Το περιβάλλον στον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης ήταν ό,τι έπρεπε για ένα συνέδριο εργατικής συνομοσπονδίας. Δεν είναι λίγο να νιώθεις ότι κάθεσαι στην ίδια καρέκλα που έχει ζεστάνει πριν από σένα το αφεντικό σου. Ισως γι' αυτό και οι περισσότερες των ομιλιών από τις παρατάξεις της πλειοψηφίας είχαν κάτι το μεγαλοπρεπές! Αρκούσε να κλείσεις τα μάτια ώστε να μη βλέπεις ποιος μιλά κι αμέσως απογειωνόσουν. Από το παράπονο του «εργατοπατέρα» που τζογάρει στο χρηματιστήριο χρήματα εργαζομένων και νιώθει να μην χωρά, και δικαιολογημένα, η λέξη «εργάτες» στον τίτλο της ΓΣΕΕ, έως τον υπάλληλο των Βρυξελλών που διαμαρτυρόταν γιατί η αντίθεση του ΠΑΜΕ στα περιφερειακά συμβούλια έμπαινε εμπόδιο στο ξεκοκάλισμα χρήματος που μοιράζεται διά μέσου των περιφερειών. Ως και η συνδικαλιστική κάρτα βρέθηκε τρόπος να παρουσιαστεί ως έξυπνη χρηματοπιστωτική κάρτα, η κατοχή της οποίας μπορεί να έχει και προσωπικά οφέλη για όσους οι εργοδότες επιλέξουν να είναι συνδικαλισμένοι. Αυτά ως προς το φολκλορικό-φαντασιακό του πράγματος.

Γιατί ανοίγοντας τα μάτια τρως κατάμουτρα έναν Φελώνη να φτύνει 17.000 οικοδόμους και να δηλώνει θρασύτατα «απολογούμαι μόνο στην παράταξή μου», έναν Καλύβη να ισχυρίζεται ότι «η ΣΕΣ οργανώνει κινητοποιήσεις», έναν Μανώλη να λέει ωμά την αλήθεια, ότι δε βλέπει στην αίθουσα άλλον αντίπαλο εκτός από το ΠΑΜΕ! Και το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν έχουν τσίπα. Το πρόβλημα είναι ότι γίνονται όλο και πιο επικίνδυνοι. Δεν είναι που δεν έχουν καμιά σχέση με την εργατική τάξη, είναι ότι με νύχια και με δόντια υπερασπίζουν αυτό που κάνουν.

Δεν είμαστε σε μια σχετικά αθώα εποχή όπου κρίνεται ένας συνδικαλιστής απλά για τον ρεφορμισμό του. Ζούμε, βιώνουμε συνθήκες έντασης της επίθεσης του κεφαλαίου κατά της εργατικής τάξης. Κι αυτοί βγήκαν στο βήμα για να χειροκροτήσουν την εφαρμοζόμενη πολιτική. Δεν τους φτάνει που έχουν εγκρίνει την καταστρατήγηση εργατικών δικαιωμάτων, θέλουν να κάνουν πιο ισχυρό το μηχανισμό χειραγώγησης των εργατών. Τους ενοχλεί ως και το ότι ο τίτλος της ΓΣΕΕ παραπέμπει σε εργάτες.

Η εργατική τάξη δεν έχει να περιμένει τίποτα απ' όλους αυτούς. Οι εργάτες χρειάζονται ισχυρά συνδικάτα κι αυτό είναι θέμα προσανατολισμού. Από δω και η ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη για πιο ισχυρό Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Γιατί ο αντίπαλος επιτίθεται έχοντας ήδη εντός των τειχών τον δούρειο ίππο.