«

Εθνική Συμφωνία για το Ασφαλιστικό». Ενα ακόμη εφεύρημα της κυβέρνησης μπαίνει σε λειτουργία για να ικανοποιήσει το διαρκές ζητούμενο, την υποταγή και, ακόμη περισσότερο, την ενεργητική σύμπραξη των εργαζομένων σε μέτρα που αφαιρούν δικαιώματα και κατακτήσεις από την εργατική τάξη και ενισχύουν ακόμη περισσότερο το κεφάλαιο. Η κυβέρνηση δεν πρωτοτυπεί, αλλά τελικά ούτε και πείθει. Πριν λίγα χρόνια, μια άλλη «εθνική συμφωνία», αυτή για τις εργασιακές σχέσεις (το λεγόμενο σύμφωνο εμπιστοσύνης για το 2000), επιβεβαίωνε τη συνέπεια της ηγεσίας της ΓΣΕΕ στη στήριξη των κυβερνητικών επιλογών, με τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, Χρ. Πολυζωγόπουλο, να αξιοποιεί τη διάταξη του καταστατικού της Συνομοσπονδίας, σύμφωνα με την οποία η ψήφος του μετράει... διπλή. Τέτοιας ποιότητας ήταν η «συναίνεση» της «κοινωνίας» στα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης. Που εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τη συνδικαλιστική, από τους δικούς της συνδικαλιστές (και από ορισμένους άλλους εργοδοτικούς και υποταχτικούς), στήριξη, δούλεψε όσο περισσότερο μπορούσε με τις έννοιες του «εθνικού» και της «συμφωνίας», προχώρησε ακάθεκτη στην «ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων.

Ομως, «εθνικά» είναι και τα σχέδια δράσης για την απασχόληση, για την «κοινωνική ενσωμάτωση», για την εκπαίδευση, τα οποία παραπέμπουν στις χειρότερες ρυθμίσεις σε βάρος των εργαζομένων. «Εθνικό φόρουμ» χαρακτηρίζει η κυβέρνηση και το σχήμα «κοινωνικού διαλόγου» που στοχεύει να δημιουργήσει για μια νέα επίθεση στις εργασιακές σχέσεις. Η σφραγίδα μιας κίβδηλης «εθνικής συμφωνίας» σκιάζει βαριά κάθε αντεργατική, αντιλαϊκή και αντιασφαλιστική πρωτοβουλία της κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια και όποιος διαφωνεί χαρακτηρίζεται από αυτήν και τα πάσης φύσεως στηρίγματά της «γραφικός», «απομονωμένος» ή «οπισθοδρομικός». Το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι ωστόσο ότι ελάχιστοι συμμερίζονται τις σαχλαμάρες περί «εθνικών» συμφωνιών.

Ελάχιστα έχει λοιπόν να ελπίζει η κυβέρνηση χαρακτηρίζοντας «εθνική» τη συμφωνία για το καθοριστικό χτύπημα του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, αυτή τη συμφωνία της απάτης. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, χιλιάδες απλοί εργαζόμενοι, περισσότερο ή λιγότερο υποψιασμένοι, προσπερνούν τα προπαγανδιστικά αναμασήματά της. Το αντιασφαλιστικό τερατούργημα που προωθεί μπορεί να χαρακτηριστεί «εθνικό» μόνο από την άποψη του εύρους των αρνητικών συνεπειών του, καθώς θα πλήξει τα δικαιώματα ενός ολόκληρου λαού για να κερδίσει μια ισχνή μειοψηφία κεφαλαιοκρατών. Και επιτέλους, ας αφήσει η κυβέρνηση στην άκρη τα «κόλπα» λες και απευθύνεται σε «έθνος ηλιθίων». Ποιος κερδίζει, ποιος χάνει. Αυτά είναι τα βασικά ερωτήματα. Η αντιασφαλιστική λαίλαπα αγγίζει σήμερα όλους τους εργαζόμενους, οι οποίοι δεν έχουν την πολυτέλεια να διαλέξουν μεταξύ δύο κακών. Ισως οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού συνδικαλισμού πιστεύουν ότι υπογράφοντας τα χαρτιά της κυβέρνησης θα υπονομεύσουν την αντίσταση των εργαζομένων. Αλλά στις 29 του Μάη οι εργαζόμενοι θα μπορέσουν να δώσουν τη δική τους απάντηση σε όλα αυτά.