Ακριβώς πριν από μια βδομάδα, η κυβέρνηση και η συντριπτική πλειοψηφία των Μέσων Ενημέρωσης πανηγύριζαν για τη μεγάλη επιτυχία της Ελληνικής Προεδρίας, αφού, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο πρωθυπουργός, στην άτυπη Σύνοδο των Βρυξελλών, κατάφερε να γεφυρώσει τις διαφορές των «εταίρων» και να πετύχει το ακατόρθωτο, δηλαδή τη διατύπωση μιας κοινής θέσης των «15» για τον πόλεμο στο Ιράκ! Τότε, την περασμένη Τρίτη, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Τηλέμαχος Χυτήρης δήλωνε: «Δικαιώθηκε απολύτως η επιμονή του πρωθυπουργού και της Ελληνικής Προεδρίας της ΕΕ να πραγματοποιηθεί η χθεσινή άτυπη Συνάντηση Κορυφής. Ο στόχος επιτεύχθηκε. Η ΕΕ είχε, χθες, μια ενιαία φωνή και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό, σε σχέση με ό,τι προηγήθηκε»...

Μόνο το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» σήκωσαν το φορτίο για την αποκατάσταση της αλήθειας, μέσα σε έναν ορυμαγδό θριαμβολογιών. «Επικίνδυνο παράθυρο πολέμου άνοιξαν οι "15" της ΕΕ», έλεγε ο τίτλος του «Ρ» την περασμένη Τετάρτη, ενώ στην ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ τονιζόταν: «Το γεγονός ότι με αυτή την απόφαση βρέθηκαν "όλοι μαζί" και η ΕΕ "ενιαία", μόνον ένα πράγμα λέει: Οτι "όλοι μαζί" βρέθηκαν και πιο κοντά στις ΗΠΑ, ενώ οι αντιθέσεις τους παραμένουν. Οι πανηγυρισμοί τους αποτελούν ανοιχτή πρόκληση για τους λαούς που λένε "ΟΧΙ στον πόλεμο"».

Η επιβεβαίωση ήρθε προχτές, μετά τη συνεδρίαση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ, με τη δήλωση - ομολογία του Χαβιέ Σολάνα: «Η Ευρωπαϊκή Ενωση απέτυχε να διαμορφώσει ενιαία άποψη στο ζήτημα του Ιράκ, παρά την κρισιμότητα του προβλήματος». Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα που συνεδρίαζαν οι υπουργοί Εξωτερικών στις Βρυξέλλες για τη διαμόρφωση της «κοινής θέσης», οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Ισπανίας συνυπέγραφαν, μαζί με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, την πρόταση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για την έκδοση ψηφίσματος, το οποίο δίνει το σινιάλο για την επιδρομή εναντίον του Ιράκ...

Η ύπαρξη και η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων είναι ο λόγος που φέρνει σε αντιπαράθεση τις «μεγάλες δυνάμεις» είτε στην ΕΕ, είτε στον ΟΗΕ. Θα ήταν, όμως, το λιγότερο, αφελές να πιστέψουμε ότι η αντιπαράθεση γίνεται μεταξύ των πολεμοχαρών (ΗΠΑ, Βρετανία, Ισπανία, κ.ά) και των ειρηνόφιλων (Γερμανία, Γαλλία, κ.ά). Είναι αντιπαράθεση συμφερόντων και αντιθέσεις για το μοίρασμα της λείας που θα προκύψει από τον πόλεμο.

Κατά τα άλλα, η ελληνική κυβέρνηση, μάταια προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της, όπως και πίσω από ανύπαρκτες «κοινές» θέσεις της ΕΕ. Για τον πόλεμο αυτό έχει τοποθετηθεί δίνοντας τη συνδρομή της, παρέχοντας όλες τις διευκολύνσεις που ζήτησαν οι ΗΠΑ, συμμετέχοντας με τα δύο πολεμικά σκάφη στις προετοιμασίες, δηλώνοντας ότι θα τιμήσει όλες τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει απέναντι στους «συμμάχους». Γι' αυτές τις θέσεις κρίνεται από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.