Τώρα η αστυνομία -και με τη βούλα του ΟΗΕ - μπορεί να επεμβαίνει οπουδήποτε και οποτεδήποτε «κρίνεται αναγκαίο», για να μη «διασαλεύεται η τάξη» από τους ενοχλούντες την ...άρχουσα τάξη!

Η Υπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου συγκέντρωσε το σύνολο των κανόνων και αρχών που οφείλουν, σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις, να σέβονται και να εφαρμόζουν τα μέλη των αστυνομικών σωμάτων. Με ευθύνη της εδώ Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου μεταφράστηκε και στα ελληνικά, με σκοπό να αποδοθεί και στην ΕΛ.ΑΣ. ως «Εγχειρίδιο για την Αστυνομία», που, όπως αναφέρεται στο προοίμιό του, «κωδικοποιεί και παραθέτει το σύνολο των κυριότερων κανόνων και αρχών για την προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κατά την επιβολή του νόμου από την Αστυνομία, σε μορφή εύληπτη και εύχρηστη».

Από όσα αναφέρονται στο εγχειρίδιο προκύπτουν αβίαστα ορισμένα βασικά συμπεράσματα:

- Πρώτον, πως ό,τι γράφεται δε σημαίνει και ότι εφαρμόζεται. Ετσι βαρύγδουπες αποφάνσεις ότι «τα βασανιστήρια και οποιαδήποτε άλλη απάνθρωπη ή ταπεινωτική μεταχείριση απαγορεύονται πλήρως και απολύτως» ή ότι «κανένας κρατούμενος δεν υποβάλλεται σε βασανιστήρια είτε σε σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική μεταχείριση ή τιμωρία είτε άλλου τύπου βία ή απειλές» σε αρκετές περιπτώσεις προκαλούν.

- Δεύτερον, ότι τα κείμενα είναι έτσι γραμμένα ώστε σε αρκετές περιπτώσεις αφήνουν μεγάλα περιθώρια για την αυθαιρεσία και την καταπάτηση ελευθεριών και δικαιωμάτων. `Η, έστω, για την εκ των υστέρων δικαιολόγησή τους.

- Τρίτον, πως επιβεβαιώνεται ότι ο νόμος απλά έρχεται να επικυρώσει την κυριαρχία μιας τάξης έναντι κάποιων άλλων τάξεων. Πέρα από τα ωραία και μεγάλα λόγια των καλογραμμένων Συνθηκών και των λαμπρών Συνόδων, ο συνδυασμός κρίσιμων διατάξεων ή η υπερψήφιση μιας νέας από τους κρατούντες, μπορεί να στείλει πίσω από τα κάγκελα τον οποιονδήποτε. Φορτώνοντάς τον, μάλιστα, με βαρύτατες κατηγορίες και παραβιάζοντας σειρά βασικών δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως το δικαίωμα να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή, το δικαίωμά του στην έκφραση και στην πολιτική άποψη.

Στο κεφάλαιο του εγχειριδίου με τίτλο «Αστυνομικές έρευνες», σημειώνεται - ανάμεσα σε άλλα - ότι «κανένας δεν υπόκειται σε αυθαίρετες παρεμβάσεις στην ιδιωτική του ζωή, την οικογένεια, την κατοικία ή την αλληλογραφία του» (προβλέπεται στην Οικουμενική Διακήρυξη, άρθρο 12, και στο Διεθνές Σύμφωνο, άρθρο 17). Αλήθεια, κανένας;

Το ίδιο το εγχειρίδιο του ΟΗΕ αφήνει το παραθυράκι ανοιχτό σε μια τέτοια προοπτική: «O χειρισμός ευαίσθητων δεδομένων σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνεται εμπιστευτικά και με προσοχή» (Κώδικας Συμπεριφοράς ΟΗΕ, άρθρο 4). Και ακόμα, «οι έρευνες διεξάγονται αποκλειστικά και μόνο με νόμιμο τρόπο και για νόμιμο λόγο» (Κώδικας Συμπεριφοράς OHE, άρθρο 4, Αρχές Κράτησης ή Φυλάκισης άρθρα 21, 23 και 36, και Αρχές για τις Εκτελέσεις, άρθρα 9, 10 και 11).

Δηλαδή, αποδέχεται το χειρισμό (βλ. υποκλοπή, καταχώριση, διασταύρωση, ανταλλαγή του «υλικού» με άλλες υπηρεσίες, ακόμα και άλλων χωρών) από την αστυνομία ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, όπως μια μυστικά καταγραμμένη προσωπική συνομιλία. Πολύ περισσότερο αν οι κρατούντες την έχουν νομιμοποιήσει ως μέθοδο έρευνας, και αν επικαλούνται νόμιμο λόγο.

Με λέξεις εύηχες η Υπατη Αρμοστεία καθοδηγεί την αστυνομία: «Οποιοδήποτε λαμβανόμενο μέτρο και οποιοιδήποτε περιορισμοί των δικαιωμάτων πρέπει να έχουν αποκλειστικό και μόνο σκοπό τη διασφάλιση του σεβασμού των δικαιωμάτων και των ελευθεριών των άλλων και της αποκατάστασης των θεμιτών κανόνων της ηθικής, της δημόσιας τάξης και της γενικής ευημερίας» (Οικουμενική Διακήρυξη, άρθρο 29, και Διεθνές Σύμφωνο, άρθρο 4).

Ωστόσο, τα «δικαιώματα των άλλων» και οι κανόνες της «δημόσιας τάξης» δεν καθορίζονται αφ' εαυτών. Ετσι, στον τελευταίο (ευρω)«τρομονόμο» που ψηφίστηκε στη Βουλή - ενσωματώνοντας στην ελληνική νομοθεσία τις κοινοτικές ντιρεκτίβες - ορίστηκε ότι είναι τρομοκρατική μια πράξη «όταν γίνεται με τρόπο ή σε έκταση ή υπό συνθήκες που είναι δυνατόν να βλάψουν σοβαρά μια χώρα ή έναν διεθνή οργανισμό και με σκοπό να εκφοβίσει σοβαρά έναν πληθυσμό ή να εξαναγκάσει παρανόμως δημόσια αρχή ή διεθνή οργανισμό να εκτελέσει οποιαδήποτε πράξη ή να απόσχει από αυτήν ή να βλάψει σοβαρά ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού».

Και μόνο μ' αυτή τη ρευστού νοήματος παράγραφο, εύκολα μπορούν να αντιμετωπιστούν από την αστυνομία ως «τρομοκράτες», εργαζόμενοι που συμμετέχουν σε μια απεργιακή κινητοποίηση σε οργανισμό κοινής ωφέλειας, σε συμβολικές καταλήψεις κτιρίων, οδών.

Επιπλέον, στην κατηγορία της «τρομοκρατίας» υπάγονται από τούδε και στο εξής ενέργειες όπως «η διακεκριμένη φθορά ξένης ιδιοκτησίας, η διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών, η διατάραξη της ασφάλειας σιδηροδρόμων, πλοίων και αεροσκαφών».

Και με αυτές τις διατάξεις-λάστιχο, μπορεί να θεωρούνται τρομοκράτες ακόμα και οι απεργοί στις «Ολυμπιακές Αερογραμμές», στον ΟΣΕ ή οι λιμενεργάτες. Οι οποίοι σε μια απεργία - και με τη γνωστή «μηχανή» έκδοσης δικαστικών αποφάσεων περί «παράνομων και καταχρηστικών» - οπωσδήποτε θα διαταράσσουν την ασφάλεια των συγκοινωνιών, την ασφάλεια σιδηροδρόμων, πλοίων και αεροσκαφών. Κι αν ακόμα δεν κινηθεί μια τέτοια διαδικασία από τις κυβερνήσεις και τους μηχανισμούς καταστολής, και μόνο ο κίνδυνος οπωσδήποτε θα δρα παραλυτικά για μια μερίδα εργαζομένων. Χώρια το άλλοθι που θα δίνει στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες για την πάγια απραξία τους.

Εχει τη σημασία του το γεγονός ότι η Υπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου αποδέχεται τη χρήση βίας από την αστυνομία, έστω και αν θέτει ορισμένες «προϋποθέσεις». Π.χ.: «Βία χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο εφόσον αυτό είναι απολύτως απαραίτητο. Βία χρησιμοποιείται με νόμιμους τρόπους και αποκλειστικά και μόνο για την επιβολή του νόμου. Η χρήση βίας πρέπει να είναι πάντοτε ανάλογη προς τους νόμιμους στόχους που αυτή επιδιώκει. Απαιτείται αυτοσυγκράτηση στη χρήση βίας. Απαιτείται η ελάχιστη δυνατή πρόκληση ζημιών και τραυματισμών».

Με βάση την πραγματικότητα, αρκετές φορές αυτοσυγκρατούμενα όργανα επιβολής της τάξης, καλυμμένα πίσω από τέτοιες «στρογγυλές» διατάξεις, έστειλαν πολύ κόσμο στα νοσοκομεία.

Ωστόσο, η απλή χρήση βίας ίσως είναι το λιγότερο. Στον ΟΗΕ νομιμοποιούν και την οπλοφορία-οπλοχρησία, θέτοντας και αυτήν υπό μερικές άοσμες προϋποθέσεις. Π.χ.: «Τα πυροβόλα όπλα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά και μόνο σε περιπτώσεις απόλυτης ανάγκης. Τα πυροβόλα όπλα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά και μόνο για την αυτοάμυνα ή την προστασία άλλων από επικείμενη απειλή θανάτου ή σοβαρού τραυματισμού ή για να εμποδίσουν ένα ιδιαίτερα σοβαρό έγκλημα που συνιστά μέγιστη απειλή προς την ανθρώπινη ζωή ή για τη σύλληψη ή την παρεμπόδιση απόδρασης προσώπου που απειλεί ανθρώπινη ζωή και αντιστέκεται στις προσπάθειες τερματισμού αυτής της απειλής», κλπ., κλπ. Με αυτήν την οπλοφορία και υπό προϋποθέσεις οπλοχρησία, ουκ ολίγες φορές υπηρεσιακά περίστροφα εκπυρσοκρότησαν τραυματίζοντας ή και σκοτώνοντας ανθρώπους.

Αίσθηση προκαλεί το γεγονός ότι η Υπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου αποδέχεται τον περιορισμό δικαιωμάτων των προσφύγων. Ανάμεσα σε άλλες διατάξεις ορίζει χαρακτηριστικά: «Οι πρόσφυγες δικαιούνται να απολαμβάνουν όλα τα βασικά δικαιώματα του Ανθρώπου, με την εξαίρεση ορισμένων πολιτικών δικαιωμάτων, αλλά, εάν βρίσκονται παράνομα στην επικράτεια, μπορούν να ισχύσουν κάποιοι περιορισμοί της κυκλοφορίας τους για το συμφέρον της δημόσιας τάξης και υγείας» (Διακήρυξη Δικαιωμάτων Αλλοδαπών, άρθρα 5 και 6). Επιπρόσθετα «κανένας πρόσφυγας δεν απελαύνεται παρά μόνο για λόγους εθνικής ασφάλειας ή δημόσιας τάξης και μόνο με βάση απόφαση ληφθείσα με νόμιμες διαδικασίες» (Σύμβαση για τους Πρόσφυγες, άρθρο 32).

Με βάση, λοιπόν, το «συμφέρον της δημόσιας τάξης» και τους «λόγους εθνικής ασφάλειας», έχουμε μάθει για απελάσεις ανθρώπων ανέστιων και απελπισμένων. Εχουμε δει πολλά πογκρόμ αστυνομικών εναντίον φτωχοδιάβολων, με χαρακτηριστική περίπτωση την άγρια επίθεση της ΕΛ.ΑΣ., πριν λίγα χρόνια, κατά προσφύγων που είχαν αναζητήσει κατάλυμα στην πλατεία Κουμουνδούρου. Αλλοι υποχρεώθηκαν και υποχρεώνονται σε εγκλεισμό, σε δύσκολες συνθήκες, π.χ., στον καταυλισμό προσφύγων στο Λαύριο. Περιμένοντας με τους μήνες για τη χορήγηση ασύλου, διωγμένοι και διωκόμενοι από σκληρά καθεστώτα, όπως Κούρδοι από το τουρκικό Κουρδιστάν.

Τέλος, άλλες μεγαλοστομίες της Υπατης Αρμοστείας, τύπου «απαγορεύονται οι συλλογικές ή μαζικές απελάσεις» (Διακήρυξη Δικαιωμάτων Αλλοδαπών, άρθρο 7), ακούγονται ως άλλο ένα πικρό αστείο. Ειδικά όταν στις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ έχουν παρθεί αποφάσεις όπως η σύσταση δύο θαλάσσιων κέντρων (σε Ελλάδα και Ισπανία) που θα αναλάβουν περιπολίες στη Μεσόγειο προς αναζήτηση (και προφανώς απομάκρυνση) «λαθρομεταναστών». Επίσης, η σύσταση χερσαίου κέντρου στη Γερμανία και αεροπορικού στην Ιταλία. Και κοντά σε αυτά έχουν γίνει προτάσεις (από την ιταλική κυβέρνηση) για τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης σε Μάλτα και Κύπρο, καθώς και για διοργάνωση κοινών αεροπορικών πτήσεων από τα κράτη-μέλη, προκειμένου να μειώνεται το κόστος των αεροπορικών απελάσεων...