι υπαίτιοι του γκρίζου να φέρουν φως στην πολιτική; Κούρασαν και και κουράστηκαν είναι η απάντησή μας. Ο,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν. Χρειάζονται τώρα νέοι, ξεκούραστοι, άφθαρτοι, χρειάζεται νέο ξεκίνημα». Πραγματικά... είναι ειλικρινής. Δεν έχει τίποτα, που να τον ξεχωρίζει από την κυβερνητική πολιτική, παρά μόνο ότι αυτοί είναι νέοι, ωραίοι και ξεκούραστοι, για να δώσουν νέα ορμή στη μετα-ΟΝΕ εποχή.

Απέναντι στο συγκροτημένο μπλοκ της μετα-ΟΝΕ εποχής και της αντιλαϊκής επέλασης, το ΚΚΕ από τη μια προειδοποιεί τους εργαζόμενους για τις καταστροφικές επιπτώσεις - το κάνει ακούραστα και αδιάκοπα από το 1992, με την ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ - και από την άλλη δείχνει το δρόμο της αντίστασης, του αγώνα, του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου. Και, βέβαια, υπάρχουν ερωτήματα - διλήμματα, που θέτει το Κόμμα ενώπιον των λαϊκών στρωμάτων, στη γενικότερη προσπάθειά του να διαμορφώσει ταξικά κριτήρια και στην ψήφο. Η Αλέκα Παπαρήγα έθεσε ήδη ορισμένα, πολύ συγκριμένα και ουσιαστικά κριτήρια ψήφου: Ποιους συμφέρει και ποιους ζημιώνει η ΟΝΕ. Ποιους συμφέρει και ποιους ζημιώνει η ιδιωτικοποίηση, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και του ασφαλιστικού συστήματος. Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από το Ελσίνκι.