Ηταν λίγο μετά τις 11, όταν από την οδό Αρσάκη ξεπροβάλλουν δεκάδες ασπρομάλληδες. Ηταν οι ίδιοι ασπρομάλληδες, τα παλικάρια της Εθνικής Αντίστασης, που αγωνίστηκαν για ελευθερία και ανεξαρτησία. Και χτες δεν μπορούσαν, παρά να ξεχυθούν στους δρόμους βροντοφωνάζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους για δημόσια και δωρεάν παιδεία. Δεν μπορούσαν να μην προειδοποιήσουν την κυβέρνηση και τους υπαλλήλους της: «Κάτω τα χέρια από τα εγγόνια μας». Ξεχύθηκαν για να παραταχθούν στο πλευρό των ανυπόταχτων εγγονών τους, στο πλευρό της γενιάς που κρατάει, τώρα, τη σκυτάλη του αγώνα.

Με την εμφάνισή τους στην οδό Πανεπιστημίου, η συγκίνηση κορυφώνεται και από τις δύο μεριές. Η προειδοποίηση απέναντι στην κυβέρνηση της τρομοκρατίας και της ποινικοποίησης των αγώνων κυριαρχεί. Το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τα εγγόνια μας» εκτοξεύεται από δεκάδες χείλη με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και οργή. Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Οι μαθητές τούς υποδέχονται με βουρκωμένα μάτια και χειροκροτήματα. Ανοίγουν το δρόμο, να εισχωρήσουν οι παλαίμαχοι αγωνιστές και οι δύο γενιές υψώνουν μια γροθιά: «Στους δρόμους θα σπάσει η τρομοκρατία»...

Λίγη ώρα αργότερα καταφτάνουν και οι εκπαιδευτικοί των δημοσίων σχολείων μαζί με τους καθηγητές φροντιστηρίων. Κοινό σύνθημα «Οχι στη διάλυση του δημόσιου σχολείου». Λίγες μέρες νωρίτερα, και οι καθηγητές - φροντιστές είχαν εκφράσει την καταδίκη τους στην ποινικοποίηση των μαθητικών αγώνων και είχαν δηλώσει τη συμμετοχή τους σε οποιαδήποτε αγωνιστική μορφή για την κατάργηση των αντιεκπαιδευτικών νόμων.

Την ίδια στιγμή, ανεβαίνουν από την Ομόνοια συνεχώς μαθητές από όλες τις συνοικίες της Αθήνας, με πανό γεμάτα φαντασία, φωνάζοντας συνθήματα όλο οργή. Λίγο πιο πίσω έρχονται και εκατοντάδες γονείς, αγανακτισμένοι και αποφασισμένοι να μην υποκύψουν σε τυχόν εκβιασμούς και να μην επιτρέψουν το φακέλωμα των παιδιών τους. Μέσα στο πλήθος ακούγεται η φωνή ενός πατέρα: «Γιώργο, είμαι και εγώ εδώ, είμαι μαζί σας»... Ηταν ένας από τους δεκάδες γονιούς, που η συνείδησή του δεν επέτρεπε να βρίσκεται εκείνη την ώρα κάπου άλλου, κάπου μακριά. Μόνο εκεί, δίπλα στο Γιώργο, τη Μαρία, το Δημήτρη. Κοντά στο όραμα της Νίκης για δημόσια, δωρεάν και υποχρεωτική παιδεία, στον αγώνα του Γιάννη για την κατάργηση των νόμων -λαιμητόμων, στην ανάγκη του Νίκου για σχολεία δημιουργίας και όχι τρομοκρατίας. Χτες ήταν όλοι εκεί για να αποτελέσουν μέρος ενός ασυμβίβαστου χειμάρρου. Ηταν όλοι εκεί κάνοντας σαφές ένα πράγμα: Την επόμενη φορά, πάλι θα είμαστε εδώ...