Οσο αγριεύουν οι κόντρες μεταξύ αμερικανικού και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού τόσο περισσότερο φαίνεται καθαρότερα ότι πρόκειται για έναν ανελέητο και απροσχημάτιστο πόλεμο γύρω από τη μοιρασιά των πρώτων υλών, τον έλεγχο των αγορών, την ηγεμονία στον πλανήτη. Η διαφορά είναι στα «μέσα» για την επίτευξη αυτών των στόχων, η οποία όμως υπαγορεύεται αποκλειστικά από τους συσχετισμούς δύναμης και «πυρός». Οι ΗΠΑ έχουν αποφασίσει, όπως όλα δείχνουν, ότι μόνο με τον πόλεμο θα επιβάλουν την επ' αόριστον κατοχή τους στο Ιράκ και τον έλεγχο σε ολόκληρη την κρίσιμη γεωστρατηγικά περιοχή της Μέσης Ανατολής. Φροντίζουν, μάλιστα, ο στρατός εισβολής και κατοχής να είναι αμιγώς αμερικανικός, ώστε να έχουν τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης μετά τον πόλεμο.

Ο γαλλογερμανικός άξονας, από την άλλη, πασχίζει απεγνωσμένα να αποτρέψει έναν «μονομερή» αμερικανικό πόλεμο - και όχι έναν πόλεμο γενικά - ακριβώς για να αρπάξει κάποιο κομμάτι στο πλιάτσικο της «επόμενης μέρας». Επιδιώκει διακαώς την «έμμεση» κατοχή του Ιράκ ...από κυανόκρανους του ΟΗΕ, στους οποίους προφανώς οι «Ευρωπαίοι» θα έχουν σημαντική συμμετοχή, για να μπορούν να διεκδικήσουν μερίδιο από τα λάφυρα. Οι ΗΠΑ, δηλαδή, θέλουν το Ιράκ δικό τους προτεκτοράτο, σπασμένο μάλιστα σε μικρότερα και καλύτερα ελεγχόμενα «καντόνια», ενώ οι Γαλλογερμανοί θέλουν ένα «διεθνές προτεκτοράτο».

Σ' αυτή την περίπτωση είναι «μέσα» στον πόλεμο, αδιαφορώντας βέβαια για τον ιρακινό λαό, όπως εξάλλου δώδεκα χρόνια τώρα με το βάρβαρο εμπάργκο με τα περίπου δύο εκατομμύρια αθώα θύματα. Συμπέρασμα; Και οι δύο βλάπτουν εξίσου τους λαούς. Οσο για την Ελληνική Προεδρία, το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλεί τη γενική θυμηδία με τα αστεία καμώματά της όπως σύγκληση... συνάντησης (όχι συνόδου) κορυφής της ΕΕ ή τις διακηρύξεις της περί «μιας φωνής» της Ευρώπης...