«Μια συζήτηση για το αύριο προϋποθέτει εξέταση του χτες, απολογισμό των 14 χρόνων από την ανασυγκρότηση, εντοπισμό λαθών, παραλείψεων, αδυναμιών. Μόνο έτσι μπορεί να δοθεί μια αποφασιστική ώθηση στην ενίσχυση του Κόμματος» («Ρ» 21/9/04).

«Το 17ο Συνέδριο δε θα περιοριστεί αποκλειστικά στην αποτίμηση της δράσης του Κόμματος. Χρειάζεται να γενικεύσει την πείρα της ανασυγκρότησης που ξεκίνησε από το 14ο Συνέδριο. Να μην περιοριστεί στα θετικά. Κυρίως ενδιαφέρει τα μέλη του Κόμματος, οι φίλοι και οι οπαδοί να βοηθήσουν, για να αναδειχτούν και να μελετηθούν βαθύτερα οι υποκειμενικές ελλείψεις και καθυστερήσεις, οι αδυναμίες. Να φανεί τι πρέπει να διορθωθεί, να βελτιωθεί» (Θέσεις σελ. 2)

Τα παραπάνω δείχνουν την ανησυχία και τον προβληματισμό της ΚΕ από την καθυστέρηση στην ανασυγκρότηση - ισχυροποίηση του Κόμματος. Δείχνουν τη βαθιά ανησυχία της ΚΕ για το χάσμα, την αναντιστοιχία ανάμεσα στην παραγόμενη και επιβεβαιωμένη στην πράξη πολιτική και στη λειψή αφομοίωση και εκλαΐκευσή της. Δείχνουν την ανησυχία της για την έλλειψη ενιαίας αντίληψης της στρατηγικής και του Προγράμματος του Κόμματος, δείχνουν τέλος την πρόθεση της ΚΕ να στραφεί, επιτέλους, προς τη βάση, προς τα κομματικά μέλη να τα βάλει μπροστά στις ευθύνες τους, που απορρέουν από την ιδιότητά τους σαν μέλη του Κόμματος.

Και ενώ έτσι έχουν τα πράγματα και θα περίμενε κανείς να έχει κατακλυστεί ο «Ρ» από επιστολές με απόψεις και προτάσεις, ο φετινός προσυνεδριακός είναι από απόψεως συμμετοχής και περιεχομένου (εκτός ελαχίστων περιπτώσεων) ο φτωχότερος όλων των προσυνεδριακών.

Πού είναι τα στελέχη, τα κομματικά μέλη, οι φίλοι και οπαδοί γιατί δεν ανταποκρίνονται στην έκκληση της ΚΕ, πού οφείλεται αυτό; Σε αδυναμία, διστακτικότητα, αδιαφορία, άγνοια δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, πού; Να ένα κυρίαρχο ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει το 17ο Συνέδριο.

Στην Απόφαση του 14ου Συνεδρίου διαβάζουμε:

Σημαντικότερες από τις αδυναμίες (τις υποκειμενικές που συντέλεσαν στην κρίση) ήταν «η υποτίμηση της αυτοτελούς θεωρητικής δουλιάς και του ιδεολογικού μετώπου, η λειψή διαλεκτική σύνδεσή τους με την τρέχουσα πολιτική δράση του Κόμματος. Η ανοχή σε αναθεωρητικές διαλυτικές αντιλήψεις και πρακτικές και η μη έγκαιρη απόκρουσή τους.

Η υποβαθμισμένη συλλογικότητα στη διαμόρφωση των αποφάσεων και την εφαρμογή τους από τα καθοδηγητικά όργανα. Η υποτίμηση της εσωκομματικής ενημέρωσης και πληροφόρησης. Οι αδυναμίες και τα λάθη στην πολιτική ανάδειξης στελεχών και τη διαπαιδαγώγησή τους και στο συνεχή και δημιουργικό έλεγχο της δουλιάς τους κλπ., κλπ.».

Ποιες από τις παραπάνω αδυναμίες εξαλείφτηκαν, τουλάχιστον αμβλύνθηκαν; Αντί άλλης απάντησης παραπέμπω στις Θέσεις 13-17 όπου ύστερα από 14 χρόνια επισημαίνονται οι ίδιες αδυναμίες, τα ίδια λάθη και εφόσον αυτές εξακολουθούν να παραμένουν συνιστούν και καταστατική παραβίαση, αφού οι περισσότερες αντιμετωπίζονται και από το καταστατικό.

Και τώρα ορισμένα ζητήματα που θα 'θελα να σταθώ ιδιαίτερα.

1. Ενώ ορθά επισημαίνεται στην Απόφαση του 14ου Συνεδρίου ως βασικό λάθος η υποτίμηση της εσωκομματικής ενημέρωσης και πληροφόρησης, που πέραν του λάθους συνιστά και παραβίαση μιας βασικής αρχής του Μ-Λ η οποία λέει ότι όταν η πάλη με τον αναθεωρητισμό γίνεται στα παρασκήνια και σε επίπεδο καθοδήγησης, μακριά από τη βάση χωρίς να γνωρίζουν οι πάντες τις μηχανορραφίες του, τότε τα κομματικά μέλη μετατρέπονται σε απλούς θεατές χωρίς να μπορούν να κρίνουν με ποιον να πάνε, ποιον να υποστηρίξουν και ποιον να πολεμήσουν.

Και ενώ επισημαίνεται αυτή η παραβίαση, παρέμεινε ως πρακτική και μετά το 14ο Συνέδριο. Οπότε και μας προέκυψαν αιφνιδιάζοντάς μας, οι διάφοροι Κωστόπουλοι, Θεωνάδες, Ντρέκηδες, Κοψίδηδες κλπ. και πολύ φοβάμαι ότι εξακολουθεί η ίδια πρακτική πράγμα που διαφαίνεται από την επισήμανση της μη ενιαίας αντίληψης για τη στρατηγική του Κόμματος (Θέσεις για το 17ο).

2. Σίγουρα η λαθεμένη, η αρνητική στάση στην περίοδο της κρίσης δε θα πρέπει να συνοδεύει «αιώνια» κύρια τα απλά κομματικά μέλη, αλλά από κει μέχρι να παραμένουν και να αναρριχώνται σε ανώτερα όργανα, στελέχη, τα οποία κατά τις συνδιασκέψεις ΑΕ για την εκλογή αντιπροσώπων για το 13ο προέτρεπαν συντρόφους να ψηφίσουν τους κύριους εκφραστές του αναθεωρητισμού είναι τεράστια η απόσταση.

Δε λέω ότι ντε και καλά να χωρίζαμε την «ήρα από το σιτάρι», αλλά πότε και πώς θα συνειδητοποιήσουν αυτά τα στελέχη και να παραδειγματιστούν τα εκκολαπτόμενα για το τι σημαίνει στέλεχος του ΚΚΕ και ότι δεν μπορούν να παίζουν σε δυο ταμπλό σε κρίσιμες στιγμές για το Κόμμα, πότε και πώς θα αντιληφθούν ότι υπάρχει και καταστατικό που προβλέπει την αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων;

3. «Η πολιτική συμμαχιών (στρατηγικής σημασίας) πρέπει να είναι διαρκής φροντίδα του Κόμματος και οι όποιες δυσκολίες και αποτυχίες δεν πρέπει να οδηγούν στην άρνησή της» (14ο Απόφαση).

Αλλά κατά την προσπάθεια προώθησης αυτής της πολιτικής θα πρέπει να παίρνουμε υπόψη και τον Λένιν που έλεγε: «Στα πρακτικά ζητήματα σε κάθε ειδική στιγμή το σπουδαίο είναι να ξεχωρίζεις τα ζητήματα στα οποία εκδηλώνεται η κυριότερη μορφή συμβιβασμών που είναι απαράδεχτοι, προδοτικοί και ενσαρκώνουν τον ολέθριο για την επαναστατική τάξη οπορτουνισμό».

Σε πόσες λοιπόν από τις συμμαχίες ή συνεργασίες κύρια στις τελευταίες δημοτικές εκλογές κυριάρχησε η παραπάνω προτροπή του Λένιν και δεν επικράτησε στα όργανα ΝΕ και ΑΕ το άγχος της απόδειξης ότι κάνουμε και προωθούμε την πολιτική συμμαχιών, με αποτέλεσμα ατυχείς μέχρι επικίνδυνες συνεργασίες;

4. Τέλος, ας σταθούμε επίσημα και μέσα από το συνέδριο απέναντι σε ιστορικά γεγονότα για την πορεία του Κόμματος και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, ας δούμε κατάματα και ας καταδικάσουμε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και το παράγωγό του, την περιβόητη 6η Ολομέλεια του Κόμματος ως αφετηρία της διαλυτικής προσπάθειας του αναθεωρητισμού το πρώτο και ως απαρχή της επίσημης διαπάλης μέσα στο Κόμμα τη δεύτερη.

5. Και επειδή για την επιτυχή προσπάθεια ανασυγκρότησης του Κόμματος χρειάζονται και τα κατάλληλα εργαλεία προτείνω ως τέτοια αρχικά:

α. Την έκδοση της Σύγχρονης Εποχής του 1977 «Για τους κανόνες της κομματικής ζωής και της κομματικής καθοδήγησης», με αποσπάσματα σχετικών έργων του Λένιν και

β. τα «Ζητήματα Λενινισμού» του Στάλιν.

Τελειώνοντας θα ανατρέξω στον Μπρεχτ και στις προτροπές του προς την ηγεσία και τα απλά κομματικά μέλη για συμπεριφορές που για μένα αποτελούν έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους στη σωστή λειτουργία του Κόμματος.

Α. Προς την ηγεσία

«Πώς θα οικοδομηθεί η μεγάλη τάξη δίχως την σοφία των μαζών. Αυτοί που δεν ακούνε συμβουλές/ Δεν μπορούν να βρουν το δρόμο για τους πολλούς/ Εσείς οι μεγάλοι δάσκαλοι/ να ακούτε όταν μιλάτε.

Και Β. Προς τα απλά κ.μ.

Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις σύντροφε/ Μην αφεθείς να πείθεσαι./ Μάθε να βλέπεις εσύ ο ίδιος/ καθόλου δεν το ξέρεις/ ό,τι δεν ξέρεις εσύ ο ίδιος/ Ελεγξε το λογαριασμό/ εσύ θα τον πληρώσεις/ Ψάξε με το δάχτυλο κάθε σημάδι/ Ρώτα πώς βρέθηκε αυτό εδώ/ εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία».

Σωκράτης Παστελάς

Καλαμαριά