Το διαβάζαμε χτες, την ώρα που τα ΜΑΤ στην Εθνική οδό έκαναν «καροτσάκι» τους άνεργους και απλήρωτους των μεταλλείων πρώην Σκαλιστήρη και νυν «ΒΙΟΜΑΓΝ»: «Σήμερα στην Ευρώπη πλανάται ένας διάχυτος φόβος στους εργαζόμενους. Ο φόβος των ανέργων, μήπως παραμείνουν στη θέση του ανέργου οριστικά, αλλά και ο φόβος του εργαζόμενου για το αν στο μέλλον βρεθεί στην ανεργία και ο φόβος του νέου για το αν και πότε θα ενταχθεί στην παραγωγική διαδικασία. Σε τελευταία ανάλυση, ο φόβος όλων πώς θα διαμορφωθούν οι συνθήκες στην αγορά της εργασίας στο προσεχές μέλλον».

Λόγια που θα μπορούσαν να παραπέμπουν σε κοινωνική ευαισθησία, αν δεν ήταν προϊόν της πιο απέραντης υποκρισίας, αν δεν προέρχονταν από την πένα του πρωθυπουργού της Ελλάδας (επιστολή Σημίτη προς την πορτογαλική προεδρία), ο οποίος μπορεί να δέχεται να πλανάται πάνω από την Ευρώπη το φάντασμα της ανεργίας, αλλά δεν ανέχεται με τίποτα να «πλανώνται» στους δρόμους του αγώνα οι άνεργοι.