Η κυρία Δέσποινα Βανδή φέτος θα άδει στο τάδε «μαγαζί» παρέα με τον κύριο Βοσκόπουλο. Η κυρία Γαρμπή φέτος άδει στο δείνα «μαγαζί» παρέα με τον κύριο Τσαλίκη. Η κυρία Βίσση φέτος άδει στο παραδίπλα «μαγαζί» ομού μετά του κυρίου Πάριου κ.ο.κ.

Το πού, με ποιον και πότε θα ανέβει στην πίστα του ά ή β΄ σκυλομάγαζου ο κύριος ή η κυρία τάδε, αποτελεί πλέον βασική «είδηση» και μάλιστα πρώτου μεγέθους στην Ελλάδα του τηλεοπτικού... μερακλαντάν. Δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά σε όλα σχεδόν τα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών. Μόλις «ξεπετάξουν» το Κυπριακό ή τον προϋπολογισμό, ή τα εξοπλιστικά προγράμματα, αμέσως μετά επιδίδονται στην αναγγελία των... πραγματικών ειδήσεων (!), των πλαισιωμένων πάντα με το απαραίτητο ρεπορτάζ από τα μπουζουκομάγαζα περιωπής.

Θα πείτε ότι το σκυλάδικο ως τρόπος ζωής ήταν πάντα παρόν. Σωστά. Η διαφορά τα τελευταία χρόνια είναι ότι το σκυλάδικο αποτελεί ένα επιχορηγούμενο είδος τρόπου ζωής, αισθητικής αντίληψης και συμπεριφοράς. Μέσα σε λίγα χρόνια, από την εποχή που η κυβέρνηση επιχορηγούσε τα σκυλάδικα με λεφτά της Εργατικής Εστίας, φτάσαμε στη φάση που οι ευεργέτες του Εθνους (καναλάρχες, μεγαλοκεφαλαιούχοι, κύριοι που κατά τα λοιπά εκπροσωπούν την «αισθητική» των μεγάρων Μουσικής), γίνονται οι αρωγοί και οι προαγωγοί της ηχητικής καψουροξεφτίλας, σε μαζική κλίμακα.

Οι εν λόγω κύριοι που εκπροσωπούν την «ελίτ» με σήμα κατατεθέν τα Μέγαρα, απευθύνονται στο πόπολο «προτείνοντάς» του αντί να πάει Μέγαρο «να μείνει με τον παίδαρο»... Ετσι προστάζουν οι δισκογραφικές εταιρίες που βρίσκονται σε ευθεία σχέση με τους καναλάρχες. Ετσι προστάζει ο κυρίαρχος «πολιτισμός» που όσο περισσότερο «τσιφτετελοποιεί» τις ανθρώπινες σχέσεις, τόσο ευκολότερα μπορεί να «τσιφτετελοποιεί» τα πάντα.