Η ακρίβεια, ο μεγάλος βραχνάς των λαϊκών νοικοκυριών, έχει ονοματεπώνυμο και χρώμα. Η πολύχρονη γαλαζοπράσινη λιτότητα είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, μετατρέποντας την προσπάθειά τους για την κάλυψη των άμεσων αναγκών τους σε καθημερινό «Γολγοθά». Το μαρτυρούν, εκτός των άλλων, τα στοιχεία της Eurostat (της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας των Βρυξελλών), σύμφωνα με τα οποία η αγοραστική δύναμη των μισθών και συντάξεων παραμένει κάτω από το 70% του μέσου όρου της ΕΕ και το 20% ζει κάτω από το επίσημο όριο φτώχειας.

Τώρα, ενόψει των εκλογών, οι δύο συνεταίροι του δικομματισμού επιχειρούν να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη, υποσχόμενοι μέτρα κατά της ακρίβειας και την προστασία των καταναλωτών. Ομως, τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η Νέα Δημοκρατία, αποφεύγουν να μιλήσουν για έλεγχο των τιμών στην πηγή της διαμόρφωσής τους. Το αποφεύγουν, γιατί και οι δύο ορκίζονται στο καθεστώς της «ελεύθερης αγοράς», δηλαδή της δυνατότητας των επιχειρηματιών να καθορίζουν τα ποσοστά των κερδών τους, κατά το δοκούν.

Δίνουμε μερικά χαρακτηριστικά στοιχεία για την εξέλιξη των τιμών μιας σειράς προϊόντων στη δεύτερη τετραετία του ΠΑΣΟΚ (1985 - 1989) και την τριετία της Νέας Δημοκρατίας (1990 - 1993). Υπενθυμίζουμε ότι το 1985, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου απαγόρευσε τις αυξήσεις των μισθών. Απ' την άλλη πλευρά, την περίοδο 1990 - 1993, οι εργαζόμενοι έμαθαν απ' τον κ. Μητσοτάκη ότι «0%+0%=14%»...

Το ενοίκιο ενός διαμερίσματος 75 τετραγωνικών μέτρων, το 1985 ήταν 12.000 δραχμές, το 1990 πήγε στις 40.000 και το 1993 έφτασε τις 80.000 δραχμές. Δηλαδή επί ΠΑΣΟΚ, είχαμε αύξηση 233% και επί ΝΔ αύξηση 100%. Η τιμή του ψωμιού από τις 57 δραχμές το κιλό, το 1985, πήγε το 1990 στις 100 δραχμές και το 1993 «πέταξε» στις 350 δραχμές...

Την ίδια πορεία ακολούθησαν οι τιμές όλων των καταναλωτικών αγαθών πρώτης ανάγκης, όπως του ελαιολάδου: Το 1985 στοίχιζε 290 δραχμές το λίτρο, το 1990 στοίχιζε 580 δραχμές και το 1993 έφτασε τις 780 δραχμές.

Αν για το διάστημα 1993 - 2001, η ακρίβεια σε συνδυασμό με την εισοδηματική πολιτική λιτότητας, ήταν μια διαρκής απειλή για τα λαϊκά νοικοκυριά, από το 2002 (με την εισαγωγή του ευρώ) έγινε ένας πραγματικός εφιάλτης. Οι επιπτώσεις δεν άργησαν να φανούν. Σύμφωνα με το βρετανικό περιοδικό Economist (Αύγουστος 2003), μέσα σε ένα χρόνο, η Αθήνα σκαρφάλωσε από την 85η στη 59η θέση της λίστας των ακριβότερων πόλεων του κόσμου.