Η τριήμερη παράσταση του δικομματικού θιάσου στη Βουλή έληξε την Κυριακή, τα μεσάνυχτα, με το αναμενόμενο αποτέλεσμα κι όλοι - ή, για να είμαστε ακριβείς, σχεδόν όλοι - αναρωτιούνται τι ουσιαστικό πρόσφερε. Βασικά, έχουν δίκιο. Μία και μόνη ήταν η ουσιαστική προσφορά της τριήμερης συζήτησης. Εγινε και πάλι φανερό πως τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ πρεσβεύουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, ενώ, η μόνη ουσιαστική μεταξύ τους διαφορά βρίσκεται στο ποιος κατέχει την κυβερνητική εξουσία και κάθεται στις υπουργικές καρέκλες. Μια διαφορά, που φροντίζουν με ιδιαίτερη επιμέλεια να την κρύβουν πίσω από το ποιος εκ των δύο είναι ο ικανότερος και αποτελεσματικότερος διαχειριστής της ίδιας πολιτικής. Αλλωστε, ανάλογες ήταν και οι κατηγορίες που αντάλλαξαν μεταξύ τους και ξεκινούσαν από την έλλειψη συντονισμού και σχεδιασμού και κατέληγαν στην ανευθυνότητα και τη φαυλότητα. Ολες αφορούσαν στον τρόπο εφαρμογής και όχι στο περιεχόμενο και την ουσία της, στους τρόπους και τις μορφές διαχείρισης και όχι στον ταξικό προσανατολισμό και τις αντίστοιχες επιδιώξεις και στοχεύσεις της προωθούμενης πολιτικής.

Κατά τ' άλλα, υπήρξαν και οι απαραίτητοι υψηλοί τόνοι και κορόνες, οι εντάσεις και οξύτητες, ώστε να «λαδώνεται» η δικομματική μηχανή και να μη στομώνει από το συνεχές άλεσμα λαϊκών συνειδήσεων.