Η πολιτική του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και του «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» δίνει για μια ακόμα φορά τα διαπιστευτήριά της, αύριο, στις Βρυξέλλες.

Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ και το εκεί κυρίαρχο θέμα, η παροχή ημερομηνίας έναρξης διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, δίνουν την ευκαιρία για μια «ανακεφαλαίωση» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής κατά την τελευταία δεκαετία, με άξονα το συγκεκριμένο θέμα.

***

Ηδη από το 1995, οι ελληνικές κυβερνήσεις άρχισαν να οικοδομούν γύρω από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις τη θεωρία ότι ένα νέο και «ευνοϊκό» πεδίο για τα συμφέροντα της Ελλάδας θα ανοιγόταν, εφόσον το ελληνοτουρκικό πρόβλημα θα μπορούσε να μεταφερθεί μέσα στην ΕΕ.

*

Οι θιασώτες της παραπάνω, μακρόχρονης, προπαγάνδας αποφεύγουν πάντως να εξηγήσουν γιατί οι ανάλογης στόχευσης εκτιμήσεις τους - για «διευθετήσεις» εντός του ΝΑΤΟ στο οποίο μετέχουν και οι δύο χώρες - διαψεύστηκαν παταγωδώς τα τελευταία 50 χρόνια...

*

Η ίδια θεωρία, επίσης, αναπτύχθηκε και για την Κύπρο, η είσοδος της οποίας στην ΕΕ προπαγανδίστηκε - σε σχέση με την Τουρκία - σαν «ώθηση» για την επίλυση του πολιτικού προβλήματος της εισβολής και κατοχής, εντούτοις σε λιγότερο από ένα χρόνο από την ένταξη του νησιού, η Κύπρος βρίσκεται δυο φορές μπροστά στον κίνδυνο της ντε γιούρε διχοτόμησής της: Μια με το «σχέδιο Ανάν» και τώρα με τον κίνδυνο μιας ιδιότυπης ευρωδιχοτόμησης, ως προϊόν της άρνησης της Τουρκίας να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία.

***

Αλλά ας επιστρέψουμε στα Ελληνοτουρκικά.

*

Αυτή η πολιτική που καθοδηγεί την ελληνική στάση στη σύνοδο των Βρυξελλών, την οποία ασπάζονται από κοινού ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, ούτε νέα είναι και - το κυριότερο - έχει δεδομένα και αρνητικά αποτελέσματα.

• Το 1995 η άρση του ελληνικού «βέτο» για την τελωνειακή σύνδεση της Τουρκίας με την ΕΕ λειτούργησε τόσο ...«θετικά», που μόλις μερικούς μήνες αργότερα ζήσαμε την υπόθεση των Ιμίων
• Η πολιτική της «βήμα προς βήμα προσέγγισης», η οποία ακολουθήθηκε έκτοτε, έχει καταστήσει το Αιγαίο «γκρίζα ζώνη» σε όλη την οριογραμμή, και όχι μόνο (Γαύδος, Γαϊδουρονήσι, κλπ.)
• Τα «ζεϊμπέκικα» και οι «κουμπαριές» που τα διαδέχτηκαν μεταξύ των πολιτικών εκπροσώπων της ελληνικής και της τουρκικής αστικής τάξης έχουν ως αδιατάρακτο κοινό παρονομαστή τη διαρκή πολεμική απειλή με διατήρηση του «casus belli» (ακόμα και τώρα! Τη στιγμή δηλαδή που η Τουρκία ζητά τη συμφωνία της Ελλάδας για την ένταξή της στην ΕΕ)
• Η «καραμέλα» περί της «διευκόλυνσης» του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» της Τουρκίας επέφερε τη συμφωνία της Μαδρίτης και την ταυτόσημη καταγραφή των τουρκικών διεκδικήσεων σαν «νόμιμων και ζωτικών συμφερόντων» της
• Η «στρατηγική του Ελσίνκι» και του «διαλόγου των εμπειρογνωμόνων» καταγράφηκε, επί της ουσίας, ως εγγραφή της τουρκικής «πληθυντικής» λογικής περί των «διαφορών» τους με την Ελλάδα, αφού και οι αποφάσεις του Ελσίνκι και ο κύκλος των (μυστικών) διαπραγματεύσεων υπερβαίνουν κατά πολύ τη θέση περί «μιας μόνο διαφοράς, της υφαλοκρηπίδας».

***

Αυτό είναι το ...«θετικό» για την Ελλάδα πεδίο της ΕΕ, όσον αφορά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Μια ολόκληρη δεκαετία εφαρμογής αυτής της πολιτικής, το αποδεικνύει.

Κι όμως, οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης της Ελλάδας συνεχίζουν να βομβαρδίζουν την ελληνική κοινή γνώμη, ισχυριζόμενοι πως η «ευρωπαϊκή οικογένεια» θα γίνει η στοργική σκέπη για τη δίκαιη επίλυση των προβλημάτων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

Στην πραγματικότητα ξέρουν: Βάζοντας την υπογραφή τους για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, εκείνο που πράττουν

*

(υποτασσόμενοι αφ' ενός στους στόχους των «εταίρων» και των υπερατλαντικών «συμμάχων», αφ' ετέρου εξυπηρετώντας τα σχέδια της από κει «αδελφής» αστικής τάξης που εμπαίζει τον τουρκικό λαό με παραμύθια αντίστοιχα εκείνων του τύπου «θα φάτε με χρυσά κουτάλια», με τα οποία βομβαρδιζόταν πριν 25 χρόνια και ο ελληνικός λαός),

*

είναι

να συναινούν στην εγγραφή των τουρκικών διεκδικήσεων και στο πεδίο της ΕΕ. Ενα πεδίο όπου αυτές οι διεκδικήσεις όχι μόνο δεν αμβλύνονται, αλλά, αντίθετα, αναβαθμίζονται, δεδομένης - εκτός των άλλων - και της γνωστής ...«προσήλωσης» της ΕΕ στο «διεθνές δίκαιο».