Από τη Θεσσαλονίκη όπου βρισκόταν χτες η Αλέκα Παπαρήγα, στη διάρκεια συνέντευξής της δήλωσε:

Οπως έλεγε ο Γληνός, «ο δρόμος προς την αλήθεια είναι ο δρόμος του Γολγοθά». Ισχύει και για τη γνώση, που είναι μέρος της αλήθειας. Ας σταματήσει αυτή η ακατάσχετη φλυαρία περί των μορφών πάλης - κατάληψη ή όχι κατάληψη -, γιατί μια τέτοια φλυαρία, νομιμοποιεί το ιδιώνυμο της κυβέρνησης, το οποίο δεν επιβλήθηκε τυχαία. Σας θυμίζω ότι πριν λίγους μήνες είχε κάνει νύξη για το ιδιώνυμο και για τον «509» ο υπουργός Δικαιοσύνης.

Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι ότι αν οι πανελλαδικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι οργανώσεις γενικότερα οι πανελλαδικές, και οι ομοσπονδίες των εργαζομένων, αν όλος ο λαός έγκαιρα ήταν στο πόδι με όλες τις μορφές πάλης, ίσως δε θα χρειαζόταν σήμερα η νεολαία να κλείνει κάποιες μέρες τα σχολεία. Και αυτό το λέω, γιατί περίσσεψε η υποκρισία αυτές τις μέρες. Ολοι όσοι αρνούνται στους νεολαίους το δικαίωμα της μάθησης και το δικαίωμα του αγώνα τότε είναι σαν να νομιμοποιούν την πολιτική του αυταρχισμού. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για τις παρεμβάσεις όταν γίνονται αγώνες. Η ίδια η νεολαία θα κατακτήσει την πιο ολοκληρωμένη πείρα, όπως έκαναν οι μητέρες και οι πατεράδες τους. Και ας μην ξεχνάμε, ιδιαίτερα η γενιά του 1-1-4, η γενιά των Λαμπράκηδων, πόση ζημιά έκανε στο μαθητικό κίνημα η εγκύκλιος 1010 του Γ. Παπανδρέου, που τότε μιλούσε για κομμουνιστική δράση στα σχολεία, σε μια μάλιστα περίοδο, που οι νέες ηλικίες δεν είχαν, δυστυχώς, τη δυνατότητα τότε να έρθουν σε επαφή με το ΚΚΕ, αφού δεν ήταν νόμιμο στην Ελλάδα και δεν είχε οργανώσεις.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι το χάπι είναι πάντα για την ίδια ασθένεια, δήθεν τον κομμουνιστικό δάκτυλο. Στην πραγματικότητα, όμως, όλες αυτές οι προσπάθειες που γίνονται είναι γιατί δε θέλουν να χειραφετηθεί η νεολαία. Τη θέλουν ψηφοφόρο, τη θέλουν ως πελατεία σε ψήφους, τη θέλουν περιθωριοποιημένη και μέσα στο Κοινοβούλιο να γίνονται μόνο μεγάλες ομιλίες, να γίνονται οι κομματικοί διαξιφισμοί και η επίδειξη ευγλωττίας και τίποτα παραπάνω.

Δεν μπορεί κανένας αγώνας να σταματάει με τη βία. Ομως δε φταίει μόνο η κυβέρνηση. Φταίνε και όλοι εκείνοι, οι οποίοι αρχίζουν και συμβουλεύουν τη νεολαία «ναι, έχεις δίκιο αλλά δεν πρέπει να αγωνίζεσαι».

Είναι δεδομένος ο κατήφορος της κυβέρνησης, αλλά εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους οι πάντες, και τα άλλα κόμματα. Εάν έχει η νεολαία το δικαίωμα να επιλέγει τις μορφές πάλης. Ιδιαίτερα η νεολαία, η οποία έχει και ένα πρόσθετο επιχείρημα. Λέει «αγωνίζομαι γιατί θέλω να συγκεντρώσω την προσοχή, να με προσέξουν». Που σημαίνει ότι κάποιοι δεν την πρόσεξαν. Την προσέχουν κάθε 4 χρόνια όταν είναι να ψηφίσει.