«- Ποια είναι τα αισθήματα της βρετανικής κοινής γνώμης;

- Το 80% της κοινής γνώμης είναι κατά του πολέμου, το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Μεταξύ των μελών του Εργατικού Κόμματος το ποσοστό είναι υψηλότερο.

- Στην κοινοβουλευτική ομάδα των Εργατικών;

- Τα 3/4 των βουλευτών του Εργατικού Κόμματος - άσχετα αν στην πλειονότητά τους ανήκουν στους νέους Εργατικούς - προσβλέπουν απελπισμένα στον ΟΗΕ. Προσδοκούν να τους βγάλει από το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται, δίνοντας την έγκρισή του για μία επίθεση στο Ιράκ.

- Οι παλιοί Εργατικοί θα κινηθείτε εναντίον του αρχηγού σας;

- Οι αλλαγές που έχουν επέλθει στο Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας με τους νέους Εργατικούς του κ. Μπλερ, έχουν στερήσει το δικαίωμα από τους βουλευτές να αμφισβητήσουν έναν ηγέτη που είναι πρωθυπουργός. Εχουμε ένα είδος δημοκρατίας τύπου Ιράκ μέσα στο Εργατικό Κόμμα. 'Η θα λες "ναι" ή θα σιωπάς...

- Ο Τόνι Μπλερ δε φοβάται μήπως χάσει τις επόμενες εκλογές;

- Οχι, διότι η βρετανική αντιπολίτευση είναι πολύ κακή.

- Ο νέος αρχηγός των Συντηρητικών, Ιαν Ντάνκαν Σμιθ, δεν είναι σοβαρός αντίπαλος;

- Οχι, είναι χειρότερος από τον προηγούμενο...».

Είναι ένα μικρό, αλλά αποκαλυπτικό, απόσπασμα από τη συνέντευξη του Βρετανού Εργατικού βουλευτή, Αλαν Σίμπσον, στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία».