Καθ' οδόν... στον πόλεμο | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Καθ' οδόν... στον πόλεμο

Οχι. Δε θα το επιτρέψουμε. Δε θ' ανεχθούμε τελεσίγραφο. Θα αντισταθούμε. Θα στήσουμε οδοφράγματα, με την καρδιά, με την πίστη, με το πάθος μας.

Γι' αυτό κάνε και συ κάτι για την Ειρήνη, μπορείς. Ελα μαζί μας. Ολοι οι δρόμοι τούτου του χειμωνιάτικου πρωινού οδηγούν στα Προπύλαια, στη Βουλή, στην αμερικάνικη πρεσβεία.

Με τις κραυγές, με τις γροθιές και τα λάβαρα υψωμένα. Με όλη μας την ψυχή και τη δύναμη, με την οργή και την αγανάκτησή μας, να δώσουμε ένα δυναμικό «παρών», μια διαμαρτυρία ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στα μαύρα κοράκια που διψάν για αίμα αθώων παιδιών, με ευτελή και χυδαία προσχήματα.

Χιλιάδες περιστέρια με το πέταγμά τους θα σκιάσουν τον ήλιο. Με μαζική, λαϊκή και μαχητική συμμετοχή σ' έναν παλλαϊκό ξεσηκωμό, με τα πανό και τα συνθήματα της Ειρήνης. Εδώ σε μας δε θα χτυπήσει ο «πορτοκαλής» συναγερμός κινδύνου, αλλά θα σαλπίσουν οι σάλπιγγες και οι καμπάνες της Ειρήνης!

Στεντόρειες φωνές μέχρι τα πέρατα του κόσμου θ' αντηχήσουν. Σεισμικές δονήσεις μεγατόνων θα συγκλονίσουν τη γη. Στρατιές ατέλειωτες Ειρηνοδρόμων στα αχνάρια του Λαμπράκη και του Νικηφορίδη, στα αχνάρια των παλιών αγωνιστών, που έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους για το μεγάλο Ιδανικό. Ηχεί ένα αντιπολεμικό, ένα ειρηνοφόρο κάλεσμα για ξεσηκωμό. Ας γίνει ο καθένας μας πομπός και δέκτης του μηνύματος. Ν' αφυπνιστούν πλατιές μάζες, να ταρακουνηθούν συνειδήσεις, ν' ανταποκριθούν σ' έναν πανανθρώπινο συναγερμό συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς το λαό του Ιράκ. Αυτό είναι το χρέος μας, να προλάβουμε τις ολέθριες συνέπειες ενός τέτοιου σκληρού και αδυσώπητου πολέμου.

Ο πόλεμος είναι πείνα, δίψα, αρρώστια, προσφυγιά, καταστροφή. Ο πόλεμος είναι θάνατος. Είναι λυγμοί ματωμένοι, είναι δάκρυα καυτά, είναι θρήνος και απόγνωση... Γκρεμισμένα σπίτια, καπνισμένοι ουρανοί. Απεμπλουτισμένο ουράνιο, εξουθενωμένες σκιές. Πρόσωπα σαν σκιάχτρα, παραμορφωμένα. Γάζες, επίδεσμοι, δεκανίκια, χλωροφόρμιο. Και στα υπόγεια και τους υπονόμους, στις όχθες των ποταμών και των ακρογιαλιών, μαύρο θανατηφόρο χρυσάφι, μαύρο πετρέλαιο, αδιάκοπη ροή στις φλέβες και τα πνευμόνια των αθώων. Πτώματα τουμπανιασμένα, τάφοι ανοιχτοί, χωρίς κηδεία.

Πουλιά και ψάρια πνιγμένα, Κορμοράνοι ξεπουπουλιασμένοι. Να στάζει η πίκρα, να στάζει ο πόνος, να στάζει η φρίκη..!

Ειρήνη... Ειρήνη. Ξημέρωσε σε παγωμένο πρωινό, πρόβαλε τη ζεστή μουσούδα σου στο φως, πάνω από τις καρδιές και τα πάθη των Ανθρώπων. Κάνε να γίνει το παιδί στο Ιράκ να ξυπνήσει μ' ένα ποτήρι γάλα στο πλάι και μια τσάντα γιομάτη βιβλία έτοιμη για το σχολείο..!

«Ειρήνη αιθέρια τα χέρια που σε υψώνουν των απλών.

Μυριάδες τραγουδάνε τ' όνομά σου.

Σύμβολο Ειρήνη, ουσία ανθρώπινη πραγματικότητα.

Κι αν τα φορέματά σου τα ξεσχίσαν

κι αν πλήγιασαν το σώμα σου οι πόλεμοι,

Αιώνια Ειρήνη, Φωτίζεις τον Ανθρωπο».

(Κατερ. Γαρδικιώτη - Κοΐνη)

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ