Μερικά χρόνια νωρίτερα ο νυν υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων Ρ. Σπυρόπουλος, ως διοικητής του ΟΑΕΔ (και έμπειρος συνδικαλιστής προηγούμενα), πρωτοστατούσε με την αρθρογραφία του στην προώθηση των νέων, έντονα εκμεταλλευτικών, εργασιακών σχέσεων που προσπαθούσε να επιβάλει η κυβέρνηση. Χτες επανήλθε στο θέμα, για να αποκαλύψει εμμέσως την αδυναμία της κυβερνητικής προπαγάνδας, η οποία δεν μπορεί να πείσει τους Ελληνες εργαζόμενους ότι η «ευελιξία» της εργασίας είναι κάτι... καλό γι' αυτούς. Παραδεχόμενος αυτό το πρόβλημα, ο υφυπουργός κάνει την εξής πρόταση: «Θα ήταν σκόπιμο στον ευρωπαϊκό διάλογο ο όρος "ευελιξία" να υποκατασταθεί από τον ορθό όρο "νέα ρύθμιση" της αγοράς εργασίας». Ωστόσο, η πρόταση του Ρ. Σπυρόπουλου δεν αφορά στην ουσία της έννοιας, αλλά σε μια επιφανειακή, επικοινωνιακού τύπου, αλλαγή, προκειμένου ένας όρος που έχει καταγραφεί αρνητικά στη συνείδηση της εργατικής τάξης να αντικατασταθεί από έναν νέο, περισσότερο πρόσφορο. Με λίγα λόγια, «να αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς»!

Οι νέες μορφές απασχόλησης οφείλονται στην αναδιάρθρωση των παραγωγικών δομών ως αποτέλεσμα της ραγδαίας τεχνολογικής ανάπτυξης, υποστηρίζει ο υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Η άποψη δεν είναι νέα. Το 19ο αιώνα οι εργάτες κατέστρεφαν τις μηχανές, θεωρώντας ότι οφείλεται σε αυτές η εξαθλίωσή τους. Αναφέρεται επίσης στην αντιπαράθεση δύο απόψεων, όπου η μία θεωρεί την «ευελιξία» ως «αδήριτη αναγκαιότητα» και η δεύτερη την ταυτίζει «με μια διαδικασία πλήρους απορύθμισης της αγοράς εργασίας». Βεβαίως, είναι εξαιρετικά χρήσιμο να επισημανθεί ότι υπέρμαχοι της «ευελιξίας» είναι το κεφάλαιο και οι πολιτικοί υπηρέτες του και πολέμιοι οι εργαζόμενοι και οι δυνάμεις που παλεύουν για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά της. Αυτό είναι το φόντο της αντιπαράθεσης και αυτό την κρίνει.

Ο υφυπουργός όμως εκφράζει και το φόβο ότι η όξυνση της αντιπαράθεσης, στη βάση της μιας ή και της άλλης άποψης, μπορεί να διαμορφώσει όρους «μη διαλόγου»! Γι' αυτό επισημαίνει: «Η ανάπτυξη του κοινωνικού διαλόγου, σε εθνικό και κυρίως σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με στόχους όχι την ευελιξία, αλλά τη νέα ρύθμιση της αγοράς εργασίας, είναι η μόνη επιλογή που μπορεί να οδηγήσει τις εξελίξεις στην προσαρμογή του υφιστάμενου βιομηχανικού μοντέλου εργασίας». Ποιος όμως λέει ότι όλοι θέλουν την αλλαγή αυτού του μοντέλου και πολύ περισσότερο από πού προκύπτει ότι η εργατική τάξη συμφωνεί με το μοντέλο που οραματίζονται ή επιβάλλουν, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν, οι κεφαλαιοκράτες; Αλλά ο πραγματικός φόβος των κυβερνώντων στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι μήπως και δε γίνει συζήτηση. Αυτό που φοβούνται είναι ο μετασχηματισμός της σημερινής άρνησης απέναντι στην «ευελιξία» σε έμπρακτη αντίσταση στην πολιτική τους.

Και έχουν κάθε λόγο να το φοβούνται αυτό. Γιατί παρά τις ισχυρές δυνάμεις που κατέχουν, τους κρατικούς μηχανισμούς, τα ΜΜΕ, τα λεφτά που δίνουν για την ενίσχυση της «ευελιξίας», παρ' όλα αυτά δεν κατορθώνουν να κάνουν τους εργαζόμενους να την αποδεχτούν. Ούτε θα το κατορθώσουν. Ο ίδιος ο Ρ. Σπυρόπουλος θεωρεί νομοτέλεια τη μερική απασχόληση, την «ενοικίαση» εργαζομένων, τις συμβάσεις έργου και την προσωρινή απασχόληση. Ξεκινά με αυτά και «συζητά» τα... υπόλοιπα. Αλλά δεν υπάρχουν «υπόλοιπα». Γιατί είναι διαφορετική η αφετηρία, διαφορετικά και αγεφύρωτα τα συμφέροντα των δύο κόσμων που συγκρούονται, παρά την προπαγάνδα του «κοινωνικοεταιρισμού». Αυτή η σύγκρουση θα εκφραστεί και στο Ναύπλιο στις 24 Γενάρη, όσο και να το απεύχονται ορισμένοι. Εκεί η αντιπαράθεση θα διεξαχθεί επί της ουσίας, με τους εκμεταλλευόμενους ενωμένους απέναντι από τους εκμεταλλευτές τους. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.