Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα ΝΕΑ

Δεν είναι, όμως, για γέλια, το γεγονός ότι η διακωμώδηση αυτού του θεάτρου γίνεται από τη σκοπιά της ανησυχίας της άρχουσας τάξης, για το γεγονός ότι προκύπτει κενό για την προώθηση μιας πολιτικής, κοινής μεν για τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, η οποία όμως συναντά την αντίθεση του κόσμου που καλείται να την υποστεί.

Δεν κρύβουν λόγια. Με εξαίρεση κάτι χαζοχαρούμενες διακηρύξεις περί λυμένων χεριών - ενώ γνωρίζουν πως κανένας τελικά δεν κάθεται να πάει άκλαφτος - εφημερίδες που με αυθεντικό τρόπο αναφέρονται στον πυρήνα της άρχουσας τάξης (ανεξάρτητα από τα ειδικά συμφέροντα που εκφράζει κάθε συγκρότημα), δηλώνουν ευθέως ότι η κατάσταση που διαμορφώνεται βάζει σε κίνδυνο την επιθυμητή συναίνεση και κατά συνέπεια δημιουργείται πρόβλημα για τον επιθυμητό ρυθμό αύξησης των κερδών.

Την ίδια στιγμή, καμπανάκι κινδύνου χτυπούν κι αυτοί που κατανοούν πως η αποκάλυψη της κοινοβουλευτικής σούπας των τριών δημιουργεί κενό εκπροσώπησης, ότι χαλάει δηλαδή το παιχνίδι των μοιρασμένων ρόλων που βοηθάει στο δέσιμο της χειραγώγησης των λαϊκών μαζών.

Και όπως είναι αναμενόμενο, παρεμβαίνουν αξιώνοντας να ορθωθεί επειγόντως ένα ανάχωμα στη λαϊκή δυσαρέσκεια. Αλλο που δε θέλουν οι έτοιμοι από καιρό, σπεύδουν να δηλώσουν παρόντες.

Αγνοούν άπαντες ότι πολλές φορές στήθηκε αυτό το μαντρί, αλλά δε στέριωσε. Γιατί δεν μπορεί να στεριώσει. Μπορείς να εμφανιστείς «αριστερός», «εκσυγχρονιστής» αρκετές φορές. Δεν μπορείς όμως να το κάνεις για πάντα, πολύ περισσότερο όταν, σε εποχή επέλασης του ιμπεριαλισμού, εσύ ψελλίζεις κάτι περί δημοκρατικά ελεγχόμενου καπιταλισμού. Δε γίνεται. Αργά ή γρήγορα θα σε πάρουν με τις πέτρες. Και αρκεί γι' αυτό, τα μόνιμα θύματα να αρχίσουν να κατανοούν τη δύναμή τους, το πόσο ισχυρή μπορεί να είναι μια λαϊκή συμμαχία, όταν εξαρχής βάζει στόχο να ανατρέψει την αιτία του κακού.