Φοβισμένες οι μάνες στρέφουν κάθε τόσο το βλέμμα τους στον ουρανό και ψάχνουν να δουν μήπως έχει φανεί το γεράκι που κουβαλάει στις μαύρες φτερούγες του αίμα, στάχτη και δάκρυα. Οχι δεν ήρθε και σήμερα, αλλά αύριο, μεθαύριο, μπορεί να φανεί, σκέφτονται με τρόμο και σφίγγουν γερά στην αγκαλιά τα παιδιά τους. Τα σφίγγουν δυνατά, γιατί ξέρουν πως όταν έρθει το αρπαχτικό με τα «Στελθ» και τους «Κρουζ» ούτε αυτές τις μικρές ψυχές δεν πρόκειται να λυπηθεί.

Ο φόβος του επερχόμενου πολέμου αναστατώνει τη σκέψη των απλών ανθρώπων σε κάθε γωνιά του Ιράκ.

Σκυθρωποί οι άντρες κοιτάζουν κάθε πρωί την ανατολή του ήλιου και αναρωτιούνται αν θα πάρουν και σήμερα το δρόμο για το χωράφι, τη φάμπρικα και το μικρομάγαζό τους ή αν θα κληθούν ξαφνικά να πάρουν το όπλο στο χέρι και να τραβήξουν στις μάχες. Αναρωτιούνται αν θα προσφέρουν και σήμερα σπονδές με το μόχθο και τον ιδρώτα τους στην ειρήνη ή αν θα αναγκαστούν να πάρουν μέρος σε μια αιματηρή εκατόμβη που γυρεύουν ο Αρης και ο Πλούτωνας.

Η φρίκη του επερχόμενου πολέμου, τρικυμία άγρια προκαλεί στις ψυχές των απλών ανθρώπων στη Βαγδάτη, τη Βασόρα και ολόκληρο το Ιράκ.

Τα απογεύματα περίλυποι οι γέροντες ατενίζουν το ηλιοβασίλεμα και σκέφτονται τη σκληρή μοίρα που θα τους λάχει αν φτάσουν εκεί από τη Δύση αρμάδες θωρηκτών με πάνοπλους «Ράμπο», με «έξυπνες» βόμβες και άλλα μέσα καταστροφής. Οι προαιώνιοι κανόνες της ζωής θα ανατραπούν αμέσως και θα αρχίσουν αυτοί οι εκατοχρονίτες να κλείνουν τα μάτια των νεκρών παιδιών τους, αντί να γίνεται το αντίθετο. Αντί δηλαδή οι νέοι να σφαλίζουν τα βλέφαρα των γερόντων, όπως ορίζουν σοφά οι νόμοι της φύσης.

Είναι οι ταπεινοί της Οικουμένης που γυρεύουν το γλυκοψωμί, τον ευφραντικό οίνο, το άγιο δώρο της αγάπης και όλα τα άλλα αγαθά της ειρήνης. Είναι οι τραγουδιστές της ζωής, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της παγκόσμιας συναδέλφωσης. Είναι το προζύμι του αυριανού κόσμου που θα αναδυθεί μέσα από τα ερείπια και την οδύνη που φέρνει η «νέα τάξη» όπου πατάει το πόδι της.

Αυτοί οι ταπεινοί της Οικουμένης έχουν πιάσει και σηκώνουν παντού ένα πελώριο «όχι» κατά του επερχόμενου πολέμου στο Ιράκ. Αρκετό αίμα έρευσε στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία και αλλού από τους δολοφόνους των λαών, φωνάζουν. Ας μη συνεχιστεί, λοιπόν, το μακελειό. Ας πάψουν οι σταυρωτές του κόσμου να προωθούν τη στρατιωτική και οικονομική ισχύ τους εδώ και χρόνια με σφαγές και πλιάτσικα. Επερίσσευσεν πλέον η παγκόσμια αηδία γι' αυτούς και αγγίζει τα ύψη του ουρανού η κατακραυγή όλων των λαών εναντίον τους.