«Ποτέ στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής, η συμμετοχή των μέσων ενημέρωσης σε ένα πραξικόπημα δεν ήταν τόσο άμεση. Διαθέτοντας το 95% των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, ασκώντας σχεδόν μονοπώλιο στον γραπτό Τύπο, αυτά τα "μέσα του μίσους" έπαιξαν, στη Βενεζουέλα σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία και στην εκτέλεση της απόπειρας ανατροπής του νόμιμου προέδρου Ούγκο Τσάβες, στις 11 Απριλίου 2002 (...)

»Τα μέσα ενημέρωσης, ενισχυμένα από το μονοπώλιό τους στην πληροφόρηση υποστηρίζουν όλες τις ενέργειες της αντιπολίτευσης, δε μεταδίδουν, παρά πολύ σπάνια, τις κυβερνητικές δηλώσεις, δε μιλούν ποτέ για τη μεγάλη πλειοψηφία, η οποία ωστόσο επιβεβαιώθηκε στις κάλπες. Πάντοτε αντιμετώπιζαν τις λαϊκές συνοικίες ως μια "κόκκινη ζώνη", που κατοικείται από "επικίνδυνες τάξεις", "αγράμματους", "εγκληματίες" και, θεωρώντας αναμφίβολα ότι έχουν ελάχιστη φωτογένεια...».

Τα παραπάνω γράφτηκαν τον περασμένο Αύγουστο στη «Μοντ Ντιπλοματίκ», μετά από επιτόπιο ρεπορτάζ στη Βενεζουέλα του αναπληρωτή αρχισυντάκτη της. Εκείνο το ρεπορτάζ (αναδημοσιεύτηκε στις 11/8 στην «Ελευθεροτυπία») εξηγούσε τι είχε προηγηθεί του πραξικοπήματος του Απριλίου. Σε μεγάλο βαθμό εξηγεί και τα όσα επαναλαμβάνονται σήμερα στη Βενεζουέλα...