Σαν χάρτινος πύργος κατέρρευσε το «φιλολαϊκό προφίλ» και η «κοινωνική ευαισθησία» που με τόσους κόπους και περιοδείες φιλοτεχνούσε ο Κ. Καραμανλής. Είχε ξοδέψει πολύ χρόνο, άφθονα παχιά λόγια και κάμποσες επισκέψεις σε παραρτήματα του ΙΚΑ ή σε λαϊκές γειτονιές, προκειμένου να «ακούσει» τα λαϊκά προβλήματα και αιτήματα, ώστε να τα συμπεριλάβει, όπως έλεγε, στο κυβερνητικό πρόγραμμά του. Το επικοινωνιακό αυτό οικοδόμημα σαρώθηκε με την παρουσίαση του οικονομικού προγράμματος. Αποδείχτηκε ότι η δημαγωγία και τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια. Εγινε ολοφάνερο ότι δε διαθέτει, όπως πονηρά υπαινισσόταν, φιλολαϊκές λύσεις για την ακρίβεια ή την ανεργία, την υγεία, την παιδεία, το περιβάλλον...

Τα έλεγε και πριν, είναι αλήθεια, δεν το κρατούσε «κρυφό» το πρόγραμμα ο Κ. Καραμανλής, αλλά δεν ήταν το ευαγγέλιό του, δε ζητούσε γι' αυτό την ψήφο των αγανακτισμένων από την κυβερνητική πολιτική. Απώτερος στόχος του ήταν η υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου και αυτό εξυπηρετούνταν από την αχαλίνωτη δημαγωγία πάνω στα λαϊκά προβλήματα. Επέμενε μέχρι και προχτές να κρατά τη σημαία του πολέμιου της διαπλοκής, ενώ το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας που διάβαζε αποτελεί σίγουρη εγγύηση για πολλά «Πόρτο Καρράς» και νέους «εθνικούς προμηθευτές»...

Είναι αστείο, από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ να ξεθάβει τον αραχνιασμένο «μπαμπούλα της Δεξιάς» για να φανεί «πιο φιλικό» στους εργαζόμενους. Ούτε ξεγελά κανέναν η «θύελλα αντιδράσεων» των «πράσινων» συνδικάτων μόνο και μόνο για να δείξει (σ.σ. στα αφεντικά) ότι μόνο αυτό διασφαλίζει την «κοινωνική ειρήνη». Το συμπέρασμα είναι σαφές. Τα λαϊκά συμφέροντα δε χωράνε στα πανομοιότυπα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Είναι καιρός, λοιπόν, να αρθεί μαζικά η εμπιστοσύνη των εργαζομένων και να πάψουν οι μονομάχοι να αποτελούν επιλογή τους στην κάλπη.