Μεγάλα συμφέροντα σε πολλά επίπεδα συγκρούονται στην κρίσιμη, αναντίρρητα, Σύνοδο Κορυφής των «15» που αρχίζει αύριο στην Κοπεγχάγη. Στο τραπέζι βρίσκεται η διεύρυνση της ΕΕ με δέκα ακόμα κράτη και ο λογαριασμός («χρύσωμα χαπιού») που πρέπει να πληρωθεί στα νέα μέλη, η ένταξη της Κύπρου, η ημερομηνία για την Τουρκία, κ.ο.κ. Ο κοινός παρονομαστής που διαπερνά όμως όλα τα θέματα της ατζέντας είναι η βούληση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου να εδραιώσει την κυριαρχία του στις αγορές προς ανατολάς και να ενισχύσει τη θέση απέναντι στον «μεγάλο ανταγωνιστή», τις ΗΠΑ, οι οποίες μόνον αδιάφορα δεν παρακολουθούν το «ευρωπαϊκό πείραμα».

Η Σύνοδος της Κοπεγχάγης, δηλαδή, προσφέρεται για συμπεράσματα όσον αφορά στην έκβαση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που θα διαπερνούν σαν κόκκινη κλωστή τα επιμέρους θέματα. Από τη μια πλευρά υπάρχει η βούληση των ισχυρών κυβερνήσεων της ΕΕ, κυρίως του γαλλογερμανικού άξονα, να κάνουν το «μεγάλο άλμα» της διεύρυνσης, προχωρώντας αμέσως μετά στην πολιτική ενοποίηση, μέσω του νέου ευρω-Συντάγματος, αλλά και στη συγκρότηση δικού της στρατού. Είναι φανερή, δηλαδή, η επιδίωξη να διεκδικήσει η ΕΕ ρόλο «μεγάλης παγκόσμιας δύναμης» στην εποχή της «νέας τάξης».

Οι ΗΠΑ, βέβαια, έχουν προφανείς λόγους να «υπονομεύσουν» έναν μελλοντικό τους αντίπαλο για την πλανητική ηγεμονία. Και βέβαια διαθέτουν πανίσχυρα όπλα, τα οποία δε θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν: Από τον πόλεμο κατά του Ιράκ και την κατοχή των πετρελαίων, μέχρι την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, την αποδυνάμωση της πολιτικής ενοποίησης... Μπορεί οι αποφάσεις της Κοπεγχάγης να είναι «απρόβλεπτες», αλλά είναι εντελώς προβλέψιμο και χειροπιαστό ότι οι λαοί της Ευρώπης θα πληρώσουν «το μάρμαρο». Χρειάζεται, γι' αυτό, η δική τους απάντηση, μέσα από τον πιο αποφασιστικό συντονισμό των αγώνων τους.