Πάντως, ανεξάρτητα από το βαθμό εγκυρότητας της προαναφερόμενης έρευνας, τα όσα αποκαλύφθηκαν τελευταία δεν επιτρέπουν τον παραμικρό εφησυχασμό. Και όχι μόνον αυτό. Δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια, για τον προσανατολισμό και το περιεχόμενο των αναγκαίων πολιτικών και μέτρων. Εκτός και υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι η θλιβερή αυτή πραγματικότητα μπορεί να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά, όσο ο αθλητισμός είναι εμπόρευμα και αντικείμενο κερδοσκοπίας; Οσο κυριαρχούν στο χώρο οι πολυεθνικές - «χορηγοί» και οι λογικές ότι οι υψηλές επιδόσεις και τα ρεκόρ φέρνουν χρήμα και δόξα; Οσο ακόμη και τα πενιχρά ποσά του κρατικού προϋπολογισμού για τα αθλητικά σωματεία μοιράζονται ανάλογα με τις αθλητικές επιδόσεις και τα ρεκόρ, σύμφωνα με τις προβλέψεις του σχετικού νόμου; ΄Η, μήπως, πιστεύει κανείς ότι τα κάθε λογής σκευάσματα, που έχουν πλημμυρίσει τα γυμναστήρια σε όλη τη χώρα και φαρμακώνουν τη νεολαία, είναι αποτέλεσμα, απλά και μόνο, μιας παράνομης δραστηριότητας κάποιου Τζέκου και όχι μια απ' τις πολλές και σοβαρές συνέπειες των κυρίαρχων σήμερα πολιτικών και πρακτικών;

Και μπορεί, βέβαια, οι κυβερνώντες και το αθλητικό κατεστημένο να μη θέλουν ούτε ν' ακούσουν τα παραπάνω, αλλά οι εργαζόμενοι, οι νέοι και οι νέες, οι αθλητές, όλοι όσοι πονούν τον αθλητισμό, έχουν κάθε συμφέρον, δικαίωμα και τη δύναμη να τα απαιτήσουν και να τα επιβάλουν.