Να λοιπόν που η Βόρειος Κορέα ξεπήδησε σαν ένα ανεξέλεγκτο άνθος μέσα στην απόλυτα ελεγχόμενη ζωή μας. Το τι ήθελε ο Ελληνας στρατιώτης πριν από 50 χρόνια στον πόλεμο της Κορέας, μόνο οι Αμερικανοί γνωρίζουν και οι ντόπιοι λακέδες που τους υπηρετούσαν. Το αποτέλεσμα; Πολλοί άφησαν τα κόκαλά τους στην ασιατική αυτή χώρα και όσοι επέστρεψαν ζητιάνευαν, για να ζήσουν, στο κέντρο της Αθήνας.

Πριν από λίγο καιρό, περιμένοντας την πτήση μου στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης, με έκπληξη έπεσα πάνω σε γνωστά αμερικανικά περιοδικά που το κύριο άρθρο τους αφορούσε τη Βόρειο Κορέα. Να, σκέφτηκα, αποφάσισαν να ζητήσουν συγγνώμη από τους Βορειοκορεάτες για τις αθλιότητες εις βάρος τους μισόν αιώνα τώρα (μην ξεχνάμε ότι στη διάρκεια αυτού του πολέμου, ο Μακ Αρθουρ, αρχηγός των συμμαχικών δυνάμεων, και - για να είμαι ακριβής - των δυνάμεων του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών, ζήτησε να γίνει χρήση πυρηνικών όπλων, και ο Τρούμαν αποστράτευσε τον Μακ Αρθουρ ως ψυχοπαθή). Περίμενα - ο αφελής - αφιερώματα στη Βόρειο Κορέα για την παράδοσή της, την ποίηση, τα τραγούδια και τη ζωγραφική της. Τίποτα απ' όλα αυτά. Μόνο φρικτούς χαρακτηρισμούς διάβασα, όπως «οι δαίμονες που θέλουν να μας καταστρέψουν με τα πυρηνικά τους», και όλα αυτά διά στόματος Μπους Τζούνιορ. Αποκορύφωμα της κρίσης ήταν η δήλωση του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ ότι «είμαστε μεγάλος στρατός και μπορούμε ν' ανοίξουμε όσα μέτωπα θέλουμε». Οι Βορειοκορεάτες απάντησαν σε όλα αυτά με μια σοφία που μόνο αυτοί γνωρίζουν: «Ο,τι κι αν τολμήσετε, θα λάβετε την ίδια απάντηση».

Το αμερικανικό όνειρο ξεδιπλώνεται, αυτές τις ώρες, με τον πλέον επιθετικό τρόπο. Βασίζεται σε τρία στοιχεία, όπως παρατήρησε σωστά ένας σοφός: τη μετριότητα, τη χυδαιότητα και την αρπακτικότητα. Αξίζει λοιπόν σ' εμάς τους Ελληνες να είμαστε μέρος αυτού του ονείρου;