Οπως αναφέρει η επιστολή, οι λόγοι που ανάγκασαν την Επιτροπή Πρωτοβουλίας στην ενέργειά της αυτή είναι ότι δεν παρέχονται στους ανάπηρους του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας οι διευκολύνσεις «που παρέχονται στους ανάπηρους του κυβερνητικού στρατού που κατέστησαν ανάπηροι την ίδια χρονική περίοδο του εμφυλίου πολέμου», ότι δεν τους χορηγούνται φάρμακα ούτε ορθοπεδικά και άλλα ευεργετήματα που απολαμβάνουν οι δεύτεροι.

Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας διαπιστώνει επίσης ότι δε λύνονται τα ζητήματα των αναπήρων του Δημοκρατικού Στρατού διότι «δεν υπάρχει κάποιος να τους συμπαρασταθεί», να φροντίσει για τη διεκπεραίωση των αιτημάτων τους.

Για τους προαναφερόμενους, λοιπόν, λόγους η Επιτροπή Πρωτοβουλίας (ΕΠ) θεωρεί αναγκαίο και επείγον την ίδρυση ενός «Πανελληνίου Συλλόγου Αναπήρων του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», για να αναδείξει και προωθήσει, να βοηθήσει στη λύση των προβλημάτων των Αναπήρων με το κύρος ενός Πανελληνίου Συλλόγου.

Η ΕΠ προτείνει μάλιστα «ο σύλλογος για να κρατήσει τη συνοχή και την ενότητά του δε θα πρόσκειται σε κανένα από τα τρία αναφερόμενα κόμματα (εννοεί της Βουλής). Και δε θα γίνεται, φορέας κομματικών είτε πολιτικών «ντιρεκτίβων».

Σωματείο του ΔΣΕ με χιλιάδες μέλη, που παλεύει για την ικανοποίηση των υλικών και ηθικών αιτημάτων των αγωνιστών του ΔΣΕ και του Εμφυλίου γενικότερα υπάρχει, είναι η ΠΕΑΤΑΘ-ΔΣΕ / Πανελλήνια Ενωση Αγωνιστών Τραυματιών Αναπήρων Θυμάτων 1944-67. Δημιουργήθηκε το I987 και εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο Αθηνών με την Απόφαση 507/1987.

Η ανάγκη δημιουργίας της προέκυψε ιδιαίτερα ύστερα από την απόφαση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που με το Ν. 1285/82 αναγνώριζε την Εθνική Αντίσταση μόνο μέχρι τον Οχτώβρη του 1944. Με την απόφασή της αυτή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποσιωπούσε μια ολόκληρη ιστορική περίοδο, το Δεκέμβρη 1944, μεταβαρκιζιανή περίοδο 1945-46, Εμφύλιο Πόλεμο, Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας έως το Ι949. Μια ηρωική και τραγική, συνάμα, περίοδο συνέχισης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σε ιδιόμορφες συνθήκες ύστερα από την ένοπλη αγγλική επέμβαση και την επιβολή με τη βία νέας εξουσίας μοναρχοφασιστικής, μιας ιδιόμορφης κατοχής.

Αυτή, λοιπόν, την περίοδο - Δεκέμβρης 1944, μεταβαρκιζιανή περίοδος 1945-46 τρίχρονος ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ για την ανεξαρτησία, την τιμή της Ελλάδας ενάντια στην αγγλική επέμβαση το Δεκέμβρη και στην αμερικανική το 1946-47, με το Δόγμα Τρούμαν και το Σχέδιο Μάρσαλ - θέλησε να σβήσει από τη νεότερη ιστορία του λαού μας το ΠΑΣΟΚ με την απόφαση της κυβέρνησής του.

Η ΠΕΑΤΑΘ-ΔΣΕ και με τη βοήθεια των οργανώσεων της ΠΕΑΕΑ από το 1989 οργάνωσε και κινητοποίησε τα μέλη της, τους αγωνιστές του ΔΣΕ να διεκδικήσουν, όσοι είναι ανάπηροι και θύματα, το βοήθημα που χορηγεί το κράτος για την αναπηρία τους. Από τα στοιχεία που έχουμε έως τώρα υποβλήθηκαν πάνω από 12.000 αιτήσεις από τις οποίες οι 5.890 εγκρίθηκαν και οι υπόλοιπες απορρίφθηκαν. Οι απορρίψεις αυτές δεν έγιναν επειδή δεν ήταν ανάπηροι ή διότι είχαν μικρά ποσοστά αναπηρίας αλλά για άλλους, όχι σοβαρούς, λόγους. Διότι δεν μπόρεσαν να παρουσιάσουν αυτόπτες μάρτυρες την ώρα του τραυματισμού τους, πράγμα αδύνατο ύστερα από 50 χρόνια ή γιατί δεν παρουσίασαν επίσημα ντοκουμέντα του ΔΣΕ από νοσοκομεία κλπ. που ήταν εντελώς αδύνατο να ευρεθούν.

Για την ικανοποίηση των αιτημάτων αυτών, η κυβέρνηση με το στόμα υπεύθυνων υπουργών της δηλώνει ότι «χρειάζεται πολιτική απόφαση». Και το ερώτημα που προκύπτει είναι; Ποια άλλη πολιτική δύναμη, εκτός από την Ελληνική Βουλή, σε μια δημοκρατική κοινωνία που λένε ότι είμαστε, μπορεί να πάρει μια τέτοια απόφαση; Η Βουλή όμως πήρε την απόφαση 1863/89. Επομένως, η κυβέρνηση και τα όργανά της ή δεν αναγνωρίζουν αυτήν την απόφαση της Βουλής, ή την παραβιάζουν συνειδητά οπότε δημιουργείται μεγάλο πρόβλημα ηθικής και νομικής τάξης.

Για τα ζητήματα, λοιπόν, αυτά και για τις παραβιάσεις του νόμου και την απαίτηση ικανοποίησής τους η ΠΕΑΤΑΘ-ΔΣΕ κάθε χρόνο, τα τελευταία πέντε χρόνια, μέσω της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΚΚΕ, αλλά και του ΣΥΝ και του ΔΗΚΚΙ, με υπομνήματα της ζητούν την ικανοποίηση των αιτημάτων των αναπήρων του ΔΣΕ. Και σε όλες τις επερωτήσεις αυτές η κυβέρνηση απαντούσε ότι θα ρυθμίσει το ζήτημα. Και όμως έως σήμερα οι ανάπηροι αναμένουν... Περιμένουν πότε θα σταματήσουν οι ψεύτικες υποσχέσεις και η δημαγωγία των αρμοδίων που μόνο σαν προσπάθεια πολιτικής εκμετάλλευσης και ψηφοθηρίας μπορούν να χαρακτηριστούν.

Από την άποψη αυτή, είναι λαθεμένη, εξωπραγματική και απαράδεκτη η πρόταση - θέση της επιστολής ότι τα μέλη που θα εγγραφούν στο εν λόγω σωματείο δεν πρέπει να ανήκουν σε κόμματα, για να μην παίρνουν «ντιρεκτίβες» από αυτά. Η ουσία της υπόθεσης δεν είναι αν πρέπει ή όχι να ανήκει ένα μέλος του σωματείου σε κάποιο κόμμα ή όχι διότι μπορεί και να ανήκει αλλά μπορεί και να μην ανήκει. Η ουσία βρίσκεται στο πώς αντιμετωπίζουν τα ζητήματα αυτά τα διάφορα κόμματα. Φυσιολογικό θα είναι ότι τα μέλη του σωματείου δεν πρέπει να ακολουθούν εκείνα τα κόμματα που δε θέλουν να ρυθμίσουν τα ζητήματα των αναπήρων, του ΔΣΕ, που κωλυσιεργούν με κάθε τρόπο για τη λύση τους, που παραποιούν την ιστορία όπως έγινε με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, που δε βγαίνουν ανοιχτά και ντόμπρα να εξηγήσουν στους αγωνιστές την εχθρική απέναντί τους στάση.

Απατηλός είναι, τέλος, και ο ισχυρισμός της «Επιτροπής Πρωτοβουλίας» ότι σε τέτοια ζητήματα ζωής χωράει κάποια αφηρημένη ουδετερότητα που δεν αποκαλύπτει τον αίτιο, αυτόν που ευθύνεται για τη λύση των ζητημάτων, αυτόν που εξαπατά, παραβιάζει αρχές, παρανομεί. Αν ισχύσει αυτή η λογική σημαίνει ότι σκόπιμα παραποιούνται τα γεγονότα, για να εξαπατούνται οι αγωνιστές ανάπηροι του ΔΣΕ, να γίνονται θύματα μιας απάνθρωπης τακτικής, όργανα της πολιτικής που εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

Τα πράγματα είναι φανερά, ο κόσμος είναι μικρός και όλοι γνωριζόμαστε. Οι θέσεις μας είναι γνωστές όπως και οι απόψεις μας. Γνωστές είναι και οι ΠΑΣΟΚικές πολιτικές απόψεις του προέδρου και του γεν. γραμματέα της «Επιτροπής Πρωτοβουλίας». Το ερώτημα που αιωρείται είναι: Αλήθεια, ο πόνος για την ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων των αναπήρων του ΔΣΕ προκάλεσε το όψιμο ενδιαφέρον της «Επιτροπής Πρωτοβουλίας», ή μήπως η διαδικασία που προτείνεται είναι προϊόν ντιρεκτίβας με πολύ δολερό το σκοπό;